Ενας ισχυρός πρωθυπουργός θα έπιανε τον όποιο Μανώλη από τ’ αυτί και θα τον έστελνε από εκεί που ήρθε. Ο Καραμανλής, όμως, ούτε είναι ούτε θέλει να δείχνει ισχυρός. Μετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών εξαφανίστηκε και πάλι και αφήνει το γαλάζιο μαντρί ξέφραγο. Δευτεροκλασάτοι και τριτοκλασάτοι βουλευτές, που αγωνιούν για την επανεκλογή τους μετά τη βέβαιη ήττα στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, απέκτησαν ξαφνικά ανάστημα. Κάνουν δηλώσεις, δίνουν συνεντεύξεις, απειλούν με καταψήφιση νομοσχεδίων κι ο Καραμανλής κάνει πως δεν βλέπει. Φιλόδοξοι δελφίνοι και πρωτοκλασάτοι υπουργοί κάνουν συνεχώς διαρροές στα ΜΜΕ και ο Καραμανλής, χωρίς τον Ρουσόπουλο δίπλα του πλέον, περιορίζεται να τους ακούει.
Κατά βάθος, ο Καραμανλής θα ήθελε να βρεθεί ένας βουλευτής να καταψηφίσει ένα σοβαρό νομοσχέδιο και να του δώσει μια διέξοδο προς εκλογές, με κραυγές για «αποστασία», «οργανωμένο σχέδιο» και τα συναφή. Ελα, όμως, που δεν βρίσκεται. Ελα που ο Καρατζαφέρης καραδοκεί στη γωνία έτοιμος να προσφέρει τις ψήφους που χρειάζονται για κάθε νομοσχέδιο! Ετσι, η στρατηγική του πρωθυπουργού εξακολουθεί να είναι η εξής απλή: μένω στην εξουσία και όσο πάει. Ποτέ ο Καραμανλής δεν έδειξε ορμητικότητα και πρωτοβουλιακή διάθεση στα δύσκολα. Πάντοτε άφηνε τον χρόνο να κυλά. Γι’ αυτό και τώρα δεν κάνει δεκτές τις εισηγήσεις κάποιων από τους υπουργούς με τους οποίους συνομιλεί, που του εισηγούνται να πάει σε εκλογές νωρίς το φθινόπωρο, επιδιώκοντας μια μικρής έκτασης ήττα, να παραμείνει στο κόμμα, να αναβαπτιστεί στην αντιπολίτευση και να ελπίζει σε γρήγορη επάνοδο, αφού το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να διαχειριστεί την κρίση στην πιο δύσκολη φάση της.
Τι θα γίνει, όμως, αν το ΠΑΣΟΚ οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το Μάρτη, μη συναινώντας στην επανεκλογή του Παπού-λια ή κάποιου άλλου πράσινης απόχρωσης; Ο Καραμανλής ποντάρει ότι η αρνητική κριτική περί ανευθυνότητας του ΠΑΣΟΚ μπορεί να τον οδηγήσει σε μια ανεκτή ήττα. Από την άλλη, δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι το ΠΑΣΟΚ θα πραγματοποιήσει την απειλή του, ειδικά αν ισχυροί κεφαλαιοκρατικοί κύκλοι αντιταχθούν σ’ αυτό μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν. Οπότε, μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να τη βγάλει και μέχρι το φθινόπωρο του 2011, το τέλος της τετραετίας δηλαδή. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Ολ’ αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν κοινωνική άπνοια και περιορισμό του παιχνιδιού στις κορυφές του συστήματος εξουσίας. Αν αλλάξει αυτό το δεδομένο, αν οι εργαζόμενες και νεολαιίστικες μάζες εισβάλλουν στο προσκήνιο και προσπαθήσουν να καθορίσουν αυτές την ατζέντα με τις διεκδικήσεις και τις κινητοποιήσεις τους, τότε όλοι οι σχεδιασμοί θ’ αλλάξουν.
