Η «Κ» είχε αναφερθεί στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο της Πολιτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης από την περίοδο ακόμη των προπαρασκευαστικών πράξεων, όταν πολλοί από τους σημερινούς επικριτές του κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου. Εχουμε αναφερθεί, επίσης, στον ιστορικό αναθεωρητισμό που σκοπό έχει να διαστρεβλώσει, αν όχι να εξαλείψει, την ιστορική μνήμη του 20ού αιώνα, διαπλάθοντας γενεές που μες στο κεφάλι τους θα έχουν ένα κουβάρι από ψέματα για την πορεία της ταξικής πάλης και τη συμμετοχή των κομμουνιστών σ’ αυτή. Αυτό, όμως, που γίνεται τελευταία στη χώρα μας είναι μια γιγαντιαίων διαστάσεων πολιτική σπέκουλα, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Περισσός, ενώ σε δεύτερο ρόλο συμμετέχει όλο το πολιτικό προσωπικό του συστήματος. Ακόμα και ο Καραμανλής, τον οποίο επισκέφτηκε η Παπαρήγα για να του θέσει το ζήτημα, άφησε να διαφανεί ότι οι βουλευτές της ΝΔ δεν θα ψηφίσουν το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, όταν αυτό έρθει στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να συμμεριστούμε όλη αυτή την υποκριτική οργή του αστικού πολιτικού κόσμου, του Περισσού συμπεριλαμβανόμενου. Γιατί θεωρούμε πως στην πολιτική ζωή της Ελλάδας η καμπάνια ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο αποτελεί το τυρί που κρύβει τη φάκα. Μια φάκα ίδια με εκείνη που στήθηκε, με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο, την εποχή που αναγνωριζόταν η Αντίσταση του 1940-44 και ενσωματωνόταν ως στοιχείο της νεοελληνικής εθνικής (αστικής) ιδεολογίας. Χώρια που ο Περισσός δεν δίνει δεκάρα για την ουσία και προσπαθεί μόνο να αποκομίσει πολιτική υπεραξία από την καμπάνια που οργανώνει. Την κρατάει σε σφιχτά κομματικά πλαίσια, αποκλείοντας εξ ορισμού όποιον δεν μπαίνει στη «στρούγκα». Αν ήθελαν πραγματικά κάτι ευρύτερο, κάτι που δεν θα ήταν δημόσιες σχέσεις με τον αστικό κόσμο και κομματική προπαγάνδα, θα είχαν επιδιώξει να δημιουργήσουν κάποιο ευρύτερο σχήμα. Δεν το έκαναν, όμως, γιατί δεν τους ενδιαφέρει τίποτ’ άλλο πέρα από την αποκόμιση πολιτικής υπεραξίας.
Πρόκειται μόνο για τον ιστορικό αναθεωρητισμό και το αντιπάλεμα κάποιων «μαύρων» κύκλων της Ευρώπης. Εδώ προσπαθούν να δικαιωθούν αντιδραστικοί πολιτικοί (μέχρι και ο Καρατζαφέρης έκανε δήλωση καταδίκης του μνημόνιου!), επειδή ο Περισσός τους έδωσε βήμα, τους έδωσε χώρο για να παρουσιαστούν ως προοδευτικοί, να γίνουν τζάμπα μάγκες κατά το κοινώς λεγόμενο. Και βέβαια, ως εκφραστής του κομμουνισμού, αποκλειστικός και αδιαμφισβήτητος, προβάλλεται ο Περισσός. Εναν τέτοιο κομμουνισμό γιατί να μην τον θέλει η ελληνική αστική τάξη; Πού θα ξαναβρεί τέτοιο λαχείο, για να σπεύσει να το πετάξει, ακολουθώντας μερικούς «φρενοβλαβείς» βορειοευρωπαίους βουλευτές; Κομμουνισμός του κοινοβουλίου, με απόλυτο σεβασμό στους θεσμούς και τους νόμους, κοινωνικό αμορτισέρ, αριστερό ανάχωμα για την ανάσχεση επαναστατικών σκιρτημάτων, διαφθορέας συνειδήσεων, κομμουνισμός με Κανέλλη, Γκλέτσο και Ζουράρι, είναι ό,τι πρέπει για ένα σύστημα που φοβάται τις θύελλες.
