Ο κυρ-Φώτης είναι πονηρός. Ο ίδιος ανέλαβε το έργο της «προς τα δεξιά» διεύ-ρυνσης της ΔΗΜΑΡ, συμμετέχοντας στο «προοδευτικό φόρουμ» των Βρυξελλών και συναντώμενος με τον Σουλτς και στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, το δε alter ego του, ο Αντώνης Ρουπακιώτης, ανέλαβε να υλοποιήσει το «προς τ’ αριστερά» άνοιγμα.
Το απόγευμα της Δευτέρας, ο Κουβέλης με κάποια από τα ορφανά του Παπανδρεϊσμού και του Σημιτισμού (Καστανίδη, Μπεγλίτη, Κοππά, Χριστοδουλάκη, Μανίκα κ.ά.) οργάνωσαν τη φιέστα της επίσημης παρουσίασης της «ΔΗΜΑΡ – Προοδευτικής Συνεργασίας». Το πρωί της ίδιας μέρας, ο Ρουπακιώτης εμφανίστηκε στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξει ότι πρέπει «να συνεργαστούν τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς» και να χαρακτηρίσει «πολύ έξυπνη επιλογή τακτικής» την υποψηφιότητα του Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν.
Οσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα στην πάλαι ποτέ «ανανεωτική αριστερά» (που πλέον έχει γίνει «παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού») ξέρουν πως Κουβέλης και Ρουπακιώτης είναι κάτι παραπάνω από «αυτοκόλλητοι». Η κίνηση Ρουπακιώτη ήταν ενταγμένη στην τακτική του Κουβέλη, που θέλει να επαναπατρίσει μερικές ψήφους από το χώρο αριστερά της ΔΗΜΑΡ και δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θεωρεί ότι η ενσωμάτωση τόσων πρώην Πασόκων (και μάλιστα «κραγμένων» περιπτώσεων) γέρνει την πλάστιγγα της ΔΗΜΑΡ πολύ προς τα δεξιά. Κάποιοι που ταλαντεύονται μεταξύ ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ ενδέχεται να τραβηχτούν προς τη ΔΗΜΑΡ, με το σκεπτικό ότι αυτή είναι η μόνη φερέγγυα δύναμη για κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρέπει να μείνει εκτός της επόμενης Βουλής. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια καλή δόση «αριστερής συνεργασιολογίας» και ο «σοφός Νέστωρ» Ρουπακιώτης είναι ο καταλληλότερος για να παίξει αυτό το παιχνίδι.
Ο Κουβέλης, βέβαια, δεν άφησε εκτός κριτικής τον ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, τα κύρια βέλη του τα έστρεψε ενάντια στο ΠΑΣΟΚ, για το οποίο χρησιμοποίησε ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα, ενώ δεν παρέλειψε να την πέσει και στο Ποτάμι, γεγονός που δείχνει ότι φοβάται τις διαρροές προς αυτό το πιο… μοντέρνο κατασκεύασμα. Ξέρει πως στις ευρωεκλογές παίζει την τελευταία του ζαριά. Πρέπει να κρατηθεί πάνω από το 4%, πρέπει να εκλέξει ευρωβουλευτή (η εκλογή έχει τη σημειολογία της), αλλιώς δεν έχει ελπίδα. Αν στις χαλαρές ευρωεκλογές δεν πάρει ένα «αξιοπρεπές» ποσοστό, που να δείχνει ότι παραμένει στο παιχνίδι της εξουσίας, δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα καλύτερο στις βουλευτικές εκλογές –όποτε κι αν αυτές γίνουν– στις οποίες η πόλωση ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα κορυφωθεί.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον καλαρέσει αυτό το παιχνίδι του Κουβέλη. Γι’ αυτό και έβγαλαν τον Ρουπακιώτη στο κομματικό ραδιόφωνο, ενώ ο Σκουρλέτης, χωρίς ν’ ανεβάσει στο ελάχιστο τους αντι-ΔΗΜΑΡ τόνους, περιορίστηκε να πει ότι η ΔΗΜΑΡ οφείλει ν’ απαντήσει στο «αν θα ακολουθήσουμε το δρόμο των κυρίαρχων επιλογών ή θα αναζητήσουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη». Οπως είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει θέση, ενώ η ΔΗΜΑΡ «διαρκώς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα» και «κάποια στιγμή θα πρέπει να το απαντήσει»! Περιττεύει, βέβαια, κάθε εκτεταμένος σχολιασμός. Θέλουν να μας πείσουν ότι η ΔΗΜΑΡ… ταλαντεύεται!
Είναι, όμως, λογικός ένας τέτοιος σχολιασμός από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Το παιχνίδι είναι για την εξουσία και όχι για κάποιον… κοινωνικό μετασχηματισμό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ θα είναι η ιδανική τσόντα, όπως υπήρξε ιδανική τσόντα και για τους Σαμαρά-Βενιζέλο.
