Με τεράστια πλειοψηφία (101 υπέρ και μόλις 6 κατά) ενέκρινε η ΚΕ της ΔΗΜΑΡ την ένταξη στο κόμμα πέντε από τους διαγραμμένους του ΠΑΣΟΚ (Αμοιρίδης, Παπαμανώλης, Μιχελογιαννάκης, Θεοδωρίδης, Βουδούρης). Η επιλογή των «ορφανών» του ΠΑΣΟΚ είναι ευανάγνωστη. Την έκαναν από το ΠΑΣΟΚ εκτιμώντας ότι δεν έχουν ελπίδες να επανεκλε- γούν. Στη συνέχεια, τα έβαλαν κάτω, μίλησαν με τις προσωπικές τους κλίκες, ίσως να παρήγγειλαν και κανένα τοπικό γκάλοπ και είδαν ότι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες εκλογής με τον Κουβέλη παρά με το κόμμα «Λουκανίδης». Θα υποτιμούσαμε τη νοημοσύνη των αναγνωστών μας αν προσπαθούσαμε ν’ απαντήσουμε στις παπαριές περί «πολιτικής αρχών» που ακούγονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Οι άνθρωποι που ψήφισαν και με τα δυο χέρια το ξεπάτωμα του ελληνικού λαού, θυμήθηκαν να διαφωνήσουν μόλις μύρισαν εκλογές.
Η ΔΗΜΑΡ, όμως, βάσει ποιων αρχών τους μάζεψε; Ρητορικό είναι, βέβαια, το ερώτημα, όχι όμως χωρίς σημασία. Γιατί ειδικά ο Κουβέλης και οι παλιοί «εσωτερικάκηδες» με τους οποίους έφτιαξε τη ΔΗΜΑΡ λένε πολλά και διάφορα περί «αρχών», «πολιτικού ήθους», «προγραμματικών συγκλίσεων» και τα παρόμοια. Η πλάκα είναι πως όσοι πήραν το λόγο στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ μιλούσαν για «υπέρ» και «κατά», αλλά ήταν αποφασισμένοι να ψηφίσουν υπέρ της προσχώρησης των Πασόκων, όπως και έκαναν. Οι υπολογισμοί τους είναι διαυγέστατοι. Καταρχάς είναι το προεκλογικό παραδάκι που θα πάρουν σαν κόμμα με αναγνωρισμένη κοινοβουλευτική ομάδα. Κι ύστερα είναι η εξισορρόπηση της πίεσης από το κόμμα των Κατσέλη-Καστανίδη. Τώρα, η ΔΗΜΑΡ είναι «εξίσου ΠΑΣΟΚ» με αυτούς.
