Μετά τις παραλίες, ήρθε η ώρα ο Θεοδωράκης και η ακολουθία του να πάρουν τις πλατείες. Με εξασφαλισμένη την προβολή από τα αστικά ΜΜΕ, που θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν το Ποτάμι στο πολιτικό παιχνίδι, διότι το ΠΑΣΟΚ βαράει διάλυση και η ΔΗΜΑΡ έχει ήδη διαλυθεί, ο Θεοδωράκης δίνει το γνωστό και από την περίοδο των ευρωεκλογών σόου, όπως φάνηκε από την πρώτη μικρο-συγκέντρωση που έγινε την περασμένη Κυριακή στον Αγιο Παντελεήμονα: όρθιος, με το μικρόφωνο στο χέρι, απαντά σε ερωτήσεις, με την άνεση που του δίνει η τηλεοπτική και ραδιοφωνική του καριέρα. Δεν έχει σημασία τι λέει, σημασία έχει πώς το λέει. Με λόγο απλό, καθημερινό και επιχειρήματα καφενειακού επιπέδου, που χαϊδεύουν τ’ αυτιά των ακροατών. Το μέτωπο είναι διπλό: και προς τα κόμματα της συγκυβέρνησης και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο βάζει στην ίδια μοίρα.
Στον Αγιο Παντελεήμονα, για παράδειγμα, μίλησε για τους μετανάστες και είπε ότι δεν αποτελεί λύση «ούτε η νομιμοποίηση όλων όσων καταφέρνουν να μπουν στη χώρα ούτε τα ανοιχτά σύνορα για να μπαίνει όποιος θέλει». Και ποια είναι η λύση; Να αναθεωρηθεί το ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου, η συνθήκη του Δουβλίνου. Αυτά, όμως, τα έλεγε παλαιότερα και ο μεταναστοφάγος Καρατζαφέρης. Στο μεταξύ, ο Θεοδωράκης προτείνει όποιος μπαίνει στην Ελλάδα παράνομα να απελαύνεται και να ζητηθεί η βοήθεια της ΕΕ για ν’ αναγκαστούν οι χώρες καταγωγής να δέχονται τους απελαυνόμενους.
Δίπλα σ’ αυτά, ο Θεοδωράκης επιστρατεύει τον παλαιάς κοπής λαϊκισμό: «Εάν έχεις γεννηθεί, μεγαλώσει και παραμείνει στα πούπουλα, ποτέ δε θα καταλάβεις πώς χτυπά η καρδιά του Αγίου Παντελεήμονα». Δεν ξεχνά να προσθέσει και μια γερή δόση εκσυγχρονισμού: «Είπα ο ίδιος ότι θα μείνω στην πολιτική μέχρι τα 60 μου, οκτώ χρόνια, και μετά θα ξαναπάρω τη φωτογραφική μηχανή και την κάμερα». Το πολιτικό «διά ταύτα» το αφήνει για το τέλος, εξηγώντας ότι το Ποτάμι φιλοδοξεί να παίξει ρόλο μπαλαντέρ, συνεργαζόμενο κυβερνητικά με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με το ποιο από τα δύο κόμματα θα βγει πρώτο στις εκλογές. Γι’ αυτό θα συναντηθεί με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα. «Για να δούμε από τώρα κάποια σημεία σύγκλισης, κάποια σημεία επαφής»! Πολύ… μοντέρνο είναι αυτό. Να διακηρύσσει εκ των προτέρων ένα κόμμα που επαγγέλλεται το νέο, ότι θα συνεργαστεί οπωσδήποτε κυβερνητικά με όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα κερδίσει τις εκλογές! Κάπως έτσι, το απόλυτο πολιτικό τίποτα γίνεται κάτι.
