Η 14χρονη Δανάη Δροσοπούλου, μαθήτρια στο 4ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, ένιωσε αδιαθεσία στη διάρκεια του μαθήματος. Σύντομα έχασε τις αισθήσεις της. Οι καθηγητές δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να καλέσουν το 166. Το ασθενοφόρο έφτασε σ’ ένα τέταρτο της ώρας, όμως όταν το παιδί έφτασε στο νοσοκομείο, οι γιατροί απλώς διαπίστωσαν το θάνατό του.
Οργή ξέσπασε στο σχολείο. Στους συμμαθητές της άτυχης Δανάης, στους γονείς της, στους καθηγητές, στους άλλους γονείς. Δεν είναι και λίγο να πεθαίνει αβοήθητο ένα παιδί στην καρδιά μιας μεγαλούπολης. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να βγάλει την ουρά της απέξω και να αφήσει έκθετους τους καθηγητές, αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι θα ξεκινήσουν σεμινάρια για παροχή πρώτων βοηθειών στους γυμναστές.
Επρεπε να πεθάνει ένα παιδί για να γίνουν έστω αυτά τα σεμινάρια; Γιατί δεν γίνονταν τόσα χρόνια; Ετσι εύκολα καθαρίζει με τις πολιτικές της ευθύνες η κυβέρνηση (και οι προηγούμενες, βέβαια); Αλλά να πάμε και παραπέρα. Και τί έγινε που θα διδαχτούν οι γυμναστές μερικές τεχνικές ανάνηψης (τις οποίες ενδεχομένως να έχουν διδαχτεί στη σχολή τους); Για να μπορέσουν να επέμβουν, θα πρέπει να έχουν και μερικά στοιχειώδη μέσα.
Εκείνο που προσπαθεί να παρακάμψει η κυβέρνηση με την εξαγγελία για σεμινάρια πρώτων βοηθειών στους γυμναστές είναι η ανάγκη να υπάρξουν στα σχολειά ιατρικές μονάδες, στελεχωμένες με προσωπικό και εξοπλισμένες με τα απαραίτητα όργανα. Τέτοιο βήμα δεν έχει γίνει ούτε για τεράστιες σχολικές μονάδες με χιλιάδες παιδιά, όπως π.χ. το συγκρότημα της Γκράβας. Δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για προληπτική ιατρική στα σχολεία. Και δεν έχουν σκοπό να κάνουν τίποτα, γιατί οι κοινωνικές δαπάνες θεωρούνται αντιπαραγωγικές και ψαλιδίζονται. Ολα τα λεφτά πρέπει να πάνε στους μεγαλοκαρχαρίες.
