Εμπρός στο δρόμο των Μπουμπουκοβορίδηδων είπαν οι τέσσερις υπουργοί του ΔΗΚΟ και αποχώρησαν από το κόμμα, κλείνοντας το μάτι στον πρόεδρο Αναστασιάδη να τους κρατήσει στην κυβέρνηση. Ετσι, η διαφαινόμενη κυβερνητική κρίση μετατράπηκε σε κρίση του ΔΗΚΟ.
Η περίπτωση θυμίζει, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, την «περιπέτεια» του Καρατζαφέρη. Οταν αποφάσισε να φύγει το ΛΑΟΣ από τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, οι Βορίδης και Γεωργιάδης, που ήταν μέλη της κυβέρνησης, εγκατέλειψαν το ΛΑΟΣ και όχι τη συγκυβέρνηση. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Καρατζαφέρης πετάχτηκε στα αζήτητα (σε σημείο που να μιλά σήμερα για… μπουρδέλα), ενώ οι Βορίδης και Γεωργιάδης έγιναν επίλεκτα στελέχη της ΝΔ. Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος (και πάντα υπουργήσιμος) ο πρώτος, υπουργός ο δεύτερος.
Βέβαια, τα πράγματα στην Κύπρο δεν είναι ακριβώς έτσι. Το ΔΗΚΟ είναι ιστορικό αστικό-εθνικιστικό κόμμα και όχι διάττων αστέρας σαν το ΛΑΟΣ. Ο Ν. Παπαδόπουλος παίζει το χαρτί της «εθνικής υπερηφάνειας», όπως το έπαιξε ο πατέρας του το 2004 και κέρδισε. Απευθύνεται στον κυπριακό λαό, προσδοκώντας –βάσιμα– να αντλήσει από αυτόν οφέλη. Από την άλλη, όμως, η απόφαση στην ΚΕ του ΔΗΚΟ για αποχώρηση από την κυβέρνηση Αναστασιάδη πάρθηκε με οριακή πλειοψηφία, γεγονός που δημιουργεί κινδύνους ακόμη και για διάσπαση του κόμματος. Οι πιέσεις για υιοθέτηση της νέας συμφωνίας (της νεκρανάστασης του σχεδίου Ανάν) είναι μεγάλες και δεδομένου ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση από τ’ αριστερά, ως μόνος αντίπαλος του σχεδίου μένει η περί τον Ν. Παπαδόπουλο εθνικιστική πτέρυγα του ΔΗΚΟ, στην οποία θα συγκεντρωθεί σ’ αυτή τη φάση όλη η πίεση. Ο Μ. Κάρογιαν καραδοκεί να πάρει τη ρεβάνς από τον Ν. Παπαδόπουλο και γι’ αυτό ακόμη και η διάσπαση δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Τελικά, ο Αναστασιάδης κράτησε μόνο τον ένα από τους τρεις υπουργούς του ΔΗΚΟ, ενώ αντικατέστησε με άλλα πρόσωπα τους άλλους τρεις. Προφανώς δε θέλει να ρίξει λάδι στη φωτιά, αναζητώντας κάποια παρασκηνιακή συμφωνία με τον Παπαδόπουλο.
