Διά χειρός Κωστή Παπαγιώργη, στον «Κόσμο του Επενδυτή»:
«Οι εκλογές παριστούν ένα θεσμοποιημένο ροντέο, όπου όποιος ανέβει στα καπούλια του κράτους-ταύρου αργά ή γρήγορα θα βρεθεί φαρδύς πλατύς στο έδαφος. Οι σκοποί πλέον υπερβαίνουν κατά πολύ τα διαθέσιμα μέσα (και πρόσωπα), οι ίδιοι οι θεσμοί αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις συσσωρευμένες απαιτήσεις. Αλλωστε, οι ίδιοι οι πολιτικοί, με την άνεση που φορτώνουν στη ράχη των προκατόχων τις κρατικές αναπηρίες, ομολογούν ότι μόνο το έλασσον είναι εφικτό. Οπερ σημαίνει ότι ο πολίτης πρέπει να συμφιλιωθεί με την εξαμβλωματική κατάσταση ενός κρατικού οργανισμού, ο οποίος εξοντώνει τους διαχειριστές του επειδή λειτουργεί ερήμην του κοινού καλού».
Προς τι η θλίψη, κ. Παπαγιώργη; Ο Πάγκαλος το είχε πει με ελάχιστες λέξεις προ δεκαετίας: Μπαίνουμε σε μια περίοδο που οι πρωθυπουργοί θα είναι αναλώσιμοι. Οσο για μας τους μαρξιστές, τίποτα δεν περιμέναμε από την αστική πολιτική, οπότε αυτή η κατάσταση μας βοηθά από άποψη αποκαλύψεων.
Υπάρχει, όμως, κάτι το πρόστυχο σ’ αυτό το θρήνο. Οι καλές, φιλολαϊκές προθέσεις των προσώπων που ηγούνται της αστικής πολιτικής θεωρούνται δεδομένες. Οι ίδιοι αναγορεύονται σε τραγικά πρόσωπα, που εγκλωβίζονται στη διαχείριση της εξουσίας και συντρίβονται απ’ αυτή, μη μπορώντας να κάνουν πράξη τις προθέσεις τους. Ε, όχι! Δεν είναι ο «κρατικός οργανισμός» που «εξοντώνει τους διαχειριστές του», αλλά κράτος και διαχειριστές που εξοντώνουν τους εργαζόμενους πολίτες. Οχι άλλη αντιστροφή της πραγματικότητας.
