Ο τρόπος που η ελληνική τηλεόραση και τα λοιπά ΜΜΕ προσπαθούν να επηρεάσουν συνειδήσεις αναφορικά με την τροπή που παίρνουν τα γεγονότα δεν μας εκπλήσσει. Οπως έχει γραφτεί στην «Κ», ήλπιζαν ότι οι φρικαλεότητες που παρουσιάζονται είναι αρκετές για να ακουστεί από τον κόσμο ένα κάλεσμα στους Παλαιστίνιους για να παραδο- θούν. Οχι μόνο αυτό δεν έχει συμβεί, αλλά η κλιμακούμενη αρνητική στάση των λαών προς τους φονιάδες και τα αφεντικά τους δημιουργεί την ανάγκη για άλλες πολιτικές που να εξισορροπούν το αίσθημα «κοινού δικαίου». Και επειδή αυτό που μετράει δεν είναι η παρουσίαση του γεγονότος αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται, να γνωρίζουν ότι αντιλαμβανόμαστε τι προσπαθούν να μας πουλήσουν.
Τις τελευταίες ημέρες παρατηρήθηκε σε δελτία ειδήσεων πως αφού μας ενημερώσουν για το πόσες ρουκέτες εκτόξευσε η Χαμάς και αφού μας πουν ότι ήταν κοντά στο τάδε σχολείο ή στο δείνα οίκημα, μας δείχνουν τώρα και εικόνες πανικόβλητων, τρομαγμένων και σοκαρισμένων σιωνιστών να τρέχουν να σωθούν… και όλα αυτά αφού τελειώσει το ρεπορτάζ για τη Γάζα (γνωστό ότι η τελευταία εικόνα είναι αυτή που κρατάει περισσότερο η μνήμη). Δειλά και ολιγόλεπτα, αλλά ολοένα και περισσότερο, προσπαθούν να παραλληλίσουν τα γεγονότα. Ακόμα και συνεντεύξεις σιωνιστών έδειξαν που έλεγαν κλαψουρίζοντας: «Δεν πάει άλλο, πώς να ζήσουμε έτσι;» Και αφού μας έδειξαν «τον τρόμο της καθημερινής διαβίωσης» των σιωνιστών, ακούγεται το συμπέρασμα: «Μετά από αυτά, αν υπήρχαν έστω και λίγοι μεταξύ των Ισραηλινών που ήταν αρνητικοί στις επιθέσεις κατά των Παλαιστινίων, τώρα δεν υπάρχουν πια!».
Ο δημοσιογραφικός επίλογος έχει «δικαιολογηθεί» στα αυτιά και στα μάτια των τηλεθεατών. Στόχος είναι να ακούγεται από όλο και περισσότερους νοικοκυραίους: «Αμάν και αυτοί με τις ρουκέτες». Οχι τυχαία η ΕΤ-1, το απόγευμα τις Κυριακής, στην εναρκτήρια εκπομπή «Μουσικές του κόσμου», παρουσίαζε το ταξίδι συναυλιών Νταλάρα-Γλυκερίας στο Τελ Αβίβ δείχνοντάς μας εικόνες φιλίας και αλληλεγγύης των δύο λαών…
Αυτά, γιατί πολλοί αισθάνονται ήσυχα με την στάση της κυβέρνησης… and friends. Με αποστολή τροφίμων και φαρμάκων προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάνουν ό,τι μπορούν για τον παλαιστινιακό λαό. Η αλληλεγγύη δεν εκδηλώνεται με φαϊ και φάρμακα, τουλάχιστον όχι όταν μιλάμε για το υπουργείο Εξωτερικών. Αυτό μοιάζει με τη γνωστή παροιμία: να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι. Επιπλέον, αυτό ακριβώς αποτελεί και την ξεκάθαρη αποδοχή των όσων υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός. Τι είναι το υπουργείο Εξωτερικών; φιλανθρωπικό σωματείο; Δηλαδή πολιτική κίνηση δεν μπορεί να πράξει; Βέβαια, εκεί δυσκολεύεται! Πολιτική κίνηση θα ήταν το κλείσιμο της σιωνιστικής πρεσβείας, που αυτό άλλωστε απαιτεί και ο λαός από τους κυβερνώντες. Κονσέρβες και φάρμακα μπορεί και η Εκκλησία να στείλει!
Με το μέρος των θυμάτων όλοι είναι, τους θύτες ποιος θα τιμωρήσει;
Β.Ε.
