Καυγάς ξέσπασε ανάμεσα στον Περισσό και την Κουμουνδούρου για το παρελθόν της θέσης τους στο «Μακεδονικό». Αφορμή η δήλωση του Λ. Κύρκου στη Θεσσαλονίκη, ότι «ένα φωτισμένο τμήμα του ΣΥΝ, όχι όλη η ηγεσία του, διατύπωσε κάποιες ιδέες και αυτές μέσα στο χρόνο πέρασαν στη συνείδηση του ελληνικού λαού». Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ απάντησε ότι «ο Λ. Κύρκος και άλλοι στον ΣΥΝ πράγματι άλλαξαν θέση, αφού όμως πρώτα συμμετείχαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της FYROM, κάνοντας ταυτόχρονα επίθεση στο ΚΚΕ, το οποίο αποκάλεσαν “πλην Λακεδαιμονίων”. Γι’ αυτό το θέμα ο Λ. Κύρκος δε βρήκε σήμερα να πει ούτε μια λέξη».
Περί όνου σκιάς ο καυγάς, αφήνει –ως συνήθως– απέξω την ουσία. Οντως, ο Κύρκος ήταν από τους υπέρμαχους της συμμετοχής στα εθνικοφασιστικά συλλαλητήρια και είν’ αυτός που είπε «πλην Λακεδαιμονίων», αναφερόμενος στο ΚΚΕ, που μιλούσε για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Από την άλλη, όμως, υπήρχαν και στο ΣΥΝ στελέχη που έλεγαν από τότε τα ίδια πράγματα με τον Περισσό και κάποιοι που –εκκινώντας από κοσμοπολίτικες απόψεις– πήγαιναν πιο πέρα, λέγοντας πως η γειτονική χώρα έχει δικαίωμα να επιλέξει όποιο όνομα κρίνει και αναγνώριζαν την ιστορικότητα του σλαβομακεδονικού έθνους, που αυτοπροσδιορίζεται ως μακεδονικό. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας, μέρος της οποίας κρύβει η κάθε πλευρά.
Η ουσία, όμως, βρίσκεται στη θέση που υποστηρίζει σήμερα ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα. Από τον Καραμανλή και τη Ντόρα, μέχρι τον Γιωργάκη και τον Πάγκαλο, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη έχει μείνει εκτός, αν και χωρίς μεγάλη φασαρία. Τη θέση που αρνείται την ύπαρξη ενός ξεχωριστού έθνους (με δική του γλώσσα, ιστορία και εθνική κουλτούρα) και θέλει να επιβάλλει στο μικρό κομμάτι γης όπου κατοικεί η μοναδική απομείνασα συμπαγής «μάζα» αυτού του έθνους ένα όνομα σύμφωνα με τον ελληνικό μεγαλοϊδεατισμό. Ανεξάρτητα από το ποιος προσχώρησε πρώτος σ’ αυτή τη γραμμή, εκείνο που μετράει είναι ότι σήμερα σύμπας ο ελληνικός αστισμός συνασπίζεται γύρω απ’ αυτή. Μια γραμμή πιο ήπια στην έκφρασή της σε σχέση με την αρχική, το ίδιο εθνικιστική, μεγαλοϊδεάτικη και αντιδραστική, όμως. Γι’ αυτή τη γραμμή καμαρώνει ο Περισσός, διεκδικώντας την πατρότητά της.
