Το παραμύθι της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, μετά τις τελευταίες αποφάσεις του Eurogroup δεν πρέπει να το χάψουμε. Τι σημαίνει βιωσιμότητα; Σημαίνει να μπορεί η χώρα που έχει πάρει δάνεια να πληρώνει τόκους και χρεολύσια. Γιατί άμα δεν μπορεί, θα κηρύξει στάση πληρωμών και… ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Οταν, λοιπόν, κάνουν ρυθμίσεις, οι δανειστές εξυπηρετούν πρωτίστως τον εαυτό τους και όχι τη χώρα οφειλέτη. Βέβαια, αυτές οι ρυθμίσεις περιέχουν πάντοτε καταστροφή κεφαλαίου. Καταστρέφεται κεφάλαιο στη φάση της κρίσης, για ν’ αρχίσει να ξανασχηματίζεται στη διάρκεια της αποπληρωμής των νέων δανείων. Οταν οι δανειστές είναι πολλοί, είναι λογικό να ξεσπά καυγάς ανάμεσά τους γιατί ο καθένας θέλει να ρίξει στους άλλους το μεγαλύτερο μερίδιο του κεφαλαίου που πρέπει να καταστραφεί.
Αποφάσισαν τώρα να μειώσουν (για δεύτερη φορά) το επιτόκιο από το πρώτο δάνειο των 110 δισ., το οποίο όμως δεν εκταμιεύτηκε όλο αλλά μόνο 75 δισ. Η μείωση αυτή είναι ασήμαντη και δεν είναι τυχαίο που ο Στουρνάρας αρνήθηκε να δώσει στοιχεία για τη μείωση χρέους που θα υπάρξει από κάθε μέτρο που ανακοινώθηκε. Αποφάσισαν, ακόμη, να επιμηκύνουν το χρόνο λήξης των δανείων του δεύ-τερου Μνημόνιου κατά 15 χρόνια και να αναστείλουν την καταβολή των τόκων για 10 χρόνια. Οι τόκοι, όμως, θα τρέχουν, οπότε μετά από 10 χρόνια το ετήσιο ποσό τόκων θα είναι πολύ μεγαλύτερο, ενώ η θηλιά του δανεισμού σφίγγει για πολλά χρόνια ακόμη.
Τέλος, τα κράτη μέλη δεσμεύτηκαν να βάλουν στον ειδικό λογαριασμό τα κέρδη τους από τα ομόλογα των κεντρικών τους τραπεζών και της ΕΚΤ, αλλά μετά το 2013. Οταν, όμως, εξαιρεθεί η Ισπανία, αύριο και η Ιταλία, θα μιλάμε και πάλι για ένα ασήμαντο ποσό.
