Μηχανισμός κυβερνητικής προπαγάνδας

«Δεν καταλαβαίνω γιατί διαμαρτύρεται η ΝΔ. Κι ο προκάτοχος του κ. Κουτεντάκη ήταν υποψήφιος της ΝΔ». Αυτή ήταν η… αφοπλιστική (τη λες και κυνική) απάντηση του Νίκου Βούτση στις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ότι πήρε ένα κυβερνητικό στέλεχος και το τοποθέτησε επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή (ΓΠΚΒ). Μία σας και μία μας, ήταν η απάντηση του Βούτση. Εσείς είχατε τον Λιαργκόβα, εμείς βάλαμε τον Κουτεντάκη. «Τον επέλεξα γιατί είναι νέος κι έχει άποψη με την οποία συμφωνώ», ήταν μια ακόμα πιο κυνική αποστροφή του προέδρου της Βουλής.
 
Πόσο κρίσιμο είναι το συγκεκριμένο πόστο, ώστε οι Τσιπραίοι να τοποθετήσουν σ' αυτό τον έως τώρα γενικό γραμματέα Δημοσιονομικής Πολιτικής του υπουργείου Οικονομικών και πρώην επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού και ο Βούτσης να αναγκαστεί να εκτεθεί μ' αυτόν τον τρόπο; Πιο χρήσιμος είναι ο Κουτεντάκης στο ΓΠΚΒ παρά στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπου ήταν «δεξί χέρι» του Χουλιαράκη; Με δεδομένο ότι το ΓΠΚΒ δεν έχει καμιά αποφασιστική αρμοδιότητα, δεν είναι κάποιος «παραγωγικός» μηχανισμός, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο Κουτεντάκης ήταν «παραγωγικά» άχρηστος (ή περιττός) στο Οικονομικών, οπότε η μετακίνησή του στη Βουλή ήταν μια χωρίς ιδιαίτερη σημασία κίνηση. Αν όμως υπολογίσουμε τη σημασία που δίνουν οι αστοί πολιτικοί γενικά και οι συριζαίοι ιδιαίτερα στην προπαγάνδα, τότε θα αντιληφθούμε τη σημασία της μετακίνησης ενός οικονομολόγου από το «παραγωγικό» του πόστο στο υπουργείο Οικονομικών σε ένα πόστο προπαγάνδας στη Βουλή.
 
Τι κάνει το ΓΠΚΒ; Βγάζει κάθε τρίμηνο μια έκθεση για την πορεία της οικονομίας γενικά και των δημόσιων οικονομικών ιδιαίτερα. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίες αναλύσεις. Παίρνουν στοιχεία από το υπουργείο Οικονομικών (καμιά φορά και μπαγιάτικα, όπως κάποια στιγμή αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο Λιαργκόβας), τα συνθέτουν σε ένα τεχνοκρατικό κείμενο κι αυτό είναι όλο. Αυτή η έκθεση δεν έχει καμιά πρακτική σημασία. Δε συζητείται στη Βουλή, ούτε τα συμπεράσματά της είναι υποχρεωτικά για τα κυβερνητικά όργανα. Ο Λιαργκόβας, όμως, κατάφερε στα χρόνια της κρίσης να δώσει πολιτικό «βάρος» σ' αυτή την έκθεση. Μνημονιακός μέχρι το μεδούλι, «έσπρωχνε» τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση, παρουσιάζοντας τη μνημονιακή πολιτική ως επιλογή χωρίς εναλλακτική λύση.
 
Την πρώτη περίοδο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δε δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στις εκθέσεις του Λιαργκόβα. Αλλωστε, μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων εφάρμοζε απαρέγκλιτα τη μνημονιακή πολιτική και ο Λιαργκόβας δεν είχε περιθώρια άσκησης κριτικής από τα δεξιά. Τα προβλήματα άρχισαν όταν οι Τσιπραίοι διαμόρφωσαν το δικό τους «success story» με τη μορφή της «καθαρής εξόδου». Τότε, ο Λιαργκόβας βρήκε «πεδίον δόξης λαμπρόν» και με τις τελευταίες εκθέσεις του άρχισε να αμφισβητεί και να αποδομεί (με επιχειρήματα κάθε άλλο παρά αβάσιμα) το αισιόδοξο κυβερνητικό αφήγημα. Οι εκθέσεις του ΓΠΚΒ, ντυμένες με τον μανδύα της «επιστημονικής ανεξαρτησίας», τροφοδοτούσαν τον καταγγελτικό λόγο των κομμάτων και των φυλλάδων της αντιπολίτευσης. Ετσι, μετά από περίπου δυόμισι χρόνια ομαλής συγκατοίκησης («από μακριά κι αγαπημένοι»), η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρέθηκε σε αντίπαλα χαρακώματα με τον Λιαργκόβα.
 
Με το που ολοκληρώθηκε η θητεία του, έψαξαν να βρουν αντικαταστάτη που θα τους «κάνει τη δουλειά». Είτε γιατί δεν βρήκαν κάποιον που να μπορούν να τον μοστράρουν σαν ανεξάρτητο επιστήμονα είτε γιατί φοβήθηκαν μη τυχόν τους βγει «μάπα το καρπούζι» και τους προκύψει κάποιος καινούργιος Λιαργκόβας, κατέληξαν στη σίγουρη λύση του Κουτεντάκη. Δικό τους παιδί, σπλάχνο από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ, εγγυάται ότι όλες οι εκθέσεις του ΓΠΚΒ από τώρα και μετά θα υμνούν το «success story» της κυβέρνησης με… επιστημονικό τρόπο. Θα πρόκειται, φυσικά, για γκεμπελίστικα κατασκευάσματα με τα οποία θα γελούν και οι πέτρες. Ομως, σ' αυτή τη φάση τους συριζαίους δεν τους ενδιαφέρει να φορέσουν κάποιο φύλλο συκής στην προπαγάνδα τους. Να ξεφορτωθούν τους ενοχλητικούς της αντιπολίτευσης θέλουν, για να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Οσο για την ξεφτίλα κάποιων υποτιθέμενων ανεξάρτητων θεσμών, όπως το ΓΠΚΒ, σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου…