Οι εποχές που ο Τσίπρας δήλωνε «ας μας διώξουν από τη Σένγκεν, εμείς δε θα εφαρμόσουμε το αντιμεταναστευτικό πλαίσιο της ΕΕ» ανήκουν στο παρελθόν. Και γι' αυτή τη «δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ ισχύει αυτό που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο υφυπουργός Σγουρίδης. Τώρα, η απειλή αποβολής από τη Σένγκεν έχει γίνει ένα εργαλείο για την πλήρη ευθυγράμμιση της ελληνικής κυβέρνησης με το αντιμεταναστευτικό πλαίσιο της ΕΕ, όπως το καθορίζει ο γερμανογαλλικός άξονας. Η σκληρή γραμμή ορισμένων ακροδεξιών κυβερνήσεων (αλλά και… σοσιαλιστικών, όπως αυτή του Φάιμαν στην Αυστρία) χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την αποδοχή της δήθεν ευαίσθητης πολιτικής της Μέρκελ, που στρατηγικά δε διαφέρει σε τίποτα απ' αυτή των «σκληρών».
Δεν έχει συζητηθεί καθόλου η απόφαση της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου να χαρακτηρίσει την Τουρκία «ασφαλή τρίτη χώρα», καθ' υπόδειξη του γερμανογαλλικού άξονα. Αυτό σημαίνει ότι κόβεται η γραμμή όχι μόνο των μεταναστών, αλλά και των προσφύγων προς την Ελλάδα. Οι πρόσφυγες θα επανοπροωθούνται προς την Τουρκία, για να υποβάλουν εκεί αίτημα ασύλου, αφού υποτίθεται ότι η Τουρκία είναι «ασφαλής χώρα», δηλαδή χώρα που σέβεται τα δικαιώματα των προσφύγων, όπως απορρέουν από τη συνθήκη της Γενεύης.
Πρόκειται για ένα ακόμη βέλος στην κατασταλτική φαρέτρα των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών. Αφού η Ελλάδα δε θέλει να εγκλωβιστούν στο έδαφός της εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, δεν έχει παρά να τους γυρίζει στην Τουρκία. Το ότι αυτό δεν συνάδει με τις αρχές του «ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού» δεν έχει καμιά σημασία. Αποδεκτό είναι μόνο αυτό που είναι αποτελεσματικό.
Για τον ίδιο λόγο η συγκυβέρνηση δεν έφερε καμιά αντίρρηση στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών, που αναγορεύει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες σε εισβολέα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολεμικά μέσα. Μπορεί να λένε τώρα ότι το ΝΑΤΟ απλώς θα παρακολουθεί και θα ενημερώνει τις τουρκικές αρχές ότι απέπλευσε πλοιάριο με μετανάστες, όμως αυτό δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα. Ετσι, πολύ σύντομα το ΝΑΤΟ θα αναβαθμίσει την εμπλοκή του σε αποτροπή των πλοιαρίων.
Για τους επιβάτες των πλοιαρίων που δε θα εντοπιστούν από τη νατοϊκή αρμάδα υπάρχει η αλυσίδα των στρατοπέδων συγκέντρωσης: hotspots στα νησιά, όπου θα γίνεται ο πρώτος διαχωρισμός τους σε πρόσφυγες και μετανάστες. Οσοι από τους δεύτερους υποβάλλουν αίτημα ασύλου, θα οδηγούνται στα στρατόπεδα τύπου Σχιστού, μέχρι να εξεταστεί (και να απορριφθεί) το αίτημά τους. Οσοι έχουν κριθεί τελεσίδικα μετανάστες, αλλά αρνούνται να επιστρέψουν «οικειοθελώς» στις χώρες τους, θα κλείνονται στα λεγόμενα προαναχωρησιακά κέντρα (τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας και Κορίνθου) μέχρι να καταστεί δυνατή η απέλασή τους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΕ αιφνιδιάστηκε από το μεγάλο κύμα των προσφύγων και μεταναστών. Η γερμανική ηγεσία, όταν έλεγε το «refugees well come», δεν υπολόγιζε ότι θα λειτουργούσε ως κάλεσμα για τους εξαθλιωμένους από την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση πληθυσμούς πολλών χωρών. Στους πρόσφυγες από τη Συρία προστέθηκαν μετανάστες από μια σειρά χώρες της Ασίας και της Αφρικής, που θεώρησαν ότι ο δρόμος προς τη «γη της επαγγελίας» είναι ανοιχτός. Και κατάφεραν και πέρασαν πολλοί τον πρώτο καιρό. Εφτασαν σε ιμπεριαλιστικές χώρες και «εξαφανίστηκαν» εκεί, με την ελπίδα ότι δε θα τους εντοπίσουν (αυτή είναι η ελπίδα κάθε μετανάστη χωρίς χαρτιά). Οταν στη Γερμανία και τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες το αντιλήφθηκαν αυτό, άρχισε το σφίξιμο. Σύνορα έκλεισαν, φράχτες υψώθηκαν, οι έλεγχοι εντάθηκαν.
Το κλειδί, όμως, βρίσκεται στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Οπότε άρχισε η πίεση. Και αν η πίεση στην Τουρκία πήρε το χαρακτήρα παζαριού, στο πλαίσιο του οποίου ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου ζητούν διάφορα (από λεφτά μέχρι κατάργηση της βίζας για τους τούρκους πολίτες), στην Ελλάδα πήρε το χαρακτήρα υπαγόρευσης και απειλών. Η συγκυβέρνηση δεν έφερε καμιά αντίρρηση. Μόνο κάποια καθυστέρηση έκανε, σε μια προσπάθεια να εγκαταλείψουν το ελληνικό έδαφος με κατεύθυνση προς βορρά όσο περισσότεροι γίνεται πρόσφυγες και μετανάστες. Πλέον, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και η συγκυβέρνηση έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με τη Γερμανία, ελπίζοντας ότι η Μέρκελ θα βρει μια κάποια λύση με την Τουρκία.
Η Ελλάδα μετατρέπεται και πάλι σε μια τεράστια φυλακή για πρόσφυγες και μετανάστες. Αρκετοί από τις προηγούμενες «φουρνιές» των εγκλωβισμένων κατάφεραν να φύγουν προς την Ευρώπη, άλλοι γύρισαν στις πατρίδες τους, κάποιοι προτιμούν να μείνουν στην Ελλάδα, έστω και με χειρότερα μεροκάματα (λόγω κρίσης). Για τις νέες «φουρνιές» δε θα υπάρχουν ούτε καν αυτές οι λίγες δυνατότητες «μαύρης» εργασίας που υπήρχαν για τους παλαιότερους. Θα έχουν να επιλέξουν ή να πληρώσουν αδρά τα κυκλώματα των δουλεμπόρων για να τους περάσουν από τα σφραγισμένα σύνορα ή να γυρίσουν στις πατρίδες τους για να γλιτώσουν τα πογκρόμ και τη φυλακή. Και ο ρατσισμός θα φουντώνει στη χώρα, με τις ευλογίες του ΣΥΡΙΖΑ πλέον.