Για τη χειρότερη οικονομική κρίση, για αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, άνοδο της ανεργίας και οικονομική αβεβαιότητα, μιλά ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του Economic Outlook, που έδωσε στη δημοσιότητα την Τρίτη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μέσα σε λιγότερο από δυο βδομάδες ο ΟΟΣΑ αναγκάστηκε να κάνει επανεκτίμηση της βασικής του πρόβλεψης. Ενώ «προέβλεπε» για τις 30 χώρες-μέλη του αρνητική ανάπτυξη -0,3% το 2009, κατέβασε την «πρόβλεψη» ακόμη πιο κάτω, στο -0,4%. Είναι τέτοιο το βάθος της κρίσης και τόσο απρόβλεπτες οι εκδηλώσεις της που αδυνατούν να κάνουν μια πρόβλεψη που να έχει ισχύ για έναν έστω μήνα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η προς τα κάτω αναθεώρηση της «πρόβλεψης» του ΟΟΣΑ προήλθε από την αναθεώρηση της «πρόβλεψης» για την ευρωζώνη από -0,5% σε -0,6%.
Για την ελληνική οικονομία ο ΟΟΣΑ παρουσιάζει ένα σενάριο περισσότερο απαισιόδοξο και απ’ αυτό του ΔΝΤ. Θεωρεί ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα επιβραδυνθεί σημαντικά μέσα στο 2009 και η αύξηση του ΑΕΠ, από 3,2% το 2008 θα περιοριστεί στο 1,9% το 2009. Ετσι, η ανεργία θα ανέβει από 7,6% το 2008 σε 8% το 2009 και 8,2% το 2010 (περιττεύει να σημειώσουμε πως πρόκειται για την σκανδαλωδώς υποτιμημένη επίσημη ανεργία). Μόνο για τον πληθωρισμό προβλέπεται αποκλιμάκωση, από 4,5% το 2008 σε 2,7% το 2009 και 2,4% το 2010. Ειδικά αυτή η «πρόβλεψη» όμως είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένη (για να μην πούμε τεχνητά αισιόδοξη), δεδομένου ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος του «στασιμοπληθωρισμού» (μηδενική ή αρνητική ανάπτυξη και ταυτόχρονα υψηλές τιμές), τον οποίο εντοπίζουν όλοι οι σοβαροί αστοί οικονομολόγοι.
Ο ΟΟΣΑ, όμως, δεν είναι μόνο για να «προβλέπει». Υπάρχει και για να δίνει γραμμή στις κυβερνήσεις. Από την τήρηση αυτής της γραμμής εξαρτάται η πιστοληπτική τους ικανότητα. Ποια είναι, λοιπόν, η γραμμή προς την ελληνική κυβέρνηση; Να συνεχίσει ακάθεκτη στο δρόμο των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή να συνεχίσει να σαρώνει εργατικά δικαιώματα και λαϊκές κατακτήσεις, προσφέροντας στους καπιταλιστές περισσότερο «ζωτικό χώρο», ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Ιδού μερικές χαρακτηριστικές κατευθυντήριες οδηγίες:
♦ «Παρά τις πιο εξασθενισμένες οικονομικές συνθήκες, πρέπει να συνεχιστεί η δημοσιονομική εξυγίανση». Προτείνονται περικοπές δαπανών, ενώ τα φορολογικά μέτρα που ανακοινώθηκαν τον περασμένο Αύγουστο χαρακτηρίζονται «ευπρόσδεκτα».
♦ Προτείνεται να συνεχιστούν οι «προσαρμογές» στο ασφαλιστικό σύστημα. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η επίθεση ενάντια στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων δεν έχει τέλος.
♦ «Τα Συστήματα Υγείας και Δημόσιας Διοίκησης πρέπει να γίνουν πιο αποτελεσματικά». Η έννοια της αποτελεσματικότητας στο λεξιλόγιο των αστών οικονομολόγων και τεχνοκρατών είναι συγκεκριμένη και σαφέστατη. Πρέπει ν’ αφήνουν λιγότερο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να περισσεύουν κονδύλια για τη χρηματοδότηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει μεταφορά περισσότερων βαρών στους εργαζόμενους, που θα πρέπει να βάζουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για τη χρήση υπηρεσιών υγείας, μείωση της απασχόλησης στο Δημόσιο και ευρύτερη χρήση των μεσαιωνικών μορφών απασχόλησης (δεν είναι τυχαίο ότι στο Δημόσιο κάνει θραύση η ανασφάλιστη εργασία μέσα από τα κακόφημα προγράμματα stage).
♦ Επανέρχεται σταθερά η πρόταση «περιορισμού των δυσκαμψιών στην αγορά εργασίας» με το επιχείρημα ότι θα επιτευχθεί χαλάρωση των πληθωριστικών πιέσεων, ενώ μακροπρόθεσμα θα βελτιωθεί η αναπτυξιακή προοπτική. Η αναφορά σε χαλάρωση των πληθωριστικών πιέσεων σημαίνει λιγότερο εισόδημα στους εργαζόμενους, ώστε να μειώσουν κι άλλο την ήδη ισχνότατη καταναλωτική τους δυνατότητα, ενώ η αναφορά στη μακροπρόθεσμη αναπτυξιακή προοπτική περιγράφει σαφέστατα το πόσο απαραίτητη είναι για το κεφάλαιο η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Οι λεγόμενες «ελαστικές εργασιακές σχέσεις» επιτρέπουν την αποκόμιση απόλυτης και όχι μόνο σχετικής υπεραξίας.
Η κυβέρνηση άφησε ασχολίαστη την έκθεση του ΟΟΣΑ, προκειμένου να μην προκαλέσει τους εργαζόμενους σε μια περίοδο που η ίδια αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Το καθήκον αυτό ανέλαβαν τα διάφορα παπαγαλάκια του αστικού Τύπου, που τη χρησιμοποίησαν ως επιχείρημα για τα καθημερινά κηρύγματά τους υπέρ της «αυτοσυγκράτησης» την οποία πρέπει να επιδείξουν οι εργαζόμενοι και του «νοικοκυρέματος» της οικονομίας. Οπως είπε και ο Αλογοσκούφης την Τετάρτη στη Βουλή, «οι κοινωνικές ομάδες πρέπει να βάλουν το εθνικό συμφέρον πάνω από συντεχνιακές διεκδικήσεις» (φυσικά, δεν αναφερόταν στη μόνη συντεχνία, αυτή των –πάντα κρατικοδίαιτων– καπιταλιστών).
