Προς μια ακόμη διάσπαση οδεύει η ΔΗΜΑΡ. Αυτή τη φορά, όμως, απέναντι στον Κουβέλη δεν στέκονται πρώην Πασόκοι σαν τον Βουδούρη και τον Μουτσινά, ούτε δευτεροκλασάτα στελέχη σαν τον Γεωργάτο, αλλά μια ευρεία μειοψηφία (το 25% της ΚΕ), με βασικό εκφραστή τον γραμματέα της Σπύρο Λυκούδη, στέλεχος που θεωρούνταν επί πολλά χρόνια το alter ego του Κουβέλη.
Η πόλωση ανάμεσα στις δυο πτέρυγες είναι κάθετη, αφού δύσκολα θα μπορέσει να υπάρξει συμβιβασμός ανάμεσά τους. Είναι τέτοια η φύση των διαφωνιών που όποια πλευρά επιχειρήσει να κάνει πίσω, ουσιαστικά θα αρνηθεί τον πυρήνα της πολιτικής της πρότασης.
Η μειοψηφία, με τον Λυκούδη επικεφαλής πια και με παρουσία σε όλη την έκταση του κόμματος, όπως έδειξε το κείμενο με τις υπογραφές 300 στελεχών, ζητά να μπει η ΔΗΜΑΡ στην «Ελιά» που ετοιμάζουν οι «58». Να πάει, δηλαδή, μαζί με το ΠΑΣΟΚ στις ερχόμενες ευρωεκλογές, εξέλιξη η οποία θ’ αποτελέσει πρόκριμα και για ενδεχόμενη κοινή κάθοδο, υπό την ίδια συνομοσπονδιακή ομπρέλα και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Φοβούνται πως, ακόμα και αν η ΔΗΜΑΡ καταφέρει να μπει στην επόμενη Βουλή, αυτό θα είναι και το κύκνειο άσμα της ως ανεξάρτητο πολιτικό σχήμα, οπότε όλοι τους θα έχουν χάσει το πολιτικό κεφάλαιο που κατάφεραν να συγκεντρώσουν και θα γίνουν έρμαια του Βενιζέλου. Ενώ συμμετέχοντας στην «Ελιά» θα είναι ο Βενιζέλος αυτός που θα τους έχει ανάγκη για να κρύψει τη γύμνια του ΠΑΣΟΚ και οι ίδιοι θα μπορούν να διαπραγματεύονται με κάποιο βαθμό ισοτιμίας.
Αντίθετα, η περί τον Κουβέλη πλειοψηφία εκτιμά ότι η ΔΗΜΑΡ πρέπει να επιδιώξει να ηγεμονεύσει η ίδια στο χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, σηκώνοντας τείχη μπροστά στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έτσι θα σμικρυνθεί και θα οδηγηθεί σε διάλυση. Οτι μπορεί αυτό να επιτευχθεί με επιλεκτικές συμμαχίες με κάποιους Πασόκους οι οποίοι διασπάστηκαν από τον Βενιζέλο (Λοβέρδο, Καστανίδη), που θα επιτρέψει στη ΔΗΜΑΡ να μπει άνετα στη Βουλή και μετά να δρέψει τα λάφυρα από το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για αντιτιθέμενους πολιτικούς σχεδιασμούς δυο εξουσιαστικών ομάδων, που δεν έχουν καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι και οι δυο ομάδες αντιπαρατίθενται με βάση σενάρια πολιτικής επιβίωσης, χωρίς να προτάσσουν καμιά αντιπαράθεση επί προγραμματικών ζητημάτων. Γι’ αυτό και ακούστηκε γελοία η φράση της Ρεπούση (ναι, έγινε και η Ρεπούση πολιτικός!) «επιτρέπεται η ΔΗΜΑΡ να ξεπλένει το κόμμα της χρεοκοπίας;». Πρόκειται για το κόμμα με το οποίο η ΔΗΜΑΡ συγκυβερνούσε μέχρι πριν μερικούς μήνες. Και βέβαια, ο Λοβέρδος και ο Καστανίδης (με τους οποίους τα βρήκαν μέσα σε μερικές ώρες, όπως δηκτικά σχολίασε ο Λυκούδης) υπήρξαν από τα γκεσέμια του «κόμματος της χρεοκοπίας». Ο πρώτος, μάλιστα, καμάρωνε επειδή ήταν ο… μνημονιακότερος των μνημονιακών υπουργών του Παπανδρέου και του Παπαδήμου, έχοντας υπογράψει τα μεγαλύτερα πλήγματα στην Κοινωνική Ασφάλιση και τη Δημόσια Υγεία.
Ποια θα είναι η εξέλιξη στα εσωτερικά της ΔΗΜΑΡ; Μέχρι το συνέδριο σίγουρα θα βαδίσουν μαζί, ανταγωνιζόμενοι. Μετά, μπορεί και να υπάρξει διάσπαση. Γιατί όμως να μας ενδιαφέρει η τύχη τους;
