Οπως αναμενόταν, δεν έκρυβαν καμιά έκπληξη οι ομιλίες του Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη. Καθισμένος αναπαυτικά πάνω στο μαξιλάρι των τελευταίων γκάλοπ, ο πρωθυπουργός απέφυγε να κάνει μια προεκλογικού τύπου ομιλία. Το «δόγμα Καραμανλή» ήταν σαφές: Η «δημοσιονομική προσαρμογή», δηλαδή η σκληρή λιτότητα, έχει ακόμα πολύ δρόμο, οι «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή οι αντιλαϊκές και αντεργατικές αλλαγές, θα συνεχιστούν και το μόνο για το οποίο δεσμεύεται η κυβέρνηση είναι να ολοκληρώσει την προεκλογική της υπόσχεση για το ΕΚΑΣ και τις συντάξεις του ΟΓΑ. Πότε; Σε δυο δόσεις. Μία το 2007 και μία το 2008. Στο ενδιάμεσο το πιθανότερο είναι να έχουμε εκλογές (άνοιξη ή φθινόπωρο του 2007 είναι οι πιθανότερες ημερομηνίες).
Ούτε το διήμερο του Γιωργάκη (σήμερα και αύριο) αναμένεται να φέρει εκπλήξεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει και δε μπορεί να κάνει αντιπολίτευση ουσίας. Γι’ αυτό και δυόμισι χρόνια μετά την εκλογική του ήττα δεν έχει διαμορφώσει ένα στοιχειώδες οικονομικό πρόγραμμα, που να το αντιπαραθέσει στην ασκούμενη από τη ΝΔ πολιτική. Ο αντιπολιτευτικός του λόγος αρχίζει και τελειώνει με κατηγορίες προς την κυβέρνηση για «ανικανότητα» και τον πρωθυπουργό για «εξαφάνιση». Κάθε φορά δε που η συζήτηση έρχεται σε κάτι συγκεκριμένο, το σταθερό μότο των Πασόκων είναι πως αυτοί θα το έκαναν καλύτερα. Φυσικά, με τέτοια τακτική ούτε οι καπιταλιστές τους παίρνουν στα σοβαρά (μολονότι οι επαφές με το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του γίνονται με την ίδια συχνότητα όπως στο παρελθόν), ούτε στο λαό κερδίζουν ερείσματα (αυτό το δείχνουν και τα γκάλοπ). Είναι δε πολύ πιθανό να μη μπορέσει ούτε στις αυτοδιοικητικές εκλογές να κάνει το ΠΑΣΟΚ κάποιο βήμα που να μπορεί να το παρουσιάσει ως ανάκαμψη (μην ξεχνάμε ότι η ΝΔ κρατάει και την κρατική κουτάλα που παίζει ρόλο σ’ αυτές τις εκλογές).
Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβανόμενο πλήρως τις ανάγκες του συστήματος, δεν έχει πρόθεση να διαταράξει την «κοινωνική γαλήνη» ενισχύοντας αιτήματα και διεκδικήσεις. Αποδέχεται ότι το συμφέρον του συστήματος είναι πάνω από το δικό του ιδιαίτερο κομματικό συμφέρον. Και είναι αποφασισμένο να περιμένει τη σειρά του. Να περιμένει τη φθορά της ΝΔ για να παραλάβει τη σκυτάλη. Οπως ακριβώς με την ίδια υπευθυνότητα περίμενε τη σειρά της η ΝΔ από το 1993 μέχρι το 2004. Με μπόλικη δημαγωγία αλλά χωρίς κινήσεις που να αμφισβητούν τη σταθερότητα του συστήματος και τα άμεσα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας.
Πού θα δώσει τη μάχη το ΠΑΣΟΚ; Στο επίπεδο των σκανδάλων και της διαφθοράς. Θα δούμε άπειρα επεισόδια της δικομματικής κοκορομαχίας, μακριά όχι μόνο από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, αλλά και από την ίδια την ουσία των σκανδάλων.
