Οσοι παρακολουθούν τα του επαγγελματικού πρωταθλητισμού γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Μεσογειακοί Αγώνες είναι μια εντελώς υποβαθμισμένη αθλητική διοργάνωση. Δε συγκρίνονται ούτε με τα μίτινγκ του λεγόμενου Golden league της ΙΑΑF, που επειδή μοιράζουν χρήμα συγκεντρώνουν την αφρόκρεμα των αθλητών. Οι φίρμες αποφεύγουν να συμμετάσχουν στους Μεσογειακούς Αγώνες κι αν συμμετάσχουν τους χρησιμοποιούν απλώς σαν αγώνες προετοιμασίας.
Παρά ταύτα, στην Ελλάδα η διεκδίκηση των Μεσογειακών Αγώνων (με τόπο διεξαγωγής το Βόλο και τη Λάρισα) παρουσιάστηκε σαν εθνική υπόθεση, σχεδόν εφάμιλλη με την παλαιότερη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ηταν η μόνη χώρα που αντιπροσωπεύτηκε στη διαδικασία της διεκδίκησης από κυβερνητική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν η υπουργός Εξωτερικών. Εξήγηση, βέβαια, υπάρχει. Επιφαλής της επιτροπής διεκδίκησης ήταν ο υπουργικός σύζυγος Ισ. Κούβελος, που με τα χίλια ζόρια και μέσα από σκληρές αντιπαραθέσεις έχει αναδειχτεί σε επικεφαλής της ελληνικής Ιππασίας, η οποία συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του εγχώριου «τζετ σετ». Επρεπε, λοιπόν, να εξασφαλιστεί μια διοργάνωση, έστω και τριτοκλασάτη, προκειμένου ο υπουργικός σύζυγος (επιχειρηματίας, άσχετος έως τώρα με την πολιτική) να αποκτήσει ένα ευρύτερο «πρεστίζ». Γι’ αυτό, άλλωστε, τα κρατικά ΜΜΕ διατάχθηκαν να προβάλλουν δεόντως τη διαδικασία, ενώ τα ιδιωτικά την κατέταξαν εκεί που ανήκει. Γι’ αυτό οι τηλεθεατές της Αθλητικής Κυριακής, που κάθησαν μπροστά στις οθόνες περιμένοντας να δουν τα ποδοσφαιρικά γεγονότα της ημέρας, αναγκάστηκαν να υπομείνουν βλαστημώντας τη «μόστρα» του κ. Κούβελου, τον οποίο έγλειφαν δεόντως οι κρατικοί δημοσιογράφοι.
Πόσο θα είναι το κόστος αυτής της διοργάνωσης; Προς το παρόν είναι ανυπολόγιστο. Θυμηθείτε μόνο με τι προϋπολογισμό ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και που έφτασαν τελικά. Σε μια περίοδο σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, σε μια περίοδο που «σφαγιάζονται» στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες, σε μια περίοδο που το κράτος αρνείται να χορηγήσει στο ΙΚΑ τους θεσμοθετημένους πόρους και που άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν προσλαμβάνεται προσωπικό για να λειτουργήσει τις εξοπλισμένες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας των κρατικών νοσοκομείων, εξασφαλίζονται εύκολα «τσουβάλια με ευρώ», προκειμένου να χρηματοδοτηθεί μια τριτοκλασάτη αθλητική διοργάνωση και να εισπράξει δημοσιότητα ο σύζυγος της δεύτερης τη τάξει πολιτικού του κυβερνώντος κόμματος.
Ομως δεν είναι μόνο η αγορά φήμης για τον υπουργικό σύζυγο. Στον καπιταλισμό η φήμη πάει μαζί με το χρήμα. Από τη μια τα λαμόγια, από την άλλη οι «εθνικοί εργολάβοι» τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, γιατί ανοίγουν δουλειές. Κοινωνικά άχρηστες στο μεγαλύτερο μέρος τους, μεν, όμως χρησιμότατες για τρελές κονόμες. Λαμόγια και εργολάβοι «τρελαίνονται» όταν ακούν για έργα που έχουν «dead line», δηλαδή ανελαστικές ημερομηνίες παράδοσης. Το έργο το ξέρουν πολύ καλά: καθυστέρηση στην καθυστέρηση και στο τέλος «γιουρούσια», τα οποία βέβαια πληρώνονται «έξτρα». Χρόνια τώρα έχουν το know how σ’ αυτές τις κομπίνες, το τελειοποίησαν όμως την περίοδο της προετοιμασίας για τους Αγώνες του 2004.
Ο κ. Κούβελος βγήκε με θράσος στην κρατική τηλεόραση για να μας πει πως είναι η τελευταία ευκαιρία της Θεσσαλίας να αποκτήσει μερικά έργα, τα οποία αλλιώς θα γίνονταν σε 30 χρόνια! Η απλή λογική, βέβαια, κάνει σκόνη τέτοια φτηνιάρικα επιχειρήματα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως αν ο Βόλος ή η Λάρισα χρειάζονται π.χ. κάποιες βελτιώσεις στην οδική υποδομή, θα μπορούσαν αυτές να γίνουν χωρίς το νταβατζιλίκι των Μεσογειακών Αγώνων. Ομως, πέρα από την απλή λογική, υπάρχει και το παράδειγμα της Αθήνας, με τις χρυσοπληρωμένες μπετονένιες αθλητικές εγκαταστάσεις που εγκαταλήφθηκαν στην τύχη τους (βλέπε π.χ. εγκαταστάσεις Σχοινιά), ενώ τα «φιλέτα» δίνονται σε επιχειρηματίες για να τις κάνουν σάλες εκδηλώσεων με πανάκριβο εισιτήριο ή εμπορικά κέντρα (π.χ. Γαλάτσι). Ο ελληνικός λαός χρυσοπλήρωσε αυτά τα έργα, για να κονομάνε τώρα κάποιοι καπιταλιστές. Θυμηθείτε τη συζήτηση που γινόταν την περίοδο της προετοιμασίας του 2004. Διάφορες εγκαταστάσεις θα μπορούσαν να γίνουν με το μισό κόστος, με λυόμενες κατασκευές. Τις έκαναν μόνιμες με το πρόσχημα ότι θα τις παραδώσουν μετά για χρήση στο λαό του λεκανοπέδιου. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Θησαύρισαν τότε οι εργολάβοι και θησαυρίζουν σήμερα κάποιοι άλλοι καπιταλιστές. Ο λαός και τότε και σήμερα μόνο πληρώνει.
