Η τελευταία εβδομάδα πριν τον πρώτο γύρο των τοπικών εκλογών είχε παραπολιτική φιλολογία και πολιτικές κόντρες, απ’ αφορμή το δημοσίευμα των Financial Times για το τι έγινε το Νοέμβρη του 2011 στις Κάννες. Τα κουτσομπολιά έδωσαν και πήραν: ο Μπαρόζο πήρε τηλέφωνο τον Σαμαρά, ο Βενιζέλος άδειασε τον Παπανδρέου αφού πρώτα μίλησε με τον Μπαρόζο κτλ.
Πολλά απ’ αυτά τα κουτσομπολιά έχουν σίγουρα βάση. Ο Μπαρόζο σίγουρα δεν είναι η ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, είναι όμως ένας μεγαλοϋπάλληλος του γερμανογαλλικού άξονα, περιβεβλημένος με θεσμικό κύρος. Είναι το παιδί για τα θελήματα της Μέρκελ και του Σαρκοζί (του Ολάντ σήμερα), όχι για να τους αγοράζει τσιγάρα από το περίπτερο, αλλά για να διεκπεραιώνει αποστολές που του αναθέτουν, μιλώντας για λογαριασμό τους. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, να ανατέθηκαν στον Μπαρόζο οι επαφές με τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά. Σ’ αυτές τις επαφές, όμως, δεν μιλούσε ο Μπαρόζο, αλλά με το στόμα του μιλούσαν η Μέρκελ με τον Σαρκοζί, οι ηγέτες των δυο ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ, ο λόγος των οποίων είναι διαταγή για εκπροσώπους μιας εξαρτημένης καπιταλιστικής χώρας, όπως ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Αυτά, για να βάζουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι το περιεχόμενο του καυγά που πυροδότησε στην Ελλάδα το δημοσίευμα των FT. Σκαλίζοντας λίγο την επιφάνεια, θα διαπιστώσουμε ότι στο βάθος του καυγά υπάρχει η ενότητα των κυρίαρχων αστικών πολιτικών δυνάμεων στο ζήτημα της παραμονής του ευρώ και της ένταξης της χώρας μας στην ΕΕ. Σαμαράς και Βενιζέλος υποστηρίζουν πως αν δεν έκαναν ό,τι έκαναν (συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου και συμμαχική κυβέρνηση μετά τις διπλές εκλογές του 2012), οι Γαλλογερμανοί είχαν αποφασίσει να βγάλουν την Ελλάδα από το ευρώ, γεγονός που –όπως υποστηρίζουν– θα επέφερε μεγάλη καταστροφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους απαντά πως τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε και πως όλα ήταν μπλόφα των Μερκοζί. Εμμέσως πλην σαφώς, δηλαδή, και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί πως έξοδος από το ευρώ θα ισοδυναμούσε με καταστροφή!
