Πέταξε μια κουβέντα ο περιβόητος υφυπουργός Εργασίας, Πάνος Τσακλόγλου, στην ΕΡΤ, ότι από 1ης Ιούλη θα εφαρμοστεί ο νόμος για την εξαήμερη εργασία κι αμέσως ακούστηκε αχός βαρύς από ορισμένα αστικά Μέσα. Ξέχασαν ότι δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, ξέχασαν τι έγραφαν τον περασμένο Φλεβάρη ή αναζήτησαν και πάλι τον εντυπωσιασμό προς άγρα αναγνωστών; Σίγουρα ισχύει το τελευταίο και συνοδεύεται, όπως συνέβη και τις προηγούμενες φορές, από καπνό παραλλαγής, με στόχο τον αποπροσανατολισμό των εργατών και εργατριών, ώστε ν’ αρχίσουν να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπιούν την κάμηλο.
Ας δούμε περί τίνος πρόκειται.
Η σχετική ρύθμιση περιλήφθηκε στο αντεργατικό τερατούργημα του τότε υπουργού Εργασίας, Αδωνι Γεωργιάδη, που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβρη του 2023 (Ν. 5053/2023, άρθρα 25 και 26). Οι συγκεκριμένες διατάξεις δεν εφαρμόστηκαν ακόμα, για λόγους καθαρά τεχνικούς: δεν είναι έτοιμο το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ-ΙΙ. Είπαν ότι θα λειτουργήσουν από 1ης Μάρτη, δεν ήταν έτοιμοι, το ανέβαλαν, τώρα λένε για 1η Ιούλη, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι και τότε θα είναι έτοιμοι.
Ομως δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι πως πίσω από το ντόρο για το 6ήμερο κρύβουν τον εργασιακό μεσαίωνα που ήδη ισχύει και που επιτρέπει στους καπιταλιστές να χρησιμοποιούν άλλες, συμφερότερες γι’ αυτούς διατάξεις και όχι την έκτη μέρα εργασίας.
Οι νεοφιλελεύθεροι υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη πάντοτε παρίσταναν τους… προστάτες των εργατών. Ο προκάτοχος του Γεωργιάδη, Χατζηδάκης, για να δικαιολογήσει τις αντεργατικές ρυθμίσεις του νόμου–τερατούργημα 4808/2021, έλεγε ότι ήθελε δήθεν να αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο των εργατών και εργατριών, για να ασχοληθούν με την οικογενειακή τους ζωή. Ο Γεωργιάδης ισχυριζόταν ότι έδωσε δήθεν τη δυνατότητα στους εργάτες και τις εργάτριες να δουλέψουν το απόγευμα και σε άλλο εργοδότη, προκειμένου να αυξήσουν το εισόδημά τους, ότι μείωσε το χρόνο δοκιμασίας από δώδεκα σε έξι μήνες ώστε ο εργαζόμενος να δικαιούται αποζημίωση για τους έξι από τους δώδεκα μήνες, ότι εισήγαγε την 8ωρη απασχόληση το Σάββατο (6ήμερο) με αυξημένο το ημερομίσθιο κατά 40% και διάφορα άλλα.
Αναλύοντας το αντεργατικό έκτρωμα του Γεωργιάδη, προτού ακόμα ψηφιστεί από τη νεοδημοκρατική πλειοψηφία της Βουλής, γράφαμε:
Με το άρθρο 25 οι ιδιοκτήτες των καπιταλιστικών επιχειρήσεων συνεχούς λειτουργίας έχουν τη δυνατότητα να βάλουν τους εργάτες να δουλέψουν οχτώ ώρες το Σάββατο, με την υποχρέωση να τους καταβάλλουν το ημερομίσθιο αυξημένο κατά 40%. Με το άρθρο 26 επεκτείνεται το ίδιο δικαίωμα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που δεν είναι συνεχούς λειτουργίας αλλά λειτουργούν σε 24ωρη βάση.
Οι καπιταλιστές-εργοδότες, έχοντας το δικαίωμα να εφαρμόζουν τη διαβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν, σε περίοδο 32 εβδομάδων (δηλαδή τουλάχιστον οχτώ μήνες το χρόνο) 236 επιπλέον ώρες, χωρίς να τις πληρώνουν ως υπερωρία ή υπερεργασία, δεν έχουν καμία ανάγκη να προσφύγουν στη συνδρομή των άρθρων 25 και 26 του τερατουργήματος Γεωργιάδη.
Σ’ αυτό το ζήτημα πρέπει να σταθούμε. Το ήδη ισχύον αντεργατικό οπλοστάσιο είναι η «καμήλα» και το 6ήμερο (όπως προβλέπεται) είναι το «κουνούπι». Το ήδη ισχύον αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο για την απασχόληση, με την εκ περιτροπής εργασία και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ξεκίνησε το 1990.
Διευθέτηση του χρόνου εργασίας
Ο Χατζηδάκης, που εισηγήθηκε τον αντεργατικό νόμο 4808/2021, ξεπέρασε και τον Γκέμπελς στην προπαγάνδα. Ισχυριζόταν ότι με το νομοσχέδιο-έκτρωμα «καθιερώνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους εργασίας και σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας η οκτάωρη ημερήσια, η σαραντάωρη εβδομαδιαία και η πενθήμερη εργασία».
Επειδή ο Χατζηδάκης είχε θητεύσει στην αυλή του πατέρα Μητσοτάκη και είναι γαλουχημένος με τις ιδέες του, γνώριζε από πρώτο χέρι το νόμο 1892/1990, που με το άρθρο 41 κατήργησε το οχτάωρο, μέσω της λεγόμενης διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Παραθέτουμε αυτή τη διάταξη (η έμφαση δική μας):
Αρθρο 41
Διευθέτηση χρόνου εργασίας
α. Με επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή συμφωνίες του εργοδότη και του συμβουλίου εργαζομένων επιτρέπεται να καθορίζεται, για διάστημα έως τρεις μήνες, αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας, έως 9 ώρες την ημέρα και έως 48 την εβδομάδα, και μειωμένος αριθμός ωρών εργασίας κατά το επόμενο αντίστοιχο διάστημα. Ο μέσος όρος των ωρών εργασίας, για το συνολικό διάστημα, το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 6 μήνες, θα είναι 40 ώρες την εβδομάδα, η δε αμοιβή του για όλο το διάστημα δεν θα αυξομειώνεται, αλλά θα είναι ίση με την αντίστοιχη αμοιβή για εργασία 8 ωρών την ημέρα και 40 ωρών την εβδομάδα» .
Η κυβέρνηση Σημίτη, με το άρθρο 3 του νόμου 2639/1998, τροποποίησε την παραπάνω διάταξη και πέραν της δυνατότητας αύξησης του ημερήσιου ωραρίου από 8 σε 9 ώρες, εισήγαγε το 10ωρο, με τη γενικόλογη επίκληση περιπτώσεων που «συντρέχουν λόγοι αντικειμενικοί ή τεχνικοί λόγοι οργάνωσης της εργασίας». Σε αυτή την περίπτωση, η περίοδος αύξησης των ωρών απασχόλησης είναι 6 μήνες και η περίοδος μείωσης άλλοι 6 μήνες, δηλαδή σύνολο ένας χρόνος. Ιδού το σχετικό εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 3 του Ν. 2639/1998 (η έμφαση δική μας):
«Επιτρέπεται… να καθορίζεται για διάστημα μέχρι τρεις (3) μήνες αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας κατά μία (1) ώρα πλέον του συμβατικού ωραρίου και μέχρι εννέα (9) ώρες ημερησίως και σε περιπτώσεις που συντρέχουν λόγοι αντικειμενικοί ή τεχνικοί λόγοι οργάνωσης της εργασίας για διάστημα μέχρι έξι (6) μήνες αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας κατά δύο (2) ώρες πλέον του συμβατικού ωραρίου και μέχρι δέκα (10) ώρες ημερησίως και μέχρι 48 ώρες εβδομαδιαίως».
Στη συνέχεια έγιναν και άλλες τροποποιήσεις της βασικής διάταξης (άρθρο 41 του νόμου 1892/1990 της κυβέρνησης Μητσοτάκη) για την κακόφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που κατήργησε το οχτάωρο και το σαραντάωρο: με το νόμο 2864/2000 (άρθρο 5) της κυβέρνησης Σημίτη, με το νόμο 3385/2005 (άρθρο 2) της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, με το νόμο 3846/2010 (άρθρο 7) της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Από το 2010 ισχύει το άρθρο 7 του νόμου 3846 όσον αφορά τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Παραθέτουμε την 1η παράγραφο και το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 7:
Αρθρο 7
Διευθέτηση του χρόνου εργασίας
Το άρθρο 41 του ν. 1892/1990 (ΦΕΚ 101 Α΄), όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του ν. 2639/1998 (ΦΕΚ 205 Α΄), τροποποιήθηκε με το άρθρο 5 του ν. 2874/2000 (ΦΕΚ 286 Α΄) και αντικαταστάθηκε με το άρθρο 2 του ν. 3385/2005 (ΦΕΚ 210 Α΄), αντικαθίσταται ως ακολούθως:
«1. Σε επιχειρήσεις στις οποίες εφαρμόζεται συμβατικό ωράριο εργασίας έως σαράντα (40) ωρών εβδομαδιαίως, επιτρέπεται για μία χρονική περίοδο (περίοδος αυξημένης απασχόλησης) ο εργαζόμενος να απασχολείται δύο (2) ώρες την ημέρα επιπλέον των οκτώ (8) ωρών, υπό την προϋπόθεση ότι οι επιπλέον των σαράντα (40) (ή του μικρότερου συμβατικού ωραρίου) ώρες εργασίας την εβδομάδα αφαιρούνται από τις ώρες εργασίας μιας άλλης χρονικής περιόδου (περίοδος μειωμένης απασχόλησης). Αντί της παραπάνω μειώσεως των ωρών εργασίας, επιτρέπεται να χορηγείται στον εργαζόμενο ανάλογη ημερήσια ανάπαυση (ρεπό) ή συνδυασμός μειωμένων ωρών και ημερών αναπαύσεως. Το χρονικό διάστημα των περιόδων αυξημένης και μειωμένης απασχόλησης δεν υπερβαίνει συνολικά τους τέσσερις (4) μήνες κατά ημερολογιακό έτος (περίοδος αναφοράς).
Η επιπλέον απασχόληση παρέχεται από τον εργαζόμενο υπό τις προϋποθέσεις της παραγράφου 6, εφόσον η επιχείρηση εμφανίζει σώρευση εργασίας που οφείλεται είτε στη φύση, στο είδος ή στο αντικείμενο των εργασιών της είτε σε ασυνήθεις ή απρόβλεπτους λόγους.
Ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την παροχή της επιπλέον αυτής εργασίας, αν δεν είναι σε θέση να την εκτελέσει και η άρνησή του δεν είναι αντίθετη με την καλή πίστη. Αυτή η άρνηση του εργαζομένου να παράσχει την επιπλέον εργασία δεν συνιστά λόγο καταγγελίας της σύμβασης εργασίας του.
Οι κείμενες προστατευτικές διατάξεις για το χρόνο υποχρεωτικής ανάπαυσης των εργαζομένων έχουν πλήρη εφαρμογή και κατά την περίοδο της αυξημένης απασχόλησης. Κατά τη διευθέτηση ο μέσος όρος των ωρών εβδομαδιαίας εργασίας κατά την περίοδο του τετραμήνου (περίοδος αναφοράς), στις οποίες δεν περιλαμβάνονται οι ώρες της υπερεργασίας και των νόμιμων υπερωριών της περιόδου μειωμένης απασχόλησης, παραμένει στις σαράντα (40) ώρες ή, εάν εφαρμόζεται μικρότερο συμβατικό ωράριο, παραμένει στον αριθμό ωρών του μικρότερου αυτού ωραρίου, ενώ, με συνυπολογισμό των ανωτέρω ωρών υπερεργασίας και νόμιμων υπερωριών, δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις σαράντα οκτώ (48) ώρες.
2. Σε επιχειρήσεις στις οποίες εφαρμόζεται συμβατικό ωράριο εργασίας έως σαράντα (40) ωρών εβδομαδιαίως, εφόσον η επιχείρηση εμφανίζει σώρευση εργασίας που οφείλεται είτε στη φύση, στο είδος ή στο αντικείμενο των εργασιών της είτε σε ασυνήθεις ή απρόβλεπτους λόγους, επιτρέπεται, αντί της κατά την προηγούμενη παράγραφο διευθέτησης, να συμφωνείται, υπό τις προϋποθέσεις της παραγράφου 6, ότι μέχρι διακόσιες πενήντα έξι (256) ώρες εργασίας από το συνολικό χρόνο απασχόλησης εντός ενός (1) ημερολογιακού έτους, κατανέμονται με αυξημένο αριθμό ωρών σε ορισμένες χρονικές περιόδους, που δεν μπορούν να υπερβαίνουν τις τριάντα δύο (32) εβδομάδες ετησίως και με αντιστοίχως μειωμένο αριθμό ωρών κατά το λοιπό διάστημα του ημερολογιακού έτους.
Εκ περιτροπής εργασία
Το οκτάωρο δεν καταργήθηκε μόνο με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Καταργήθηκε και με την εισαγωγή της λεγόμενης εκ περιτροπής εργασίας, η οποία εισήχθη με το νόμο 2639/1998, από την κυβέρνηση Σημίτη. Παραθέτουμε το α’ εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 2 (η έμφαση δική μας):
«Επίσης κατά τη σύσταση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της ο εργοδότης και ο μισθωτός μπορούν με ατομική σύμβαση εργασίας να συμφωνήσουν κάθε μορφή απασχόλησης εκ περιτροπής ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα».
Προσέξτε πόσο ξεδιάντροποι γίνονται οι συντάκτες αυτής της διάταξης, όταν γράφουν ότι οι εργάτες «μπορούν» να συμφωνήσουν με τους καπιταλιστές-εργοδότες για μερική απασχόληση, είτε με λιγότερες ώρες από το ημερήσιο οχτάωρο, είτε με λιγότερες μέρες τη βδομάδα, είτε με λιγότερες μέρες το μήνα. Ο εργάτης δε δουλεύει για χόμπι, αλλά για να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του. Φυσικά και θα ήθελε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Δεν έχει, όμως, την πολυτέλεια να κερδίσει αυτόν τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο σε βάρος του μισθού του, όπως ξεδιάντροπα ισχυριζόταν ο Χατζηδάκης. Οταν ακόμη και ο μισθός που παίρνει με οκτάωρο-σαραντάωρο για 22 ημέρες το μήνα δεν φτάνει για να «χορτάσει την πείνα του», τη δική του και της οικογένειάς του, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσει για εκ περιτροπής εργασία. Την εκ περιτροπής εργασία, απλούστατα, την επιβάλλει ο καπιταλιστής-εργοδότης.
Με το τέταρτο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 2 του νόμου 3846/2010 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 11.5.2010), ο καπιταλιστής-εργοδότης, επικαλούμενος περιορισμό των δραστηριοτήτων της επιχείρησής του, μπορεί να επιβάλει σύστημα εκ περιτροπής εργασίας για έξι μήνες.
Με το νόμο 3899/2010 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 17.12.2010), τροποποιήθηκε η διάταξη για τη διάρκεια της εκ περιτροπής εργασίας, η οποία από έξι μήνες αυξήθηκε σε εννιά! Μέσα στην ίδια χρονιά έγινε η αλλαγή, κατ’ απαίτηση των καπιταλιστών! Παραθέτουμε την παράγραφο 3 του άρθρου 17 αυτού του νόμου, με το οποίο τροποποιήθηκε το τέταρτο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 2 του νόμου 3846/2010:
«Αν περιοριστούν οι δραστηριότητές του ο εργοδότης μπορεί, αντί καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, να επιβάλλει σύστημα εκ περιτροπής απασχόλησης στην επιχείρησή του, η διάρκεια της οποίας δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τους εννέα (9) μήνες στο ίδιο ημερολογιακό έτος, μόνο εφόσον προηγουμένως προβεί σε ενημέρωση και διαβούλευση με τους νόμιμους εκπροσώπους των εργαζομένων, σύμφωνα με τις διατάξεις του π.δ. 260/2006 και του ν. 1767/1988».
Οπως βλέπουμε, λοιπόν, το οχτάωρο πρώτος το κατήργησε ο ιδεολογικός μπαμπάς του Χατζηδάκη και φυσικός μπαμπάς του Κούλη. Στα χνάρια του ακολούθησαν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις. Με τη συνδυαστική χρήση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και της εκ περιτροπής εργασίας, η εργασία των εργατών και όλων των μισθωτών εργαζόμενων έχει μετατραπεί σ εργασία δούλων, με τους καπιταλιστές-εργοδότες να κάνουν το κουμάντο σαν σύγχρονοι δουλοκτήτες.
Ο Χατζηδάκης, ψευδόμενος αισχρά, ισχυριζόταν επίσης ότι με το εργασιακό του έκτρωμα ήθελε να εξασφαλίσει, μέσω της ατομικής συμφωνίας εργοδότη και εργαζόμενου, μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και στις προσωπικές ανάγκες του εργαζόμενου. Αυτό ήταν ένα τεράστιο ψέμα, γιατί ήδη υπήρχε η δυνατότητα να κάθεται ο εργαζόμενος για πολλές μέρες, «για να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες», και να ξεθεώνεται για ένα μεγάλο διάστημα, χωρίς να παίρνει παραπάνω χρήματα για τις επιπλέον του οχτάωρου ώρες. Μιλάμε για 236 ώρες σε διάστημα 32 εβδομάδων, χωρίς να τις πληρώνεται ο εργάτης ως υπερωρία, σύμφωνα μόνο με την περιβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας!
Πρέπει να θυμίσουμε ότι ο Χατζηδάκης, με το εργασιακό του έκτρωμα, επέβαλε κυριαρχικά το περιβόητο διευθυντικό δικαίωμα των καπιταλιστών και στον καθορισμό της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, μέσω της επιβολής της θέλησής τους στους εργαζόμενους. Με συγκεκριμένη διάταξη γενικεύτηκε η επιβολή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας από τον εργοδότη, μέσω της περιβόητης ατομικής συμφωνίας, βάζοντας στη μπάντα ακόμη και τα αστικοποιημένα συνδικάτα.
Επίσης, την εκ περιτροπής εργασία, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 17 του νόμου 3899/2010, που προαναφέραμε, ο καπιταλιστής μπορεί να την επιβάλει με το κακόφημο Συμβούλιο Εργαζομένων του νόμου 1767/1988 (δεύτερη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου). Το Συμβούλιο Εργαζομένων δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση, αλλά ένα εργαλείο στα χέρια των καπιταλιστών.
Με τον κυνισμό του φανατικού νεοφιλελεύθερου, ο Χατζηδάκης ισχυριζόταν και ότι αύξησε τις ώρες υπερωρίας, δίνοντας στους εργαζόμενους τη δυνατότητα να αυξήσουν το μισθό τους! Ο εργαζόμενος θέλει ο μισθός του να καλύπτει τις ανάγκες του στο πλαίσιο του οχτάωρου και όχι να του λένε ότι του κάνουν χάρη αυξάνοντας τις επιτρεπόμενες υπερωρίες. Για να μη μιλήσουμε για το υπερώριμο αίτημα της γενικής μείωσης του χρόνου εργασίας, μετά την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της κοινωνικής εργασίας (σκεφτείτε ότι μιλάμε ακόμα για υπεράσπιση του οχτάωρου, ενάμιση αιώνα μετά το Σικάγο!). Ο εργαζόμενος αναγκάζεται να κάνει υπερωρίες, επειδή ο μισθός του δεν του φτάνει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Θέλει θράσος και γαϊδουριά, για να χαρακτηρίσει κάποιος την ανάγκη επιβίωσης, «επιλογή αύξησης του μισθού».
Από την άλλη, πέραν του κυνισμού του, ο ισχυρισμός Χατζηδάκη για τις υπερωρίες ήταν τεράστιο ψέμα, γιατί οι καπιταλιστές, έχοντας στη διάθεσή τους τη βεντάλια με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την εκ περιτροπής εργασίας, δεν έχουν καμιά ανάγκη να βάλουν τους εργάτες να δουλέψουν υπερωριακά κατά την περίοδο που έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας και να τους πληρώνουν τις υπερωρίες.
Ο εργασιακός μεσαίωνας υπάρχει ήδη
Από την προσεκτική ανάγνωση των παραπάνω προκύπτει πως ο εργασιακός μεσαίωνας έχει ήδη, εδώ και χρόνια, επιβληθεί στις εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση του οχτάωρου και του πενθήμερου-σαραντάωρου, με τη δυνατότητα των καπιταλιστών εργοδοτών να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν δεκάωρα την ημέρα, χωρίς να πληρώνονται τις επιπλέον ώρες ως υπερωρία ή υπερεργασία. Με έναν απλό υπολογισμό βρίσκουμε ότι, με βάση την περιβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, οι εργάτες υποχρεώνονται να δουλεύουν στα καπιταλιστικά κάτεργα 236 επιπλέον ώρες σε διάστημα 32 εβδομάδων, χωρίς να τις πληρώνονται ως υπερωρία ή υπερεργασία.
Σχολιάζοντας τη δυνατότητα να εργάζονται οι εργάτες και σε δεύτερο εργοδότη, που θεσπίστηκε με το αντεργατικό έκτρωμα Γεωργιάδη, γράφαμε:
Με βάση τον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν επιβάλει διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα Συμβούλια Υπουργών της ΕΕ, οι εργάτες υποχρεώνονται να δουλέψουν το μέγιστο 13 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες 11 ώρες του 24ωρου να τις διαθέτουν για «ξεκούραση». Επομένως, οι εργάτες που δούλεψαν 10 ώρες σε έναν εργοδότη μπορούν να δουλέψουν μόνο τρεις ώρες σε άλλο εργοδότη.
Οι καπιταλιστές- εργοδότες που βάζουν τους «δικούς τους» εργάτες να δουλεύουν δεκάωρο την ημέρα, σε μια ή δύο βάρδιες, με απλήρωτες τις δύο ώρες, δεν έχουν καμία ανάγκη να προσλάβουν εργάτες που δουλεύουν δεκάωρο σε άλλες επιχειρήσεις προκειμένου να δουλέψουν σ’ αυτούς για τρεις ώρες.
Περιττεύει να πούμε ότι κανένας καπιταλιστής-εργοδότης δεν τρελάθηκε, ώστε να προσλάβει εργάτες που έχουν εξουθενωθεί μετά από δεκάωρη σκληρή δουλειά σε άλλον εργοδότη, για να δουλέψουν για τρεις ώρες σ’ αυτόν. Τι υπεραξία (απλήρωτη εργασία) θα του βγάλουν αυτοί οι εργάτες;
Η δυνατότητα για δεύτερη απασχόληση σε άλλο εργοδότη προβλέπεται στο άρθρο 9 της οδηγίας 1152/2019 και ο Γεωργιάδης την ενσωμάτωσε στο άρθρο 9 του τερατουργήματός του. Πάνω στην κάψα τους, όμως, να παρουσιάσουν τη δυνατότητα γι’ αυτή τη δεύτερη απασχόληση σαν ένα σημαντικό μέσο των εργατών για να αυξήσουν το μισθό τους, τους «διέφυγε» ότι αυτό ίσχυε ήδη και είχε εισαχθεί με τα εδάφια γ’ και δ’ του άρθρου 189 του ΠΔ 80/2022. Παραθέτουμε αυτά τα εδάφια (η έμφαση δική μας):
«Ο εργοδότης δεν επιτρέπεται να απασχολήσει την ίδια ημέρα εργασίας εργάτες ή υπαλλήλους που εργάσθηκαν σε άλλο εργοστάσιο ή σε άλλο τόπο εργασίας, καθ’ όλο τον νόμιμο χρόνο ημερήσιας εργασίας. Δύναται μόνον να απασχολήσει εργάτες που εργάσθηκαν την ίδια ημέρα σε άλλους εργοδότες λιγότερες ώρες από εκείνες που καθορίζονται στο παρόν Κεφάλαιο, αλλά μόνο για τον χρόνο που απαιτείται για τη συμπλήρωση του νόμιμου ανώτατου ορίου ημερήσιας εργασίας».
Το εν λόγω ΠΔ δημοσιεύτηκε στις 4 Δεκέμβρη του 2022 (ΦΕΚ 222Α), υπογράφεται από τον Χατζηδάκη που ήταν τότε υπουργός Εργασίας και φέρει τον τίτλο: «Κώδικας Ατομικού Εργατικού Δικαίου». Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα προκλητικό τίτλο, με τον οποίο ο Χατζηδάκης επιχείρησε να βάλει την ταφόπλακα στα δικαιώματα της εργατικής τάξης ως τάξης και –ως άλλος Λάσκαρης- να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Αυτό το τερατούργημα έχει 357 άρθρα, συντάχτηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας, υπογράφτηκε από τον Χατζηδάκη και εξετάστηκε και εγκρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή του ΣτΕ.
Με βάση αυτά που αναφέραμε παραπάνω έχουμε την ακράδαντη πεποίθηση ότι οι καπιταλιστές-εργοδότες δεν χρησιμοποίησαν τη δυνατότητα που τους δίνουν τα εδάφια γ’ και δ’ του άρθρου 189 του ΠΔ 80/2022 να προσλαμβάνουν εργάτες που δούλεψαν εξουθενωτικό 10ωρο σε άλλο εργοδότη για να δουλέψουν σ’ αυτούς τρεις ώρες μάξιμουμ την ημέρα. Και βέβαια, συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο και μετά την ψήφιση του αντεργατικού εκτρώματος Γεωργιάδη, που απλώς επανέλαβε μια ήδη θεσπισμένη αντεργατική διάταξη.
Το ίδιο ισχύει και για το 6ήμερο, που θεσπίστηκε κι αυτό με το αντεργατικό έκτρωμα Γεωργιάδη. Γιατί ο καπιταλιστής-εργοδότης να κάνει χρήση του 6ήμερου και να πληρώνει τους εργάτες του 40% επιπλέον στο ημερομίσθιο της έκτης μέρας, όταν έχει στη διάθεσή του τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τις απλήρωτες υπερωρίες και την εκ περιτροπής εργασία, όπως αναλυτικά περιγράψαμε παραπάνω;
Η εργατική τάξη πρέπει να αγωνιστεί για την κατάργηση των βασικών αντεργατικών ρυθμίσεων που διαμορφώνουν τον εργασιακό μεσαίωνα: της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και της εκ περιτροπής εργασίας.
