Η συμπεριφορά της Αστυνομίας στη διάρκεια της μηχανοκίνητης πορείας αλληλεγγύης στον Π. Ασπιώτη ξεπερνούσε κατά πολύ τα συνηθισμένα και έδειξε καθαρά ότι ήθελαν να στείλουν ένα γενικότερο μήνυμα. Μόνο χάρη στην ψυχραιμία όσων συμμετείχαν στην πορεία αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, στα οποία έσπρωχναν οι αφιονισμένοι μπάτσοι, έχοντας όχι την ανοχή αλλά την ενθάρρυνση των ανωτέρων τους. Αλλωστε, πρωταγωνιστές δεν ήταν μόνο απλοί μπάτσοι, αλλά και αξιωματικοί οι οποίοι συνήθως είναι πιο μαζεμένοι.
Από την έναρξη ακόμα της πορείας φάνηκαν οι προθέσεις τους, όταν διαπιστώθηκε ότι είχαν κατεβάσει μια τεράστια (για τα δεδομένα της πορείας) αστυνομική δύναμη, η οποία προσπαθούσε με τον τσαμπουκά να οριοθετήσει την πορεία. Διμοιρίες ΜΑΤ, πάνοπλες και με τα ασφυξιογόνα στα χέρια παρατάσσονταν σε κάθε σταυροδρόμι, μη τυχόν και η πορεία αλλάξει δρομολόγιο. Στην επιστροφή τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Ζητάδες έζωσαν την πορεία αναμιγνυόμενοι με τα μηχανάκια των διαδηλωτών, κλούβα προσπαθούσε να διεμβολίσει την πορεία και να μπει ανάμεσα στα μηχανάκια και όταν ένα αυτοκίνητο της πορείας της έκλεισε το δρόμο έβριζαν και απειλούσαν από το μεγάφωνο! Και όταν η πορεία τελείωνε, οι ΜΑΤάδες κατέβηκαν κάτω, έκοψαν στα δύο την πορεία και σαν γουρούνια άρχισαν να φτύνουν τον κόσμο που ήταν πάνω στα μηχανάκια. Ηταν φανερό ότι προκαλούσαν αντιδράσεις, για να χτυπήσουν με τα γκλομπ και τις «φισούνες» και να έχουν πρόσχημα για συλλήψεις.
Για ποιο λόγο όλα αυτά στη διάρκεια μιας πορείας που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να ασκήσει βία (όταν είσαι πάνω σε μηχανάκι οι δυνατότητές σου είναι περιορισμένες); Είναι φανερό ότι έχουν κηρύξει πόλεμο στο χώρο της ριζοσπαστικής κοινωνικής αμφισβήτησης, καθώς είναι ο μόνος που αμφισβητεί την αστυνομοκρατία και τη σιωπή του τρόμου.