Να πούμε ότι η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής έχει φτάσει και σε χώρους όπου χθες ήταν αδιανόητο, ξέρουμε πως δεν είναι κάτι καινούργιο. Εκείνο που έχει σημασία είναι να δούμε πως θα την αντιμετωπίσουμε. Ιδού με δυο λόγια πρόσφατη εμπειρία μας.
Στις 30 Μάη βρεθήκαμε στο χώρο της ΔΕΘ, όπου γινόταν η διεθνής έκθεση βιβλίου. Σ’ ένα τέτοιο χώρο αναρωτιέσαι τι δουλειά έχουν οι σεκιουριτάδες. Οχι πως αλλού δικαιολογείται η παρουσία τους, αλλά εδώ, με τόσους οπαδούς της γνώσης και του διαλόγου είναι ερώτημα πώς γίνονται ανεκτοί. Η μία από τους υπογράφοντες αυτό το κείμενο συνάντησε δυο μέλη του σωματείου των εργαζόμενων στο χαρτί και στο βιβλίο. Από τη συζήτηση μαζί τους πληροφορήθηκε ότι οι σεκιουριτάδες τους απαγόρευσαν να μοιράσουν προκήρυξη του σωματείου τους. Πρότεινε, λοιπόν, να συνεχίσουμε το μοίρασμα και αν χρειαστεί να τους αντιμετωπίσουμε.
Πράγματι, η προκήρυξη άρχισε να μοιράζεται. Κάποια στιγμή είδαμε δυο σεκιουριτάδες να τρέχουν. Τους ακολουθήσαμε και είδαμε λίγο πιο πέρα να έχουν σταματήσει τα δυο μέλη του σωματείου και να τους ρωτούν: «Αφού μας ζητήσατε την άδεια και δεν σας τη δώσαμε, γιατί συνεχίσατε να μοιράζετε την προκήρυξη;»! Είναι δυνατόν να ζήτησαν άδεια για να μοιράσουν προκήρυξη; σχολιάσαμε μεταξύ μας. Ομως δεν ήταν ώρα για σχόλια. Επεμβήκαμε και μεις. Οταν όμως στριμώχτηκαν οι σεκιουριτάδες, κάναμε την «πατάτα». Μας είπαν ότι και αυτοί είναι σαν και μας, απλοί εργαζόμενοι (το κίνημα να μας φυλάει από τέτοιους εργαζόμενους) και μας κάλεσαν να τα πούμε στους αρμόδιους. Και πήγαμε!
Εκεί, όπως ήταν φυσικό, βρήκαμε αναρμόδιους. Με τη φασαρία, όμως, που κάναμε μέσα στο γραφείο, μαζεύτηκαν αρκετοί συμπαραστάτες μας. Σκεφτόμαστε τώρα πόσο πιο σωστό θα ήταν όλη αυτή η φασαρία να γίνει μπροστά στον κόσμο. Πιστεύουμε ότι η τρομοκρατία θα έπαιρνε ένα μαθηματάκι. Ο,τι και να γινόταν, τουλάχιστον θα δίναμε την ευκαιρία στον κόσμο να εκφραστεί, γεγονός που θα βοηθούσε και μας σε πολλά. Λειτουργήσαμε λάθος, αυτή είναι η αλήθεια.
Ε.Α. – Σ.Π.