Πρώτα ήταν η πρόταση του Παπαδημούλη, να συναντηθεί ο Σαμαράς με τον Τσίπρα και να συζητήσουν συμφωνία-πακέτο για πρόεδρο δημοκρατίας, εκλογές και διαπραγμάτευση του χρέους, ώστε ακόμη και αυτή η αποδυναμωμένη κυβέρνηση «να αξιοποιήσει διαπραγματευτικά, αν έστω το θέλει και τη δωδεκάτη ώρα, τη σκληρότερη από την κυβέρνηση θέση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Ακολούθησε η «βόμβα Σταθάκη»: «Ανεξάρτητα από το εάν υπάρχουν ή όχι οι 180, η κυβέρνηση πρέπει να πάρει την απόφαση να οριοθετήσει τις εκλογές και να έλθει σε μια συμφωνία για την ημέρα. Να απεμπλέξει το θέμα του προέδρου της Δημοκρατίας από τις εκλογές.
Την άνοιξη, λίγο πριν, λίγο μετά, να πάμε σε εκλογές και να συμφωνήσουμε».
Ξέσπασε σάλος, ο Π. Λαφαζάνης σήκωσε τις παντιέρες («εκλογές εδώ και τώρα – καμιά συμφωνία με την κυβέρνηση»), όμως ο Σταθάκης επανήλθε με γραπτή δήλωση, χωρίς να πάρει πίσω ούτε λέξη απ’ αυτά που είχε πει πριν λίγο: «Η δήλωσή μου στην πρωινή συνέντευξη αφορά στην αναγκαιότητα η κυβέρνηση να συναινέσει στη διενέργεια βουλευτικών εκλογών την άνοιξη. Η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας μπορεί μόνο τότε να προκύψει με συναινετικές διαδικασίες με βάση τους νέους πραγματικούς πολιτικούς συσχετισμούς».
Συμπέρασμα: και ο Παπαδημούλης και ο Σταθάκης δεν έδρασαν αυτοβούλως, κόντρα στην επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λειτούργησαν σαν λαγοί της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ρίχνει στην πιάτσα μια καινούργια πρόταση. Μια πρόταση που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με την πρόταση των μεγαλοεκδοτών, την οποία και επίσημα πλέον διακινεί ο Θεοδωράκης (την είπε στον Σαμαρά κατά τη συνάντησή τους αυτή τη βδομάδα): συμφωνία για εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και εκλογές πριν τη λήξη της θητείας της παρούσας κυβέρνησης. Στα τέλη του 2015 προτείνει ο Θεοδωράκης, την άνοιξη προτείνει ο Σταθάκης, τον Ιούνη του 2016 λένε ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, ε, άμα ανοίξει η σχετική κουβέντα και υπάρξει διάθεση για συμβιβαστική λύση, μπορούν να τα βρουν.
Ομως, αν δεν τα βρουν, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται αυτή τη στιγμή με κορυφαία στελέχη του να συζητά λύση για εκλογές όχι απ’ αφορμή τη μη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά κάποια στιγμή αργότερα. Το σημαντικότερο είναι πως αυτό παρουσιάζεται σαν δημοκρατική διέξοδος σε συμφωνία με τη συγκυβέρνηση, η οποία παύει να υποδεικνύεται ως επικίνδυνη, αντιλαϊκή κτλ. Μάλιστα, εκδηλώνεται διάθεση για κατάληξη και σε κοινή διαπραγματευτική θέση για το χρέος.
Οπως καταλαβαίνετε, η κωλοτούμπα είναι θεαματικότατη. Το ερώτημα είναι γιατί; Μήπως γιατί «οσμίζονται» ότι η συγκυβέρνηση έχει τους 180;
