Στις 20 του περασμένου Απρίλη, δυο βδομάδες πριν από τις εκλογές, ο Τσίπρας «χτυπιόταν» με το γνωστό θεατράλε στιλ του στο πρωινάδικο του ΑΝΤ1: «Εμείς το πρώτο που θα κάνουμε, αν μας δοθεί η δυνατότητα διερευνητικής εντολής, είναι να καλέσουμε την ίδια μέρα τον ελληνικό λαό στο Σύνταγμα, εκεί όπου θα πάμε να πάρουμε την εντολή, πηγαίνοντας στη Βουλή για να σχηματίσουμε κυβέρνηση. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς, με ευρύτερες ενδεχομένως συνεργασίες, που θα θελήσει να κάνει μεγάλες τομές και ρήξεις με τα μεγάλα συμφέροντα εντός της χώρας αλλά και με τους εταίρους και τους πιστωτές εκτός της χώρας, δεν θα μπορέσει να σταθεί αν δεν έχει το λαό στο πλάι της. Οχι μόνο στην κάλπη, αλλά καθημερινά το λαό στο πλάι για να δείχνει τη δύναμη».
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ο Τσίπρας πήρε διερευνητική εντολή, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάλεσε το λαό στο Σύνταγμα. Από τη σκοπιά του φρονίμως έπραξε, γιατί δε θα μαζεύονταν ούτε οι 3-4 χιλιάδες που μαζεύτηκαν στην προεκλογική συγκέντρωση της Ομόνοιας. Περιέφεραν τη διερευνητική εντολή επί διήμερο, την παρέδωσαν και μετά πήραν μέρος στις συσκέψεις του Παπού-λια, με μοναδικό στόχο να σπρώξουν τους άλλους να κάνουν κυβέρνηση και να μείνουν αυτοί στη θέση που θα τους βόλευε: στην αξιωματική αντιπολίτευση. Προς τι τότε οι παπάρες περί καλέσματος του λαού στο Σύνταγμα; Προεκλογική περίοδος ήταν, έλεγαν και καμιά μαλακία, όχι για να περνάει η ώρα, αλλά για να εξαπατήσουν κάναν ψηφοφόρο.
Μετά τις εκλογές, βέβαια, κάλεσαν μια φορά το λαό στο δρόμο και η διαδήλωση στην οποία προσδοκούσαν θύμισε το γνωστό σύνθημα «αραία, αραία, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα». Υποτίθεται πως με τη διαδήλωση αυτή θα πίεζαν για να υπάρξει «πάγωμα» της άρσης της μονομέρειας, μέχρι να έρθει η «κυβέρνηση της Αριστεράς» να καταργήσει ολόκληρο τον αντεργατικό νόμο, όπως υπόσχονται.
Θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ το λαό στο δρόμο, στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών. Οχι, δε θα τον ήθελε. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θεσμικό κόμμα. Οι διερευνητικές εντολές και οι συσκέψεις υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι θεσμικές διαδικασίες προβλεπόμενες από το σύνταγμα. Σ’ αυτές παίρνουν μέρος καθορισμένοι θεσμικοί παράγοντες (αρχηγοί κομμάτων και πρόεδρος) και όχι ο λαός. Ο λαός εξάντλησε τη δική του δικαιοδοσία στην κάλπη. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν αυτοί που εξέλεξε ο λαός, που πρέπει να είναι απερίσπαστοι από κάθε εξωτερική πίεση. Αυτή τη θεσμική ιεράρχιση ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα την παραβίαζε ποτέ. Αλλωστε, θα ήταν και σόλοικο, από τη μια να καλεί το λαό στο Σύνταγμα και από την άλλη να προτείνει σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να σχηματίσουν κυβέρνηση και ν’ αφήσουν το ΣΥΡΙΖΑ να είναι «μία αξιωματική αντιπολίτευση σε μία τέτοια κυβέρνηση, που θα ασκεί προγραμματικό έλεγχο και υπεύθυνη στάση», όπως έλεγε ο Τσίπρας.
Ομως, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνώντας τη θεσμική του υπευθυνότητα, ήθελε να καλέσει το λαό στους δρόμους, το κάλεσμα θα έπεφτε στο κενό. Γιατί η πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν «είναι» ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξαν το ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη, είτε για να «τιμωρήσουν» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είτε γιατί έτρεφαν την ελπίδα ότι μ’ αυτόν τα πράγματα δε θα γίνουν χειρότερα, είτε για κάποιον άλλο λόγο, όχι πάντως γιατί συγκινήθηκαν από το πρόγραμμά του. Αυτός ο κόσμος, λοιπόν, με τη μισή ή την ολόκληρη ελπίδα, θα πέσει τώρα σε πιο βαθιά απογοήτευση, βλέποντας μια ακόμη επιλογή του ν’ αποδεικνύεται τζούφια. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και όχι οι παπάρες των ΣΥΡΙΖΑίων, που σύντομα θα πάρουν το δρόμο για το σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
