Είναι γνωστό πως ο Τσίπρας αρέσκεται στα… επίκαιρα παραδείγματα. Μόνο που οι επιλογές του είναι τόσο σαλταδόρικες και τόσο πρόχειρες που διαψεύδονται πολύ σύντομα. Απορούμε πώς δεν έχει πάθει καμιά σοβαρή ζημιά στο λάρυγγα με τόσες γαργάρες με ταβανόπροκες που κάνει.
Πέρυσι είχε υιοθετήσει τον ακροδεξιό εθνικιστή πρόεδρο της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν, που όταν ανέβηκε στην εξουσία έκανε κόνξες στο ΔΝΤ. «Η Ουγγαρία που ξεμπέρδεψε με το μνημόνιο, και μάλιστα με μια κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αριστερή, δεν φαίνεται να έχει πάθει κάποια τραγική ζημιά», έλεγε ο Τσίπρας στο «Βήμα της Κυριακής», στις 20 Φλεβάρη του 2011. «Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προοπτικές τις οποίες μπορεί να ψάξει κανείς. Είδα ότι οι Ούγγροι έφυγαν από το μνημόνιο και δεν χύθηκε αίμα στη Βουδαπέστη ή στην Ουγγαρία», έλεγε στον «Βήμα 99,5», στις 4 Απρίλη του 2011. Ως γνωστόν, ο Ορμπαν στη συνέχεια έβαλε την ουρά στα σκέλια και προσέφυγε ξανά σε ΕΕ και ΔΝΤ για νέο δάνειο, που του βάζουν βέβαια σκληρότερους όρους.
Φέτος επέλεξε τον Μαριάνο Ραχόι της Ισπανίας, για να «την πει» στον Σαμαρά. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή… προβληματίστηκε κάπως. «Ο κ. Ραχόι, ο Ισπανός Σαμαράς δηλαδή, δεν έκλεισε χρόνο στην εξουσία και οδηγεί τη χώρα του στο ΔΝΤ. Συνεπώς, φανταστείτε πού θα οδηγήσει την ήδη γονατισμένη Ελλάδα ο κ. Σαμαράς», έλεγε συνεντευξιαζόμενος στην «Αυγή» (10.6.12). Από το προεκλογικό μπαλκόνι της Καβάλας (9.6.12) το ‘βαζε κάπως διαφορετικά, αλλά στην ίδια κατεύθυνση: «Υποθέτω ότι το ψευτοδίλημμα αυτό δεν θα υιοθετήσει και ο Σαμαράς της Ισπανίας, ο κ. Ραχόι. “Ευρώ ή πεσέτα”. Προσπαθώντας και εκείνος να δικαιολογήσει τη χρεοκοπία της πολιτικής του. Τη χρεοκοπία της λιτότητας που επέβαλε στον ισπανικό λαό. Και αντί για λύση, αποδείχτηκε και στην Ισπανία, όπως έχει αποδειχτεί και στην Ελλάδα, ότι η λιτότητα είναι το φυτίλι στο μπαρούτι της χρεοκοπίας».
Στη συνέχεια, όταν ο Ραχόι δημαγωγούσε ότι πήρε 100 δισ. για τις ισπανικές τράπεζες, χωρίς Μνημόνιο και χωρίς επιτροπεία από τους «άντρες με τα μαύρα κουστούμια», ο Τσίπρας γύρισε την πλάκα από την άλλη μεριά και άρχισε να εξυμνεί τον Ραχόι, αντιπαραθέτοντάς τον στον Σαμαρά. Στη διακαναλική του Ζαππείου (12.6.12) το είπε κάπως… σεμνά: «Δεν θα συμφωνήσω ότι είναι το ίδιο το μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με την διαδικασία ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος χωρίς μνημόνιο στην Ισπανία. Βεβαίως η πολιτική της λιτότητας στην Ισπανία που εφήρμοσε η κυβέρνηση Ραχόι δεν είναι μνημόνιο αλλά είναι μια αυστηρή πολιτική λιτότητας ευθύνεται για το βάθεμα της κρίσης και για το ότι η Ισπανία βρέθηκε στην ανάγκη στήριξης». Την άλλη μέρα, όμως, μιλώντας από το προεκλογικό μπαλκόνι στην Πάτρα (3.6.12), δεν κρατιόταν: «Μας λένε ψέματα. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, επειδή λέει όχι στο Μνημόνιο, θα βγάλει δήθεν την Ελλάδα από το ευρώ. Αποκαλύφθηκε το ψέμα. Γιατί έχει κοντά ποδάρια. Και, αυτές τις μέρες, η Ισπανία πέτυχε τη στήριξή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς Μνημόνιο. Λέγοντας όχι στο Μνημόνιο. Και δεν βγήκε από το ευρώ. Δεν γύρισε στο προηγούμενο εθνικό της νόμισμα. Το όχι στο Μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το όχι στο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Ελλάδα. Το όχι του Σαμαρά της Ισπανίας απομονώνει τον Σαμαρά της Ελλάδας».
Πού βρισκόμαστε τώρα; Ο ισπανός υπουργός Οικονομικών Λουΐς δε Γίδο ανακοίνωσε την Πέμπτη, μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, ότι η Ισπανία έχει ήδη υποβάλει αίτημα για την ένταξη στο μηχανισμό «στήριξης», που βεβαίως θα συνοδευτεί από Μνημόνιο. «Θα παρουσιάσουμε το αίτημά μας τις επόμενες μέρες», δήλωσε ο ισπανός υπουργός. «Πρόκειται για κάτι το τυπικό, καθώς ήδη έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε πάνω στο σχεδιασμό της βοήθειας σε συνεργασία με την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ»! Μ’ άλλα λόγια, οι «άντρες με τα μαύρα κουστούμια» έχουν ήδη αναλάβει δράση, για να «σώσουν» και την Ισπανία, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Δεν του βγαίνουν τα «πουλέν» του Τσίπρα. Πάει ο «παλικαράς» Ορμπαν, πάει και ο «ισπανός Σαμαράς» Ραχόι. Φυσικά, θα κάνει και πάλι τη γαργάρα, καταπώς το συνηθίζει. Εμείς, όμως, κρατάμε σημειώσεις κι όποιος θέλει τις διαβάζει. Οποιος δε θέλει, μπορεί να εξακολουθήσει να εμπιστεύεται τον απατεώνα καραγκιοζάκο του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του. Βέβαια, του μένει ακόμα ο… Ομπάμα, στον οποίο επίσης αποτίει συχνά-πυκνά φόρο τιμής. «Δεν είμαστε οι μόνοι που ζητάμε ορθολογισμό και ρεαλισμό από τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης. Μόλις, χτες, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, διατύπωσε την αμφιβολία του για την ορθότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης» (!), έλεγε από το προεκλογικό μπαλκόνι της Καβάλας. Επειδή, όμως, ο Ομπάμα είναι εν ενεργεία πλανητάρχης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική του, θα συμβουλεύαμε τον Τσίπρα να περιοριστεί στον… Φράνκλιν Ρούσβελτ, την πολιτική του οποίου εκθείαζε στη συνέντευξή του προς το αμερικανικό CNBC, που μεταδόθηκε στις 10 του περασμένου Μάη («σε αυτή τη κρίση την παγκόσμια τη συστημική που περνάμε υπάρχουν δύο κατευθύνσεις, δύο δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Ο ένας είναι ο δρόμος που ακολούθησε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ του new deal της ρύθμισης. Ο άλλος είναι ο δρόμος που ακολούθησε η Ευρώπη την δεκαετία του ΄30 που ήταν ο δρόμος της καταστροφής, της ανόδου του φασισμού και του πολέμου»).