Κανένας δεν μπορούσε να πιστέψει την είδηση. Ο Δημήτρης Πέτσας, ο Μήτσος για τους συντρόφους και τους συναδέλφους του, ο Τάκης για τους συγγενείς του, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης. Στα 49 του χρόνια, από οξύ έμφραγμα. Η καρδιά αυτού του λεβέντη δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το πρώτο κιόλας χτύπημα. Πόση αδικία…
Ο Μήτσος γεννήθηκε το 1956 στην Τασκένδη από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, μαχητές του ΔΣΕ. Μικρός επαναπατρίστηκε και εξίσου μικρός μπήκε στη βιοπάλη, στην οικοδομή. Χτίστης από τα 14 χρόνια του. Από μικρός εντάχθηκε και στο επαναστατικό κίνημα, τραβώντας διαχωριστική γραμμή από τον αναθεωρητισμό και τον ρεφορμισμό. Η δουλειά τον τσάκισε.
Με προβλήματα στη μέση και στα δυο του χέρια (πρόσφατα έπαθε και ολική ρήξη τένοντα) αναγκάστηκε να παρατήσει το μυστρί. Δεν παράτησε, όμως, την οικοδομή. Τα τελευταία χρόνια δούλευε σαν εργοδηγός και για να βγάλει το μεροκάματο «χτυπούσε» 12ωρα. Ταυτόχρονα ασχολούνταν με τη μεγάλη αγάπη του, τη ζωγραφική. Οργάνωσε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετέσχε σε ομαδικές.
Με προβλήματα στη μέση και στα δυο του χέρια (πρόσφατα έπαθε και ολική ρήξη τένοντα) αναγκάστηκε να παρατήσει το μυστρί. Δεν παράτησε, όμως, την οικοδομή. Τα τελευταία χρόνια δούλευε σαν εργοδηγός και για να βγάλει το μεροκάματο «χτυπούσε» 12ωρα. Ταυτόχρονα ασχολούνταν με τη μεγάλη αγάπη του, τη ζωγραφική. Οργάνωσε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετέσχε σε ομαδικές.
Μειλίχιος και καλός συζητητής, οργισμένος και «τσαμπουκάς» απέναντι στον ταξικό εχθρό, στάθηκε πάντα όρθιος, χωρίς ποτέ να χάσει την πίστη του στις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης και του κομμουνισμού. Τέτοιους αγωνιστές δεν μπορείς να τους ξεχάσεις.
