Από το προοίμιό του κιόλας, με έντονα γράμματα, για να δοθεί η αναγκαία έμφαση, το Μνημόνιο-3 ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται για ένα έκτακτο πρόγραμμα μιας τριετίας, μετά την οποία θ’ αρχίσουν ν’ αποκαθίστανται οι κοινωνικές αδικίες, αλλά για ένα μακράς πνοής πρόγραμμα που έχει ως στόχο, από τη μια να κατοχυρώσει τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών δανειστών, με κυβερνήσεις-Κουΐσλινγκ που απλώς θα εκτελούν εντολές και θα διαχειρίζονται το λαό, και από την άλλη να βαθύνει την κινεζοποίηση του ελληνικού λαού, ώστε να δημιουργηθεί στην καρδιά της Ευρώπης ένα πρότυπο Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης, όπως ανοιχτά λένε πια οικονομολόγοι των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Παρά ταύτα, την ίδια μέρα που με τη μορφή νόμου, συνοδευόμενου από ένα εφιαλτικό πακέτο προαπαιτούμενων, το Μνημόνιο-3 κατετίθετο στη Βουλή για super fast track ψήφιση, ο Τσίπρας οργάνωνε φιέστα στο υπουργείο Υποδομών, όπου δήλωνε μεταξύ των άλλων: !
Πρόκειται για τον απόλυτο πολιτικό αμοραλισμό. Ο τύπος αυτός και η κλίκα του, που λεκιάζουν τις έννοιες αριστερά και αριστεροί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έταζαν όσα έταζαν προεκλογικά, υπόσχονται τώρα ανάκαμψη, ανάταξη και ανοικοδόμηση, την ίδια στιγμή που υπογράφουν την πιο επαίσχυντη δωσιλογική συμφωνία που υπέγραψε αστική κυβέρνηση μετά την πτώση της χούντας. Μια συμφωνία που θα σωρεύσει περισσότερα δεινά πάνω στον ήδη χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ενώ ταυτόχρονα θα ξεπουλήσει ό,τι μπορεί να ξεπουληθεί από την κρατική περιουσία, ακίνητη και κινητή.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον Τσίπρα και την κλίκα του είναι να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία και να κατοχυρώσουν το μελλοντικό τους ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό και πλέον λένε «ναι σε όλα», ακόμη κι αν αυτό οδηγεί στο δικό τους εξευτελισμό, όπως συμβαίνει με τον εξαναγκασμό τους να πάρουν πίσω κι αυτά τα ελάχιστα που ψήφισαν στο πρώτο εξάμηνο της θητείας τους.
Είναι τόσο αδίστακτοι πολιτικά, όμως, που δε διστάζουν, ως Γκεμπελίσκοι, να βαφτίσουν το Μνημόνιο «Συμφωνία δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», προσθέτοντας σε παρένθεση την επεξήγηση ΜοU (Memorandum of Understanding), ενώ την ίδια στιγμή στη δανειακή σύμβαση γίνεται συνεχώς λόγος για «Μνημόνιο Συνεννόησης» και έτσι επιγράφεται το σχετικό έγγραφο που ψηφίζει η Βουλή!
Για να αναλύσουμε το περιεχόμενο του Μνημόνιου-3, του πρώτου εφαρμοστικού του νόμου κι αυτών που θα ακολουθήσουν, θα χρειαστεί τόμος. Θα επανέλθουμε, λοιπόν, πολλές φορές με τεχνικές αναλύσεις των επιμέρους πτυχών του, για να φανούν καθαρά οι συνέπειες που θα έχουν στον ελληνικό λαό και στο μέλλον του τόπου μας. Προς το παρόν θα περιοριστούμε σε μια γενική επισκόπηση των βασικών πτυχών του, αποφεύγοντας την τεχνική ανάλυση.
Η κυβέρνηση που θα καταργούσε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους «με ένα νόμο σε ένα άρθρο» έρχεται να χαιρετίσει εκ προοιμίου τη μνημονιακή πολιτική της τελευταίας πενταετίας. Το δεύτερο κεφάλαιο του Μνημόνιου-3 ξεκινά ως εξής:
Δεν πρόκειται για μια τυπική αναφορά, που τη ζήτησαν οι δανειστές για να δικαιώσουν την ως τα τώρα πολιτική τους (μολονότι και αυτό θα είχε τη σημασία του, αν ίσχυε). Η αναφορά στην αναγκαιότητα της πολιτικής που ακολουθείται είναι απαραίτητη για να υποδηλωθεί ότι .
Πέρα από αυτή τη γενική αναφορά, υπάρχουν αναφορές και σε επιμέρους τομείς, με τις οποίες δηλώνεται ότι η ακολουθούμενη πολιτική πρέπει να συνεχιστεί και να βαθύνει.
Για παράδειγμα, στο Ασφαλιστικό χαιρετίζονται οι αντιασφαλιστικοί νόμοι του 2010 (κύριες συντάξεις) και του 2012 (επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ): !
Αμέσως μετά, η πολιτική που θα ακολουθηθεί από τώρα και πέρα περιγράφεται ως της προηγούμενης αντιασφαλιστικής πολιτικής:
Επίσης, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, χαιρετίζεται η πολιτική που ακολουθήθηκε ως τώρα:
Αυτό όμως δεν κρίνεται αρκετό. Επειδή το δίδυμο Σκουρλέτη-Στρατούλη έκανε δημαγωγικά παιχνιδάκια, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να καταργήσει «ως προαπαιτούμενο» την επαναφορά της επενέργειας στους έξι μήνες (την έκανε μόλις τον Ιούλη) και για να σφίξουν οι κώλοι και να μη διανοθεί κανείς στο μέλλον να κάνει ανάλογα παιχνιδάκια, ξεκαθαρίζεται ρητά και κατηγορηματικά ότι : .
Το ίδιο συμβαίνει με τις περιβόητες εργαλειοθήκες Ι και ΙΙ του ΟΟΣΑ, που προβλέπουν μέτρα-πλήγματα κατά των εργαζόμενων μικροαστών (εμπόρων και επαγγελματιών), ώστε να διευκολυνθεί η συγκέντρωση της παραγωγής και του εμπορίου στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου. Ο,τι δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να νομοθετήσει ο νεοφιλεύθερος Χατζηδάκης το νομοθετεί άμεσα ή δεσμεύεται ότι θα το νομοθετήσει η… αντιμνημονιακή συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Μιλάμε κυριολεκτικά για σκούπα…
Τα πρατήρια άρτου που έχουν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ εξομοιώνονται με τα αρτοποιεία, το ψωμί θα μπορεί να πουλιέται πια ακόμα και στα… ψαράδικα (πιάσε μισό κιλό γαύρο κι ένα καρβελάκι χωριάτικο, μάστορα), οι Κυριακές του Γιακουμάτου θα θεσπιστούν οπωσδήποτε μετά την απόφαση του ΣτΕ, όποια κι είναι αυτή, οι εκπτώσεις θα μπορούν να γίνονται οποτεδήποτε, το παστεριωμένο γάλα θα έχει πλέον όση διάρκεια θέλουν οι γαλακτοβιομηχανίες (με δική τους αποκλειστικά ευθύνη) κτλ, κτλ.
Ακόμη και τον αριθμό των νέων μελών της Επιτροπής Ανταγωνισμού τον καθορίζει το Μνημόνιο-3!
Στην περίπτωση του γάλακτος έχουμε μια ακόμη εκδήλωση συριζαίικης αλητείας. Με περισσό θράσος οι Τσιπραίοι αναφέρουν στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου: «.
Τόσες συζητήσεις έχουν γίνει τα τελευταία δέκα χρόνια γι’ αυτό το θέμα. Ακόμη και οι μη ασχολούμενοι με τον κτηνοτροφικό τομέα γνωρίζουν ότι οι εταιρίες θέλουν μεγαλύτερη διάρκεια για να μπορούν να φέρνουν γάλα από το εξωτερικό και για να έχουν μικρότερες επιστροφές, λόγω λήξης, από τα ράφια. Και οι ειδικοί έχουν προειδοποιήσει ότι αυτό θα έχει συνέπειες στην υγεία (πέρα από τη μείωση των θρεπτικών συστατικών του γάλακτος, που φέρνει η υψηλότερη παστερίωση). Κι όμως, οι αλήτες μιλούν για ενίσχυση των εξαγωγών, όταν είναι γνωστό ότι η Ελλάδα εισάγει και δεν εξάγει γάλα! Απλά, υπέγραψαν το τέλος της ελληνικής κτηνοτροφίας.
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τις ανά τρίμηνο επιθεωρήσεις της τρόικας, που ολοκληρώνονταν κάθε φορά που έπρεπε να εκταμιευθεί μια δανειακή δόση. Η κυβέρνηση που με τον life style πρώην υπουργό της «σκότωσε την τρόικα» και που με τον πρωθυπουργό της διακήρυξε ότι «η τρόικα όπως τη γνωρίσαμε τελείωσε», συμφώνησε σε ένα πλέγμα ελέγχων και επιτήρησης που μπροστά του οι τριμηνιαίες επισκέψεις της τρόικας θυμίζουν χαρούμενη φοιτητική εκδρομή.
Οι τριμηνιαίες επιθεωρήσεις της τρόικας (που πλέον έχει γίνει κουαρτέτο) θα συνεχιστούν κανονικά καθ' όλη τη διάρκεια του τρίτου Μνημονίου (μέχρι και τον Αύγουστο του 2018). Παράλληλα, θα υπάρχει ισχυρότατη επιτήρηση από τον ΕSM (Eυρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας).
Ακόμη και με μια πρόχειρη ματιά στη δανειακή σύμβαση, βλέπει κανείς ότι αυτή δεν διέπεται μόνο από τους γενικούς όρους που προβλέπει το καταστατικό του ESM, αλλά έχουν προστεθεί , έτσι που ο ESM να κάνει κουμάντο στα πάντα.
Θα υπάρχει ακόμη πρόσθετος έλεγχος από την Κομισιόν, αλλά και ένα πολυδαίδαλο πλέγμα «ανεξάρτητων επιτροπών», «ομάδων δράσης» και «ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων», στον ορισμό των οποίων θα έχουν τον πρώτο λόγο οι δανειστές και οι οποίοι θα κάνουν τις εισηγήσεις για όσα θα πρέπει να νομοθετηθούν. Ρόλο θα παίζουν επίσης η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΟΣΑ.
Επί τροχάδην αναφέρουμε ότι ο ESM θα ορίσει τοποτηρητή στο ελληνικό ΤΧΣ, που παίζει πλέον και το ρόλο του Ταμείου Ανακεφαλαιοποίησης. , αναφέρει το νέο Μνημόνιο. Τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής του ΤΧΣ θα επιλεγούν από εξαμελή επιτροπή, στην οποία τρία μέλη (συμπεριλαμβανόμενου του προέδρου που θα έχει διπλή ψήφο σε περίπτωση ισοψηφίας) θα οριστούν από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τρία μέλη από την ελληνική κυβέρνηση! , αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά το Μνημόνιο
Οι τράπεζες, που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με δάνεια που πληρώνει ο ελληνικός λαός και των οποίων το πλειοψηφικό πακέτο κατέχει το Ελληνικό Δημόσιο, παραδίδονται στους τραπεζίτες για να τις διοικήσουν για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών δανειστών.
Τα μεγάλα λόγια που λέγονταν προεκλογικά (αλλά και μετεκλογικά, τους πρώτους μήνες της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου), περί ελέγχου των τραπεζών και άσκησης των πλειοψηφικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Δημοσίου, έπεσαν στο κουτί με τα ψέματα. Οπότε εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε σε ποιο κουτί θα πέσει άλλη μια βροντερή προεκλογική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ: η «νέα σεισάχθεια», στην οποία ήλπιζαν υπερχρεωμένα νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Τα «κόκκινα δάνεια» θα ρυθμιστούν όπως θ’ αποφασίσουν οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Και η πώλησή τους στα περιβόητα distress funds όχι μόνο δεν αποκλείεται από το Μνημόνιο (όπως ψευδώς ανέφερε το non paper του Τσακαλώτου), αλλά πρέπει να θεωρείται σίγουρη (αυτή τη στιγμή είναι απλώς ανοιχτή). Στους ιμπεριαλιστές δανειστές δεν υποθηκεύεται μόνο η κρατική, αλλά και η ιδιωτική περιουσία.
Κατόπιν των παραπάνω, που εντελώς περιληπτικά (σε τίτλους σχεδόν) αναφέραμε, αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς θα κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τώρα και μετά; Θα παίζουν το ρόλο του ύπατου αρμοστή αποικίας και θα φροντίζουν, είτε με την εξαπάτηση και τη συναίνεση είτε με την καταστολή, να εξασφαλίζουν την πειθαρχία του ελληνικού λαού στο καθεστώς εργασιακής και κοινωνικής δουλείας του προτεκτοράτου.
Η κυβέρνηση που διά του πρωθυπουργού και των στελεχών της δηλώνει υποκριτικά ότι συμφώνησε εκβιαζόμενη και ότι δεν πιστεύει σ’ αυτό το πρόγραμμα, υπέγραψε τα εξής στο Μνημόνιο-3: . Τα έντονα γράμματα είναι τυπωμένα στο Μνημόνιο, δεν είναι δικά μας! Με έντονα γράμματα τυπώθηκε ο εξευτελισμός του Τσίπρα και της κλίκας του, που εξακολουθούν παρολαυτά να λένε τα ίδια παραμύθια στον ελληνικό λαό.
Το πιο ουσιαστικό, όμως, βρίσκεται στη συνέχεια της παραγράφου. και δεσμεύεται όχι μόνο να παίρνει όποια συμπληρωματικά μέτρα της υποδεικνύει η τρόικα των εκπροσώπων τους, αλλά και να μην νομοθετεί αν προηγουμένως δεν έχει την έγκριση αυτής της τρόικας!
Οι δανειστές «θα μας φτιάξουν κράτος»! Αυτοί θα αποφασίζουν πλέον όχι μόνο για τομείς άμεσου δημοσιονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και για τομείς όπως η διάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, η διάρθρωση της αστικής δικαιοσύνης και ο τρόπος απονομής της, η εκπαίδευση, η λεγόμενη καταπολέμηση της διαφθοράς (το σύστημα πλέον δε θα κινείται με πολιτικούς τύπου Νικολούδη, αλλά με δικαστικούς) κ.ά.
Για να φανεί «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο», η συγκυβέρνηση των… αντιμνημονιακών Τσίπρα-Καμμένου υποχρεώνεται σε έμπρακτη μετάνοια με την κατάργηση ρυθμίσεων που ψήφισε κατά το πρώτο εξάμηνο της θητείας της. Ακόμη και ρυθμίσεων που ψήφισε με τους δύο προκαταρκτικούς νόμους του Ιούλη, που τέθηκαν ως προαπαιτούμενα για να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για το τρίτο δάνειο.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγινε με τον ΦΠΑ στο βόειο κρέας. Η κυβέρνηση τον πήγε στο 23%, σε μια προσπάθεια να ψιλοστηρίξει τη ντόπια παραγωγή που δραστηριοποιείται κυρίως σε χοιρινό-αιγοπρόβατα-κοτόπουλα. Ελα, όμως, που οι κεντροευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία και Βέλγιο προς το παρόν) αντιμετωπίζουν προβλήματα με τους κτηνοτρόφους τους που κάνουν μπλόκα. Η Γαλλία εξάγει το 10% της παραγωγής της σε βόειο κρέας στην Ελλάδα, δήλωσε προ ημερών ο υπουργός Ντεζίρ, που ήρθε και βίζιτα στην Ελλάδα. Και για να μην πέσει η κατανάλωση βόειου κρέατος και πληγούν οι γαλλικές, γερμανικές, ολλανδικές και βελγικές εξαγωγές, η συγκυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» υποχρεώθηκε να επαναφέρει άρον-άρον τον ΦΠΑ στο βόειο κρέας στο 13%.
Και πώς θα εξισορροπηθεί η απώλεια ΦΠΑ; Θα πάνε στο 23% και τα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων (πλην νηπιαγωγείων). Αλλά και με εξαιρέσεις, που φωτογραφίζουν «μαγαζιά» όπως το Αρσάκειο, αλλά και τα εκπαιδευτικά παραρτήματα των ιμπεριαλιστικών χωρών, που εμφανίζονται ως «μη κερδοσκοπικά».
Ακόμη και στη ρύθμιση για τις 100 δόσεις γίνονται αλλαγές, όπως ακριβώς απαιτούσαν οι δανειστές. Οσοι μπήκαν στη ρύθμιση θα δουν τα επιτόκια αποπληρωμής να αυξάνονται αιφνιδιαστικά.
Το αναφέρουμε εκ του περισσού, διότι τα κυβερνητικά στελέχη, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Τσίπρα, εξακολουθούν να μιλούν για το ανύπαρκτο «πακέτο Γιούνκερ», το οποίο δήθεν συνοδεύει το Μνημόνιο-3 και είναι το μεγάλο κέρδος (μαζί με τη ρύθμιση του χρέους, που θα έρθει μετά την πρώτη αξιολόγηση), γιατί θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη.
Για τη γκεμπελίστικου τύπου απάτη που γίνεται μ’ αυτό το «πακέτο» είχαμε γράψει αναλυτικά πριν δύο εβδομάδες στην «Κόντρα» (δείτε ). Τώρα, έχουμε και την τυπική επιβεβαίωση από το ίδιο το Μνημόνιο-3, που δεν κάνει καμιά αναφορά σε «πακέτο Γιούνκερ». Αντίθετα, αναφέρει, με τεχνοκρατική ακρίβεια (οι εμφάσεις είναι στο κείμενο του Μνημόνιου):
Πρόκειται, λοιπόν, για τα κονδύλια που είναι από τα λεγόμενα διαρθρωτικά ταμεία και την ΚΑΠ για την προγραμματική περίοδο 2014-2020, τα οποία μάλιστα (λεπτομέρεια, αλλά χαρακτηριστική) είναι χαμηλότερα απ’ αυτά της προγραμματικής περιόδου 2007-2013. Κι όμως, εμφανίζουν αυτά τα «μπαγιάτικα» κονδύλια ως νέο «πακέτο Γιούνκερ», που δήθεν συνοδεύει το Μνημόνιο-3! Οι άνθρωποι είναι αδίστακτοι στο γκεμπελισμό. Εμείς απλά σημειώνουμε, ότι πλέον η εκταμίευση και αυτών των προ-εγκεκριμένων κονδυλίων τίθεται πλέον υπό την αίρεση της αυστηρής εφαρμογής των όρων του Μνημονίου-3.
Πωλούνται τα πάντα, κινητά και ακίνητα, με αποφάσεις που θα ελέγχονται κατευθείαν από τους δανειστές (ESM και Κομισιόν). Η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, που υποτίθεται ότι κατηγοριοποιούσε κάπως τις ιδιωτικοποιήσεις, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να κάνει καλύτερη διαπραγμάτευση (ή και επαναδιαπραγμάτευση σε κάποιες περιπτώσεις) των όρων πετάχτηκε στα σκουπίδια. Ο οδοστρωτήρας των δανειστών ισοπέδωσε τον Τσίπρα και την κλίκα του, που είπαν και πάλι «ναι σε όλα». Τους ανάγκασαν μάλιστα να δεχτούν τέτοιες εξευτελιστικές διατυπώσεις στο σώμα του Μνημόνιου:
Το πρόγραμμα που είχε ξεκινήσει το ΤΑΙΠΕΔ θα επανεκκινήσει με ταχείες διαδικασίες, με στόχο να συγκεντρωθούν «1,4 δισ. ευρώ, 3,7 δισ. ευρώ και 1,3 δισ. ευρώ αντιστοίχως τα έτη 2015, 2016 και 2017».
Αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις θα ελέγχονται σε τριμηνιαία βάση από το κουαρτέτο.
Το νέο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων δε θα έχει τη μορφή και το χαρακτήρα που λένε τα γκεμπελίστικα non paper του Μιχόπουλου, αλλά:
Την επιχειρησιακή πολιτική του Ταμείου δε θα επεξεργαστεί η κυβέρνηση, αλλά «ανεξάρτητη Ομάδα Δράσης» (task force).
Και βέβαια, τα λεφτά απ’ αυτό το γενικό ξεπούλημα δε θα πάνε για ανάπτυξη, αλλά για την αποπληρωμή του ESM. Τα πρώτα 25 δισ. (ποσό τεράστιο, αν αναλογιστούμε τι μαζεύτηκε ως τώρα από τις ιδιωτικοποιήσεις) θα πάνε κατευθείαν στον ESM και τα υπόλοιπα 25 δισ. (αν και όταν μαζευτούν) θα πηγαίνουν από μισά στην αποπληρωμή του χρέους και σε επενδύσεις. Ιδού η σχετική παράγραφος του Μνημόνιου-3:
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η απελευθέρωση της αγοράς φυσικού αέριου (προαπαιτούμενο), η σίγουρη ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ (γιατί ως τον Οκτώβρη αποκλείεται να βρεθεί άλλου τύπου λύση) και η μεθόδευση για επαναφορά της «μικρής ΔΕΗ» από το παράθυρο, αφού κανένας παραγωγός ρεύματος (η ΔΕΗ δηλαδή) δε θα μπορεί να πουλάει περισσότερο από το 50% της συνολικής παραγωγής.
Ο,τι υπάρχει σε χαράτσι παραμένει. Το Μνημόνιο προβλέπει ακόμη και τη χρονική περίοδο που θα εισπραχθεί ο ΕΝΦΙΑ της τρέχουσας χρονιάς. Δεν τελειώνει, όμως, μ’ αυτά ο εφιάλτης των χαρατσιών. Ηδη προβλέπονται από τώρα πρόσθετα μέτρα (χωρίς να καθορίζονται) ύψους 0,75% του ΑΕΠ για το 2017 και 0,25% του ΑΕΠ για το 2018, που πρέπει ν’ αποφασιστούν μέχρι τον Οκτώβρη. Μάλιστα, αν τα πράγματα πάνε καλύτερα και οι στόχοι ξεπεραστούν, τότε το 30% από το παραπανίσιο πλεόνασμα θα πάει για την εξόφληση των δανειστών και ένα άλλο 30% θα πάει για τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους στο εσωτερικό.
Για να έχετε μια ιδέα για το «σφίξιμο του ζωναριού» που έρχεται, αναφέρουμε πως το νέο Μνημόνιο προβλέπει ότι το επίδομα θέρμανσης, που έτσι κι αλλιώς έπαιρναν λίγοι, θα πρέπει να πέσει στο μισό της τωρινής του δαπάνης από την αμέσως ερχόμενη σεζόν!
Κοινωνική Ασφάλιση, κρατική Πρόνοια, δημόσια Υγεία τέλος! Αυτό είναι το μήνυμα που ξεπηδά αβίαστα από τις παραγράφους του Μνημόνιου-3. Σ’ αυτά τα θέματα και ιδιαίτερα στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης θα χρειαστεί να επανέλθουμε αναλυτικά και με τεχνική ανάλυση. Προς το παρόν περιοριζόμαστε σε μερικές επισημάνσεις.
Επιβεβαιώνεται ο στόχος για εξοικονόμηση 0,5% του ΑΕΠ το 2015 και 1% του ΑΕΠ το 2016.
Το σημαντικότερο είναι ότι μπαίνει το χρονοδιάγραμμα για τη μεγάλη αντιασφαλιστική ανατροπή, που πρέπει να είναι έτοιμη τον Οκτώβρη (θα εγκριθεί από το κουαρτέτο με την πρώτη αξιολόγηση) και να εφαρμοστεί από 1.1.2016. Ο πυρήνας αυτής της αντιασφαλιστικής ανατροπής, όπως ορίζεται στο Μνημόνιο-3, είναι η Αυτό σημαίνει .
Στο Ασφαλιστικό, όμως, όπως είπαμε, θα επανέλθουμε αναλυτικά.
Οπως έχουμε επισημάνει σε παλαιότερες αναλύσεις μας, η κινεζοποίηση του ελληνικού προλεταριάτου έχει ολοκληρωθεί. Ομως, το αναγκαίο βάθεμα προγραμματίζεται με τα προβλεπόμενα από το Μνημόνιο-3. Ολα είναι ανοιχτά: ομαδικές απολύσεις, καθεστώς συλλογικών συμβάσεων κτλ. Φυσικά, εκείνα που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ (ακόμη και για τον κατώτατο μισθό) θυμίζουν σήμερα κακόγουστο ανέκδοτο.
Η εμβάθυνση της κινεζοποίησης πρέπει να ιδωθεί και υπό το πρίσμα της αποθέωσης της ασυδοσίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων (χωροταξικός σχεδιασμός, αδειοδότηση κτλ.), που επίσης περιγράφεται στο Μνημόνιο-3. Αν οι ιμπεριαλιστές αποφασίσουν να ιδρύσουν στην καρδιά της Ευρώπης την πρώτη Ειδική Οικονομική Ζώνη (σαν αυτές που έχουν ιδρυθεί στην Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής), τότε θα δούμε και ειδικά καθεστώτα κινεζοποίησης. Γερμανός οικονομολόγος, κοντά στην κυβέρνηση του Βερολίνου, ήδη έκανε λόγο για τη δημιουργία τέτοιας Ζώνης.
Το Αγροτικό είναι επίσης ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο πρέπει να εξεταστεί αναλυτικά. Μετά την αύξηση του ΦΠΑ σε όλα τα βασικά αγροτικά εφόδια, τώρα έρχεται η αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο γεωργικό πετρέλαιο, η αύξηση της φορολογίας και της προκαταβολής φόρου. Ο στρατηγικός στόχος που τίθεται είναι η ακόμη μικρότερη αγροτική παραγωγή, συγκεντρωμένη σε λιγότερα χέρια. Η γενική διατύπωση του Μνημόνιου-3 είναι η εξής:
Αντί επιλόγου, θα παραθέσουμε την κατακλείδα από την τελευταία διακήρυξη της «Κόντρας»:
Αυτό είναι υπόθεση του μέλλοντος, απαντούν πολλοί (άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι κουτοπόνηρα). Τώρα τι κάνουμε; συμπληρώνουν. Κανένα μέλλον, όμως, δεν πρόκειται να γίνει πράξη, αν δεν το οραματιστείς, δεν το σχεδιάσεις και δεν αγωνιστείς γι’ αυτό. Οι ανάγκες του παρόντος δεν πρέπει να μας μετατρέπουν σε πολιτικά απαθείς, που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μεσσίες, για να τις δουν να διαψεύδονται όταν οι μεσσίες αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία.
Η πείρα της τελευταίας πενταετίας δείχνει πεντακάθαρα πού οδηγούν οι «ρεαλιστικές λύσεις», που αρχίζουν και τελειώνουν στο έδαφος του καπιταλισμού. Πέντε διαδοχικές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, Σαμαρά-Βενιζέλου, Τσίπρα-Καμμένου) δεν έκαναν τίποτ’ άλλο από το να διαχειριστούν τη μνημονιακή πολιτική, την οποία απαιτούν και επιβάλλουν όχι μόνο οι ιμπεριαλιστές δανειστές, αλλά και η ελληνική κεφαλαιοκρατία. Ολες αυτές υπήρξαν κυβερνήσεις που αναδείχτηκαν με την ψήφο του ελληνικού λαού.
Να που οδηγεί ο «ρεαλισμός» και η θεωρία πως «η ψήφος έχει αξία». Αποδείχτηκε στις εκλογές του 2009, του 2012, του 2015, αποδείχτηκε και στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Γιατί ψήφος σημαίνει ανάθεση. Η ψήφος υποβιβάζει τον πολίτη της αστικής κοινωνίας σε υπήκοο της δυναστείας του κεφαλαίου.
Αυτό το καθήκον όχι μόνο δεν ξεστρατίζει από την οργάνωση των άμεσων διεκδικητικών αγώνων, αλλά αντίθετα τους εφοδιάζει με γνώση, με όραμα, με οργάνωση.
. Οχι με αγώνες που θα μετατρέπονται σε καύσιμο για να ενισχύσουν κάποια αστικά κόμματα -παλιά και νέα- τη θέση τους στο κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά με αγώνες που θα βάζουν σα στόχο τους τη νίκη. Ακόμη και όταν αφορούν «μικρά», καθημερινά προβλήματα της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Ακόμη και όταν δεν καταφέρνουν να νικήσουν, οι πραγματικοί ταξικοί αγώνες αφήνουν πίσω τους παρακαταθήκες, εφοδιάζουν τους αγωνιζόμενους με την πείρα που είναι απαραίτητη για να επανέλθουν με περισσότερη γνώση, με καλύτερη οργάνωση, με αυξημένο δυναμισμό.
Αντίθετα, όλοι αυτοί που επαναλαμβάνουν πονηρά το «και τώρα τι κάνουμε;» έχουν στο μυαλό τους μόνο τον κοινοβουλευτικό αγώνα. Φαλκιδεύουν τους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες χρησιμοποιώντας τους ως δεξαμενή άντλησης ψήφων. Τους υποτάσσουν στην αστική νομιμότητα. Σπέρνουν μόνιμα την ηττοπάθεια, καλλιεργούν τη σύγχυση και τη διάλυση. Οδηγούν μεθοδευμένα στην ήττα. Στους αγώνες που θα έρθουν, το δίλημμα θα τεθεί και πάλι: μάχες οπισθοφυλακών με σίγουρη την τελική ήττα ή αγώνες πραγματικά ταξικοί, έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας, με προοπτική έστω και μικρές νίκες;
