Από προχθές άρχισε στη Νέα Υόρκη ένας ακόμη γύρος διαπραγματεύσεων για τη διεθνή ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αρκετοί σπεύδουν να πουν ότι ο νέος γύρος θα είναι ο τελικός, αλλά μάλλον δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Είναι άγνωστο αν ο ειδικός διαπραγματευτής, αμερικανός Μάθιου Νίμιτς, θα προτείνει στα δυο μέρη κάποια ονομασία. Αν το κάνει, πάντως, θα το κάνει περί τα τέλη Νοέμβρη, αφού περιμένει προηγουμένως να δει το κλίμα.
Ποιο είναι το κλίμα; Ενώ η μακεδονική πλευρά δεν έχει λόγους να ανησυχεί (η κλίκα που κυβερνά έχει τις πλάτες των Αμερικανών και στο τσεπάκι της αναγνωρίσεις από 123 χώρες, που στις διμερείς συναλλαγές την αποκαλούν με το συνταγματικό της όνομα), η ελληνική πλευρά, εγκλωβισμένη σ’ ένα πολύχρονο εθνικιστικό αδιέξοδο, δε μπορεί με τίποτα να βγει απ’ αυτό. Ποια είναι η θέση της Αθήνας; Οτι δέχεται μια σύνθετη ονομασία (που να περιλαμβάνει τη λέξη Μακεδονία).
Και γιατί να δεχτούν τα Σκόπια σύνθετη ονομασία; Επειδή η Αθήνα απειλεί με βέτο στην ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ. Εχει, όμως, τα κότσια να βάλει βέτο; Μάλλον όχι. Γι’ αυτό και η λέξη βέτο υπονοείται, αλλά ποτέ δεν έχει ειπωθεί επισήμως. Παίζει απλά στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Η άσκηση βέτο προϋποθέτει την καταγγελία της λεγόμενης ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995, η οποία προβλέπει ότι δε θα μπουν εμπόδια στην ένταξη της FYROM σε διεθνείς οργανισμούς. Αν η Αθήνα καταγγείλει την ενδιάμεση συμφωνία, τότε όχι μόνο θα καταστεί διεθνώς αναξιόπιστη, αλλά θα βρεθεί απέναντι σε μια πλειάδα ελλήνων καπιταλιστών, οι οποίοι έχουν κάνει μεγάλες επενδύσεις στη Μακεδονία, εκμεταλλευόμενοι το καθεστώς που δημιούργησε αυτή η ενδιάμεση συμφωνία. Σημειώνουμε τη γκέλα που παραλίγο να κάνει πρόσφατα ο υφυπουργός Εξωτερικών Θ. Κασσίμης, που δήλωσε ότι η FYROM εξαιρείται από το νέο ΕΣΟΑΒ (Ελληνικό Σχέδιο Οικονομικής Ανασυγκρότησης Βαλκανίων), για ν’ αναγκαστεί να τα μαζέψει αμέσως. Τα χρήματα που προορίζονται για τη στήριξη των επενδύσεων στη FYROM προβλέπονται κανονικότατα στο νέο πενταετές ΕΣΟΑΒ.
Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι με 5 ακόμη αναγνωρίσεις η ΔτΜ σχηματίζει την ποθητή πλειοψηφία των 2/3 της ΓΣ του ΟΗΕ, οπότε δικαιούται να προσφύγει σ’ αυτή και να ζητήσει να γίνει δεκτή με τη συνταγματική της ονομασία. Είναι δηλαδή ζήτημα χρόνου να τελειώσει το πανηγύρι. Τι διέξοδο, λοιπόν, έχει ο ελληνικός εθνικισμός; Να συμφωνήσει σε μια σύνθετη ονομασία μόνο για τις διμερείς ελληνομακεδονικές σχέσεις, λύση στην οποία φαίνεται να συμφωνεί η άλλη πλευρά. Θα το κάνει άραγε η κυβέρνηση;
