Ποτάμι η φοιτητική νεολαία ξεχύνεται πέντε βδομάδες τώρα στους δρόμους ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16.
Υπερασπίζει με πάθος, με επιμονή, το λαϊκό δικαίωμα στη μόρφωση, υπερασπίζει το Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο.
Από τούτο το μεγάλο αγώνα απουσιάζουν -δυστυχώς- παντελώς σχεδόν οι εκπαιδευτικοί.
Ελάχιστοι συμμετέχουν στις «διευκολυντικές» στάσεις εργασίας, ελάχιστοι κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια.
Κρίμας. Αλλά έτσι είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα, που αποδεικνύει και το βαθμό ωριμότητας του κινήματος.
Ομως το σημείωμα δεν το γράφουμε γι’ αυτό. Το γράφουμε για να θυμίσουμε -χωρίς να επιχαίρουμε γι’ αυτό- αυτά που κάποιοι εκ των αριστερών Παρεμβάσεων-Κινήσεων-Συσπειρώσεων έλεγαν στην εκπνοή της μεγάλης απεργίας των δασκάλων και προκειμένου να δικαιολογήσουν τη θέση τους για άμεσο κλείσιμό της από τα πάνω.
Ακούσαμε, λοιπόν, τότε πολλά σχέδια επί χάρτου, για ανασύνταξη του κινήματος και διατήρηση δυνάμεων ώστε να ξαναμπεί ο κόσμος των εκπαιδευτικών δυνατά στον αγώνα την περίοδο της συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16, για την ανάγκη να «μην καεί» η απεργία, πράγμα που θα το πάθαινε με βεβαιότητα αν συνεχίζονταν και έκτη εβδομάδα.
Ακόμα και ψευδαισθήσεις είχαν κάποιοι ότι η ΠΑΣΚ θα ακολουθούσε τούτο τον «αγωνιστικό» δρόμο και δεν θα έσπαγε την ομοθυμία.
Εκτοτε η φθίνουσα πορεία είναι σε όλους γνωστή.
Οι δυο 24ωρες μεμονωμένες απεργίες που ακολούθησαν φυλλορρόησαν από δασκάλους και τώρα στη μάχη του 16 η απουσία των εκπαιδευτικών έγινε κραυγαλέα.
Η ήττα σε πρακτικό επίπεδο, σε επίπεδο αιτημάτων της μεγαλειώδους απεργίας έπαιξε το ρόλο της στο ηθικό και στη συνείδηση της βάσης των δασκάλων.
Ομως και στην κορυφή, στην ίδια τη ΔΟΕ ναυάγησαν οι αγωνιστικές ονειρώξεις για «συνέχιση» με άλλες μορφές ή για συνέχιση σε άλλο χρόνο. Ο πολύς Μπράτης, ο «αγωνισταράς» απουσιάζει ακόμα και από τα μικρόφωνα των συλλαλητηρίων (όπου πρώτα τα άρπαζε και δεν τ’ άφηνε). Η ΠΑΣΚ σαμποτάρει συστηματικά την προσπάθεια λήψης μιας απόφασης για 24ωρη ή 48ωρη απεργία τις ημέρες συζήτησης και ψήφισης του άρθρου 16 στην Ολομέλεια της Βουλής. Ακόμα και τώρα που ο αρχηγούλης της, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έκανε πίσω, κάτω απ’ την πίεση του φοιτητικού κινήματος.
Ετσι διευκολύνει την κυβέρνηση στο έργο της. Γιατί αξία έχει την περίοδο αυτή -ακόμα και αν η βάση των εκπαιδευτικών δεν «τραβάει»- η πολιτική σημασία μιας τέτοιας απόφασης για απεργία, ο αντίκτυπος που θα έχει αυτή στην «κοινή γνώμη» δημιουργώντας την εντύπωση του διευρυμένου κοινού μετώπου σύσσωμης της εκπαιδευτικής κοινότητας, που εκ των πραγμάτων θα μεγάλωνε την πίεση στην κυβέρνηση.
Η πουλημένη όμως συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρνείται πεισματικά ακόμα και να μπει στη λογική μιας τέτοιας πολιτικής απόφασης (έστω και χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, όσον αφορά στη συμμετοχή των δασκάλων), υπακούοντας στα πολιτικά παιχνίδια των συνιστωσών του συστήματος, που στα λόγια εμφανίζονται να διαφοροποιούνται σε κάποια ζητήματα.
Και έτσι απέμειναν θλιβερά μόνες οι «αριστερές συνιστώσες» στα ανώτατα συνδικαλιστικά πόστα. Χωρίς αγωνιστικές αποφάσεις στα χέρια τους, χωρίς στρατό.
Απραξία, λοιπόν, και άκρα του τάφου σιωπή στους δασκάλους.
Στη δε ΟΛΜΕ, που δεν «εξαντλήθηκε» και πολύ, αφού κρατήθηκε στην ουσία στο περιθώριο της μεγάλης απεργίας, για το θεαθήναι πάρθηκαν αποφάσεις για δυο 24ωρες απεργίες μέσα στο Φλεβάρη (τις ημέρες αιχμής της συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16).
Με απόφαση των ίδιων δυνάμεων, που στη ΔΟΕ μπλοκάρουν κάθε ανάλογη δράση!
Γιούλα Γκεσούλη
