«Σκότωσαν το παιδί μου για τρίτη φορά. Η πρώτη φορά ήταν στην οδό Αναξαγόρα, μετά στο Πρωτοδικείο, όπου αθώωσαν τους κατηγορούμενους, και τώρα πάλι στο Εφετείο. Η κοινωνία πρέπει να ξέρει ότι η ζωή των ανθρώπων βρίσκεται σε χέρια αστυνομικών που έχουν μάθει να σκοτώνουν και να μην έχουν ευθύνη. Δεν έχω πια καμιά εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Ανάθεμά τους». Μ’ αυτά τα οργισμένα λόγια αντέδρασε ο Δημήτρης Σακελλίων, όταν άκουσε την απόφαση του Εφετείου που αθώωσε τους τέσσερις μπάτσους που σκότωσαν το γιο του Νίκο, στην οδό Αναξαγόρα του κέντρου της Αθήνας, το Μάη του 2008.
Το δικαστήριο αγνόησε τον αυτόπτη μάρτυρα, που κατέγραψε τη σκηνή με το κινητό του και είχε το θάρρος να καταθέσει την αλήθεια, για τους μπάτσους που κακοποίησαν τον φοιτητή Νίκο Σακελλίωνα, μέχρι που τους έμεινε στα χέρια. Αγνόησε και άλλα δεδομένα, όπως την εξαφάνιση της σορού επί δωδεκάωρο και όλων των προσωπικών αντικειμένων του νεκρού, τα σημάδια από «τέιζερ» που ο νεκρός έφερε στο στήθος, τη φριχτά παραμορφωμένη σορό του που εντοπίστηκε στο νεκροτομείο. Βλέπετε, οι κατηγορούμενοι ήταν μπάτσοι και… κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Δεν συμβαίνει, άλλωστε, για πρώτη φορά. Ενώ αν τα γεγονότα ήταν ανάποδα, αν ο νεκρός ήταν μπάτσος και ο δράστης πολίτης, ο πέλεκυς του νόμου θα έπεφτε βαρύς και θα τον έστελνε ισόβια.
