«Τώρα, σε σχέση με τα ζητήματα της παραγραφής. Ακούστε, εάν πραγματικά υπάρχει πολιτική βούληση, δεν πιστεύουμε ότι είναι νομικά τα προβλήματα. Και στο κάτω – κάτω πιστεύω ότι από τη στιγμή που θα αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο και που θα υπάρξει άλλωστε η μεγάλη η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θα θέλει να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο, θα υπάρχει προφανώς αναδρομική ισχύ για τις αξιόποινες πράξεις».
Αυτά είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, και γέλασε κάθε πικραμένος. Εντάξει, ο άνθρωπος είναι άσχετος και έχει μια εντελώς στοιχειώδη πολιτική μόρφωση. Αλλιώς θα γνώριζε ότι υπάρχει μια αρχή του αστικού ποινικού δικαίου που λέει πως δεν υπάρχει έγκλημα ή ποινή χωρίς νόμο (nullum crimen, nulla poena, sine legem). Αρχή που έχει περάσει και στο ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο δεν επιτρέπει να έχουν αναδρομική ισχύ οι ποινικοί νόμοι (άρθρο 7, παρ. 1: «Εγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της. Ποτέ δεν επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που προβλεπόταν κατά την τέλεση της πράξης»). Δηλαδή, το κάθε αδίκημα έχει τη βαρύτητα που του προσδίδει ο νόμος που ισχύει όταν το αδίκημα διαπράχτηκε και ποτέ κάποιος μεταγενέστερος νόμος.
Βέβαια, αν δεν το ‘παιζε παντογνώστης και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαμορφωνόταν σε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα, θα είχε δίπλα του και μερικά στελέχη με εξειδικευμένες γνώσεις, στα οποία θα έδινε το λόγο για ν’ απαντήσουν σε ερωτήσεις που ο ίδιος αδυνατεί να χειριστεί. Ομως, εμφανίζεται σαν παντογνώστης, γι’ αυτό και συχνά διαπράττει χοντρές γκάφες, όπως η συγκεκριμένη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστατικό κόμμα, ούτε επαγγέλλεται καμιά επανάσταση. Ορκίζεται στον αστικό κοινοβουλευτισμό και διεκδικεί την εξουσία με εκλογές και με απόλυτο σεβασμό στην αστική συνταγματική τάξη, όπως πολλές φορές επανέλαβε και ο Τσίπρας στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Οταν ο πρόεδρός του αποκαλύπτεται να μη γνωρίζει στοιχειώδη πράγματα (δεν χρειάζεται να είσαι νομικός για να το γνωρίζεις αυτό), όταν πετάει τέτοιες κορόνες, επειδή θεωρεί ότι θα εντυπωσιάσουν, μπορεί κανείς να σκεφτεί πόση αξιοπιστία έχουν και όλες οι άλλες υποσχέσεις του. Η κεκτημένη ταχύτητα της δημαγωγίας οδηγεί ενίοτε σε γκάφες.
