Στο προηγούμενο φύλλο, αναφερθήκαμε στην κατάληψη της επί της Εγνατίας οδού Εστίας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, φιλοξενώντας τις απόψεις του προεδρείου των καταληψιών σπουδαστών. Είχαμε υποσχεθεί ότι θα αναζητήσουμε τον πρόεδρο του ΤΕΙ, για να εκθέσουμε και τη δική του θέση, όμως η εβδομάδα που μεσολάβησε δεν ήταν αρκετή να τον εντοπίσουμε, παρά τα έντεκα τηλεφωνήματά μας. Τα καταφέραμε τελικά μετά από περαιτέρω ένταση της αναζήτησης, αλλά οι απόψεις του θα δημοσιευτούν στο επόμενο φύλλο, μιας και θα τις έχουμε αύριο. Συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο απόψεων, κάποιες δικές μας σκέψεις.
Είναι πλέον ολοφάνεροι κι απροσχημάτιστοι οι νεοδιαμορφωθέντες ρόλοι του καθενός μέσα στη λαίλαπα του 21ου αιώνα και την άγρια επίθεση του κεφαλαίου και των διαχειριστών-υπηρετών του ενάντια στην κοινωνία. Η κατάσταση αυτή δεν έχει αφήσει άθικτο ΚΑΝΕΝΑ τομέα της κοινωνικής ζωής, ούτε φυσικά και την παιδεία. Τα άρθρα της Γιούλας Γκεσούλη, καταδεικνύουν και πείθουν για την ορθότητα αυτών των ισχυρισμών. Η κατάσταση στην παιδεία, είναι αντίστοιχη της κατάστασης που επικρατεί σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής, τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε; Το ζήτημα των Εστιών, στο οποίο αναφερθήκαμε στο προηγούμενο φύλλο, δεν προέκυψε από το πουθενά. Αποτελεί απλά έναν ακόμη σταθμό, στην πορεία της άρσης κάθε είδους κρατικών παροχών για την Παιδεία και εντάσσεται στη γενικότερη επίθεση για ξήλωμα κεκτημένων και διαμόρφωση της νέας κατάστασης, όπως επιτάσσει η σημερινή συγκυρία. Οι λεπτομέρειες και οι παράμετροί τους είναι πράγματα γνωστά σε όσους ασχολήθηκαν έστω και λίγο, ενώ μια προσεκτική ματιά στο χώρο (ακόμα κι από κάποιον που δεν ασχολήθηκε βαθιά, όπως ο γράφων) κάνει πασιφανείς τις προθέσεις της εξουσίας (ορατής και αόρατης). Ο πολυδιαφημισμένος νόμος 2916 για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ (που ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη της ΝΔ), είναι ενδεικτικός του τι τελικά επιδιώκουν οι κρατούντες. Η κατάργηση κάθε έννοιας δωρεάν παιδείας, η μετακύλιση του κόστους στις πλάτες των φοιτητών, η απαξίωση των πτυχίων, η ένταξη των αποφοίτων (όσων αντέξουν να φτάσουν ως εκεί) στις στρατιές του άνεργου, φτηνού εργατικού δυναμικού είναι οι νέες (;) προοπτικές.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο θλιβερά, αν αναλογιστεί κανείς τη σιωπηλή συναίνεση της κοινωνίας. Το πιο μάχιμο κομμάτι της είναι εγκλωβισμένο στις κατευθύνσεις των κάθε λογής αντιπροσωπευτικών μάγων και συμβουλατόρων, ενώ η συντριπτική πλειονότητα εξακολουθεί να ονειρεύεται μια καλύτερη τύχη που θα έρθει από τον ουρανό. Κι απομένει μια χούφτα ανθρώπων που διακατέχονται από αγωνιστικό πνεύμα, οι οποίοι, έχοντας διασώσει το κριτήριό τους μακριά από τα παβλόφεια πειραματικά πεδία (τηλεόραση, κατανάλωση, βόλεμα, εφησυχασμός κλπ) διεκδικεί το αυτονόητο. Είναι θλιβερό ν’ ακούς εργαζόμενους στα ΤΕΙ να παίρνουν το μέρος της εξουσίας και των διαχειριστών της και ν’ απαξιώνουν τον αγώνα των σπουδαστών. Να καταφέρονται εναντίον των τελευταίων με χαρακτηρισμούς που δεν τιμούν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά τους, γιατί με την κατάληψη έχασαν τη βολή τους και διασαλεύτηκε η αυτιστικά επαναλαμβανόμενη μίζερη ρουτίνα της κάθε μέρας τους.
Το πρόβλημα των ημερών μας δεν είναι η επιδρομή της εξουσίας επί του κοινωνικού σώματος. Ο ταξικός πόλεμος και κάθε άλλη μορφή του υπήρχε και πριν. Το πρόβλημα είναι ο εφησυχασμός, η πρόστυχη αποδοχή της κατάστασης και η συνενοχή στις αθλιότητες που οι περισσότεροι δεν θέλουν, αλλά εργάζονται για τη θεμελίωσή τους.
Θοδωρής Μπακάλης
