ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ο Πασχαλίδης να διαμαρτύρεται για την έδρα που έχασε. Του τη στήσανε κανονικότατα και έβγαλαν μια πρωτοφανή απόφαση. Στην Πέλλα προσμετρούν τα λευκά ψηφοδέλτια στο εκλογικό μέτρο, ο Πασχαλίδης χάνει την έδρα και μέσω μιας καραμπόλας εκλέγεται βουλευτής ο «θείος Αχιλλέας» για τον οποίο έγινε όλη η δουλειά (η Π. Φουντουκίδου, που έκανε την προσφυγή, ήταν απλά το «ξεκάρφωμα»). Εχει δίκιο ο Πασχαλίδης, μόνο ως προς τούτο: ότι τα λευκά θα μετρηθούν ως έγκυρες ψήφοι μόνο στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια και όχι σε όλες τις υπόλοιπες, στις οποίες έχουν αφαιρεθεί από το εκλογικό μέτρο, όπως και τα άκυρα. Ουδείς επιλαχών μπορεί να κάνει προσφυγή και να ζητήσει να γίνει το ίδιο και στη δική του περιφέρεια, γιατί απλούστατα έχει περάσει η τρίμηνη προθεσμία που προβλέπει ο νόμος. Ουδείς διανοήθηκε ότι μπορεί ν’ αλλάξει το καθεστώς που ίσχυε τόσα χρόνια και ουδείς έκανε προσφυγή, πλην της «μιλημένης» Φουντουκίδου, που κέρδισε την πιο απίθανη προσφυγή που έγινε ποτέ.
Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Το λευκό ψηφοδέλτιο είναι έγκυρη ψήφος. Υποδηλώνει συγκεκριμένη πολιτική στάση. Στάση αποδοχής της εκλογικής διαδικασίας και αποδοκιμασίας όλων των συνδυασμών που ζητούν ψήφο. Ως προς αυτό διαφοροποιείται από το άκυρο και από την αποχή. «Μ’ αυτόν τον τρόπο ενισχύονται τα μεγάλα κόμματα», δηλώνει χωρίς να κοκκινίζει ο Πασχαλίδης. Γιατί με την ενισχυμένη αναλογική τί γίνεται, κύριε εκσυγχρονιστή μας; Δεν χάνονται τόσες έδρες υπέρ των δυο κομμάτων εξουσίας και κυρίως υπέρ του πρώτου; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ γι’ αυτό το αίσχος;
Το πάει, όμως, και παραπέρα: «Η πιθανή ισχυροποίηση των συνεπειών της λευκής ψήφου με την προσμέτρησή της στο εκλογικό μέτρο πριμοδοτεί τη λευκή αποδοκιμασία και απαξίωση του κομματικού και πολιτικού συστήματος». Αυτόν, βέβαια, τον καίει κυρίως η εδρούλα που έχασε, όμως ο τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολογεί, απευθυνόμενος σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα είναι δηλωτικός μιας νοοτροπίας αυταρχικής και αντιδημοκρατικής (αντιδημοκρατικής με την αστική έννοια). Εχει ή όχι δικαίωμα ένας πολίτης της αστικής δημοκρατίας να αποδοκιμάσει και να απαξιώσει ολόκληρο το κομματικό σύστημα; Οταν το ερώτημα τίθεται έτσι γενικά, όλοι σπεύδουν να απαντήσουν ναι. Ταυτόχρονα, όμως, κλείνουν ο ένας στον άλλο το μάτι και λένε: εντάξει, το έχουν αυτό το δικαίωμα, αλλά εμείς θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να το ακυρώσουμε. Πώς; Με τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Αυτό το καμπανάκι χτυπάει ο Πασχαλίδης, προσπαθώντας να ξαναπάρει την εδρούλα του. Εντάξει, λέει, να βολευτεί ο «θείος Αχιλλέας» που βρέθηκε εκτός Βουλής τη μέρα που ο ανηψιός του χριζόταν πρωθυπουργός, σκεφτείτε όμως ότι με αυτή τη λύση δίνουμε κύρος στη λευκή ψήφο και ρισκάρουμε στις επόμενες εκλογές να δούμε τις κάλπες γεμάτες λευκά.
