Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε μια εύστοχη πολιτική ανάλυση του καθηγητή Δρ. Μοχσέν Μοχάμαντ Σάλεχ, γενικού διευθυντή του εγκατεστημένου στη Βηρυττό Al-Zaytouna Centre for Studies and Consultations. Το ζήτημα που πραγματεύεται ο καθηγητής Σάλεχ είναι αν αξίζουν οι θυσίες των αμάχων Παλαιστίνιων χάριν της Αντίστασης. Κάνοντας αναδρομή στην Ιστορία, από την αλγερινή επανάσταση μέχρι την πολιορκία του Λένινγκραντ και από το Βιετνάμ μέχρι το Ιράκ και το Αφγανιστάν, καταλήγει στο συμπέρασμα πως η σφαγή των αμάχων ήταν το βάρβαρο μέσο των εισβολέων, αλλά και το τίμημα που αποδέχτηκαν οι λαοί που αγωνίζονταν για τη λευτεριά τους. Εχει τη σημασία της αυτή η προσέγγιση γιατί έρχεται «από μέσα» και θρυμματίζει την υποκριτική συμπεριφορά πολλών αριστερών στη Δύση, που εκκινώντας από ηττοπαθείς πασιφιστικές απόψεις, βλέπουν πάντοτε τη μισή αλήθεια. Βλέπουν μόνο τη σφαγή των αμάχων και όχι τις επιτυχίες της Αντίστασης. Στην πραγματικότητα, ο μονομερής θρήνος για τη σφαγή των αμάχων αποσκοπεί στην εδραίωση μιας αντίληψης μη-αντίστασης.
Πολιτική Ανάλυση
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση και η Διαμάχη της Πρόκλησης Θανάτων Αμάχων στον Ιδιο της το Λαό
Του καθηγητή Δρ. Μοχσέν Μοχάμαντ Σάλεχ
Οι Αλγερινοί βγήκαν στους δρόμους στις 8/5/1945, γιορτάζοντας την ήττα των Γερμανών και το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου στην Ευρώπη και απαιτώντας η Γαλλία να εκπληρώσει την υπόσχεσή της για την ανεξαρτησία τους. Ωστόσο, οι γαλλικές δυνάμεις διέπραξαν μία από τις πιο διαβόητες σφαγές στην αλγερινή ιστορία, γνωστή ως η σφαγή του Σετίφ, που κόστισε τη ζωή σε 45 χιλιάδες Αλγερινούς σύμφωνα με αλγερινές πηγές. Κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν πως η ιστορία της αλγερινής επανάστασης, η οποία έβαλε τέλος σε 132 χρόνια γαλλικής αποικιοκρατίας, ξεκινά με τη σφαγή του Σετίφ η οποία ενέπνευσε την επανάσταση, σε αντίθεση με την μεταγενέστερη ημερομηνία της 1/11/1954, που συχνά αναφέρεται από ιστορικούς. Οι Αλγερινοί έκαναν τις θυσίες τους και οι Γάλλοι συνέχισαν την καταπίεση και τη βιαιότητα μέχρι που πάνω από ένα εκατομμύριο, κυρίως άμαχοι, σκοτώθηκαν ώστε οι Αλγερινοί να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους.
Στο ίδιο μονοπάτι που ακολούθησαν οι Αλγερινοί, οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν την επανάστασή τους, εξεγειρόμενοι και πολεμώντας την καταπίεση για πάνω από 105 χρόνια βρετανικής και σιωνιστικής αποικιοκρατίας· οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να επιμένουν πως θα εκπληρώσουν το δικαίωμά τους να ανακτήσουν τη γη τους.
Αποτυχία να Καμφθεί η Θέληση της Αντίστασης μέσω της Σφαγής Αμάχων
Πρώτον, είναι χρήσιμο να αναλογιστούμε την ιστορία της αποικιοκρατίας και το κόστος της αντίστασης. Στην ισλαμική παράδοση, η καταστροφή της Κάαμπα στη Μέκκα είναι πιο εύκολη για τον Αλλάχ από το να χύσει το αίμα ενός και μόνο μουσουλμάνου. Kαι η δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμόζεται στον ίδιο βαθμό σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους· όπου το Ισλάμ ήρθε ως έλεος για τον κόσμο. Ο παλαιστινιακός λαός είναι ένας ανοιχτόμυαλος λαός που αγαπά τη ζωή και λατρεύει τη γη του. Η ψυχολογική και κοινωνική δομή των Παλαιστίνιων είναι εμποτισμένη με την τιμή, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια· ωστόσο, τέθηκαν υπό ισραηλινή κατοχή και βρέθηκαν αντιμέτωποι με σκληρές επιλογές. Ξεριζώθηκαν, η γη και τα ιερά τους μέρη έγιναν αντικείμενα σφετερισμού και ο βασανισμός τους εντάθηκε, καθώς το Ισραήλ επιδίωξε να τους εξευτελίσει και να τους στερήσει την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά να επαναστατήσουν, γιατί η ζωή χάνει το νόημά της και ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπιά του χωρίς μια πατρίδα, χωρίς περηφάνια και χωρίς αξιοπρέπεια.
Η ιστορία της αποικιοκρατίας δείχνει πως ο αποικιστής θα καταστρέψει τα σπίτια, τους χώρους λατρείας, τα σχολεία και τον πλούτο, πιστεύοντας πως αυτά είναι αδύναμα σημεία τα οποία, μόλις μπουν στο στόχαστρο, θα εξαναγκάσουν το λαό να παραδοθεί, επιτρέποντας στον αποικιστή να προχωρήσει με την αποικιοποίηση αφού καταστρέψει το ηθικό του πληθυσμού, τη βάση της αντίστασης. Τα επίπεδα της καταπίεσης διαφέρουν από αποικιστή σε αποικιστή, όπως και το σθένος διαφέρει από τον ένα λαό στον άλλο. Εντούτοις, η βασική εξίσωση της απελευθέρωσης είναι πως η αντίσταση και η κοινωνία που την υποστηρίζει εξακολουθούν να δείχνουν στον αποικιστή πως η πίεση στους αμάχους δεν θα σταματήσει την επανάσταση, παρά μόνο θα την θρέψει και θα την κάνει ισχυρότερη και πως η μόνη διέξοδος για τον αποικιστή είναι να φύγει.
Αν ο λαός της Αλγερίας είχε παραδοθεί μετά τον σκοτωμό 400 χιλιάδων ή 500 χιλιάδων αμάχων και η γαλλική καταπίεση είχε πετύχει, η Αλγερία μπορεί να ήταν ακόμη και σήμερα γαλλική αποικία!! Οι Ρώσοι (Σοβιετικοί) έχασαν πολύ πάνω από 12 εκατομμύρια αμάχους στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου στην πολιορκία του Λένινγκραντ (τώρα Αγία Πετρούπολη) από τους ναζί. Οι Βιετναμέζοι έχασαν περίπου δύο εκατομμύρια αμάχους στον πόλεμο για την ενοποίηση της πατρίδας τους την περίοδο 1955-1975. Κάποιες εκτιμήσεις λένε πως οι άμαχοι Αφγανοί που σκοτώθηκαν στον πόλεμο ενάντια στη σοβιετική κατοχή έφτασαν περίπου τα δύο εκατομμύρια, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός δεν έχει ακόμη ακριβώς προσδιοριστεί στον αγώνα των Αφγανών ενάντια στην κατοχή των ΗΠΑ. Στο Ιράκ, οι σκοτωμένοι άμαχοι ξεπέρασαν τους 600 χιλιάδες στη διάρκεια της κατοχής των ΗΠΑ.
Οι παραπάνω αριθμοί αντικατοπτρίζουν μια σκληρή εξίσωση. Οι αποικιοκράτες δεν αναγνωρίζουν τον αποικιοκρατούμενο λαό ως ανθρώπινα όντα και αρνούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμά τους στη γη τους και τους ιερούς τους τόπους, περιμένοντας από αυτούς να αποδεχτούν αντ’ αυτού την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό. Ο αποικιοκράτης, επομένως, δημιουργεί τις συνθήκες για την επανάσταση και πρέπει έπειτα να πληρώσει το κόστος, όταν οι αποικιοκρατούμενοι ασκούν τα δικαιώματά τους.
Η Αντίσταση είναι μια Αναγκαιότητα μπροστά στο Επιθετικό Σιωνιστικό Σχέδιο
Δεύτερον, πρέπει να δούμε την πραγματικότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζουν όλοι οι Παλαιστίνιοι. Το σιωνιστικό σχέδιο είναι ένα επιθετικό, αποικιοκρατικό, επεκτατικό σχέδιο αντικατάστασης, που επιδιώκει να κλέψει τη γη και να ξεφορτωθεί τον πληθυσμό, με την πεποίθηση πως δεν υπάρχει χώρος στην Παλαιστίνη για δύο κράτη ούτε για δύο ισότιμους λαούς. Στη σιωνιστική ιδεολογία, που βασίζεται στη βία, ό,τι δεν μπορεί να επιτευχθεί με καταναγκασμό πρέπει να επιτευχθεί με περισσότερο καταναγκασμό.
Πράγματι, η εγκαθίδρυση του Ισραήλ ήρθε μετά από δεκάδες σφαγές και εγκλήματα πολέμου ενάντια στον παλαιστινιακό λαό, με την καταστροφή πάνω από 350 παλαιστινιακών χωριών και κοινοτήτων. Οι σφαγές, σε συνδυασμό με τον εξιουδαϊσμό της γης και του πληθυσμού, παραμένουν «φυσιολογική» συμπεριφορά για τους σιωνιστές τα τελευταία 75 χρόνια. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο το 1982, περίπου 55 χιλιάδες σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν, κυρίως άμαχοι. Την περίοδο από την έναρξη της Ιντιφάντα του αλ-Ακσα το 2000 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2023, περίπου 11.300 παλαιστίνιοι άμαχοι έχουν σκοτωθεί και περίπου 157 χιλιάδες έχουν τραυματιστεί.
Ο δρόμος της διπλωματικής ειρηνευτικής συμφωνίας βασιζόμενης σε υποχωρήσεις, που υιοθετήθηκε από την ηγεσία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) και την Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) τα τελευταία 30 χρόνια, αποδείχτηκε ανώφελος για τους Παλαιστίνιους, ενώ το Ισραήλ τον χρησιμοποίησε σαν προκάλυμμα για τον εξιουδαϊσμό και τα εποικιστικά-αποικιοκρατικά του σχέδια στην Ιερουσαλήμ και την υπόλοιπη Δυτική Οχθη. Η Λωρίδα της Γάζας έχει υποφέρει έντονα τα τελευταία πάνω από 16 χρόνια υπό μια ασφυκτική πολιορκία, έχοντας μετατραπεί στη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή στον κόσμο.
Για τα δυτικά κράτη, που υποστηρίζουν το αποικιοκρατικό σχέδιο του Ισραήλ, οποιαδήποτε αλλαγή στην κατάσταση της πολιορκίας και εγκλεισμού της Γάζας αντιμετωπίζεται ως απειλή στην περιφερειακή «ειρήνη» και «σταθερότητα». Η ειρηνευτική διαδικασία έχει αποτύχει, η λύση των δύο κρατών έχει καταρρεύσει, χιλιάδες θύματα εξακολουθούν να πέφτουν, και ο δρόμος του εξιουδαϊσμού της Ιερουσαλήμ και της κατασκευής του Ναού στη θέση του τεμένους αλ-Ακσα έχει φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο.
Το Ισραήλ έχει επίσης σχεδιάσει να εξαλείψει την αντίσταση στη Λωρίδα της Γάζας και ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου υποστήριξε, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το Σεπτέμβριο του 2023, πως η εξομάλυνση (σ.τ.μ. των σχέσεων) με τις αραβικές χώρες θα ήταν δυνατή χωρίς καμία αναφορά στο παλαιστινιακό ζήτημα. Το Ισραήλ επιδίωκε να απομονώσει το παλαιστινιακό ζήτημα από το αραβικό και ισλαμικό του πλαίσιο για να επιβάλει το σιωνιστικό του όραμα της εξολόθρευσής του. Η αραβική και ισλαμική παραμέληση είχε φτάσει στο απόγειό της, και οι φωνές και προειδοποιήσεις των Παλαιστίνιων έπεφταν σε ώτα μη ακουόντων· οι Παλαιστίνιοι έμειναν μόνοι.
Συνεπώς, για τους Παλαιστίνιους, η Επιχείρηση Καταιγίδα του αλ-Ακσα -η επίθεση από τη Λωρίδα της Γάζας στις 7/10/2023- ήταν απαραίτητη για να φέρει το παλαιστινιακό ζήτημα ξανά στην προσοχή του κόσμου. Παρήγαγε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αποδεικνύοντας πως ο παλαιστινιακός λαός και τα δικαιώματά του δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ηταν ένα καταστροφικό πλήγμα για τη θεωρία αποτροπής του Ισραήλ, όπως και για την ασφάλειά του, το κύρος του και ολόκληρη τη βάση της ύπαρξής του. Βέβαια, το σιωνιστικό σχέδιο θα επιδιώξει να αποκαταστήσει κάτι από την περηφάνια και την αποτροπή του σφαγιάζοντας ανυπεράσπιστους αμάχους υπό πολιτική κάλυψη και από τους ανά τον κόσμο συμμάχους του.
Παρολαυτά, είναι ένα κόστος που ο παλαιστινιακός λαός πρέπει να πληρώσει· χωρίς αυτό, το αποτέλεσμα θα ήταν η απώλεια του τεμένους αλ-Ακσα, της Ιερουσαλήμ και της Παλαιστίνης, επιπρόσθετα στον εκπατρισμό και τον εξανδραποδισμό του λαού του, στο τσάκισμα της αντίστασής του και στην εξάλειψη του ιερότερου και του πιο δίκαιου σκοπού στο πρόσωπο της γης.
Η Αντίσταση είναι πιο Αποτελεσματική
Τρίτον, εάν αποδειχτεί πως η ειρηνευτική διαδικασία είναι ο ευκολότερος και ταχύτερος τρόπος για το Ισραήλ να εξιουδαΐσει την Παλαιστίνη και να κλείσει την παλαιστινιακή υπόθεση, τότε ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει άλλη επιλογή παρά την αντίσταση και η αντίστασή του θα οδηγήσει σταδιακά στην απελευθέρωση ή θα αντιμετωπίσει κύματα επιτυχιών και αποτυχιών, προόδου και οπισθοδρόμησης· κύματα που υψώνονται και πέφτουν αλλά ποτέ δεν σταματούν. Μπορεί το κόστος να είναι βαρύ και πολλές οι θυσίες, αλλά η ιστορία των αντι-αποικιοκρατικών κινημάτων υποδεικνύει:
- Η θέληση του λαού να εκπληρώσει τα δικαιώματά του θα επιτευχθεί.
- Η αντίσταση θα εκθέσει την ασχήμια της κατοχής και θα εκθέσει την πραγματική της φύση στις αραβικές και διεθνείς μάζες, ακόμη κι αν οδηγήσει στη δολοφονία αμάχων.
- Η συνεχιζόμενη αντίσταση θα απογυμνώσει την κατοχή από τα δύο βασικά θεμέλια της ύπαρξης και της σταθερότητάς της, που είναι η ασφάλεια και η οικονομία της. Αυτό θα διαλύσει την ιδέα της ύπαρξής της ως «όαση» ασφάλειας και ευημερίας και ως ελκυστικός προορισμός και εναλλακτική πατρίδα για τους Εβραίους απανταχού της γης. Θα χάσει επίσης τη δικαιολογία της να παρουσιάζεται ως αστυνομικός της περιοχής και ως προεξάρχουσα στρατιωτική δύναμη στις σεκταριστικές και εθνικές διαμάχες που επιδιώκει να δημιουργήσει.
- Η αντίσταση εμποδίζει το δρόμο της εξομάλυνσης και καθιστά τις σχέσεις των αραβικών κρατών με το Ισραήλ αδικαιολόγητες, ενώ επίσης αποτρέπει την απομόνωση του παλαιστινιακού ζητήματος.
Αντιπαράθεση με τον Εγκληματία, όχι Κατηγορία του Θύματος
Tέταρτον, κάποιοι προτιμούν να κατηγορούν την αντίσταση για τις απώλειες αμάχων, αποτυγχάνουν να κατανοήσουν το χρέος τους να υψώσουν ανάστημα στον επιτιθέμενο και να μην κατηγορούν το θύμα· και να σταματήσουν την καταπίεση των αμάχων αντί να αποθαρρύνουν την αντίσταση από την άσκηση του δικαιώματος και του χρέους της να αγωνιστεί, ιδιαίτερα όταν η παλαιστινιακή κοινωνία, που την υποστηρίζει, έχει υπομονή και συγκεντρώνεται γύρω της και γύρω από το όραμά της.
Η Αντίσταση έχει καταβάλλει όλες τις Απαραίτητες Προσπάθειες
Πέμπτον, είναι σημαντικό να αναγνωριστεί πως η αντίσταση στη Λωρίδα της Γάζας έχει εξαντλήσει όλα της τα μέσα για την ανάπτυξη της δύναμής της, σε πείσμα του υπάρχοντος πλαισίου ενός εχθρικού και αμφισβητούντος αραβικού και διεθνούς περιβάλλοντος. Εχει επίσης προετοιμάσει τη λαϊκή της υποστήριξη όσο περισσότερο μπορεί και έχει προετοιμάσει για την Επιχείρηση Καταιγίδα του αλ-Ακσα όλα τα στοιχεία της επιτυχίας, έτσι ώστε η επιχείρηση πέτυχε το βασικό της στόχο με θεαματικό τρόπο από την πρώτη κιόλας μέρα.
Βεβαίως, η αντίσταση περίμενε άγρια επιθετικότητα από την κατοχή, αλλά κάποια ζητήματα είναι πέρα από την έγκυρη πρόβλεψη, όχι μόνο για την αντίσταση αλλά για όλα τα σώματα, think tanks και υπηρεσίες πληροφοριών στις πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Η εγκαθίδρυση ενός καθοδηγούμενου από τις ΗΠΑ διεθνούς συνασπισμού που παρέχει πλήρη κάλυψη στις ισραηλινές σφαγές· η ένταση του ελέγχου πάνω στα media ώστε να διαχέουν το ισραηλινό αφήγημα και να επιτίθενται στο παλιαστινιακό περιεχόμενο με άνευ προηγουμένου τρόπο στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης· η αραβική συνενοχή και η αποτυχία των χωρών της εξομάλυνσης να ανακαλέσουν τους πρεσβευτές τους ή να απελάσουν τους ισραηλινούς πρέσβεις· η παρεμπόδιση της ελευθερίας της έκφρασης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη σε έναν αριθμό αραβικών χωρών και η αδύναμη αντίδραση της ΠΑ στη Δυτική Οχθη.
Ολα αυτά τα στοιχεία ταυτόχρονα έφτασαν σε άνευ προηγουμένου επίπεδα, ως αν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να περίμεναν με ανυπομονησία για τη στιγμή που θα αποτελειώσουν τη Χαμάς και τις δυνάμεις της αντίστασης. Αφού η λωρίδα της Γάζας έκανε το καθήκον της, δεν θα έπρεπε να κατηγορείται για όσα δούλεψε σκληρά για να κάνει, εφόσον η μάχη δεν έχει ακόμη τελειώσει και η αντίσταση έχει ακόμη πολλά να προσφέρει· η θέση αρχής είναι να σταθεί κανείς στο πλευρό της παρά να την κατηγορεί ή να αμφισβητεί τα επιτεύγματά της.
Βέβαια, η έκταση της ασχήμιας και της εγκληματικότητας της κατοχής (ένα ζήτημα που έχει αποφασίσει το Ισραήλ και για το οποίο φέρει την ευθύνη) είναι σχεδόν πέρα από κάθε φαντασία. Το να παίρνει εκδίκηση πάνω στους αμάχους και να χρησιμοποιεί εκρηκτικά των οποίων η συνολική εκρηκτική δύναμη ξεπερνά την πυρηνική βόμβα που ρίχτηκε στη Χιροσίμα, σύμφωνα με ειδικούς. Και παρολαυτά, μετά από τρεις εβδομάδες βομβαρδισμών, το Ισραήλ δεν έχει ακόμη τολμήσει να πολεμήσει την αντίσταση στο πεδίο.
Η Αντίσταση ενωμένη με την Κοινωνία που την Υποστηρίζει
Εκτον, η αντίσταση στη λωρίδα της Γάζας είναι ενωμένη με την κοινωνία που την υποστηρίζει, και οι πολιτικοί, στρατιωτικοί και οργανωτικοί ηγέτες της ζουν ανάμεσα στο λαό και νοιάζονται για τους προβληματισμούς του. Η βάση της είναι η ευρύτερη στη λωρίδα της Γάζας σε σύγκριση με άλλες και αυτό που συμβαίνει στο λαό συμβαίνει και σε εκείνη.
Πράγματι, η ισραηλινή επιθετικότητα ήταν πιο επικεντρωμένη στη στόχευση στελεχών της Χαμάς και στην καταστροφή θεσμών/ιδρυμάτων που σχετίζονται με αυτήν, διότι είναι υπεύθυνη για την Επιχείρηση Καταιγίδα του αλ-Ακσα και για τη διαχείριση της Λωρίδας. Πολλοί ηγέτες και στελέχη σκοτώθηκαν στη διάρκεια της επιθετικότητας και κάθε μέρα έρχονται νέα πως έχουν σκοτωθεί ακόμη πιο πολλοί.
Γράφοντας Ιστορία
Εβδομον, η Ιστορία γράφεται όχι μόνο από τους ήρωες που επιτυγχάνουν νίκες αλλά επίσης και από αυτούς που θυσιάζονται και γίνονται μάρτυρες, τους άμαχους που σκοτώνονται για τις αξίες τους και γίνονται φάροι καθοδήγησης και πηγές έμπνευσης για το λαό που ακολουθεί τα βήματά τους ώσπου να κατακτήσει την ελευθερία του και να απελευθερώσει την πατρίδα του.
Η ισλαμική λογοτεχνία είναι γεμάτη από έμφαση στην περηφάνια και την αξιοπρέπεια του μουσουλμάνου, στην απόρριψη της ταπείνωσης και τη θυσία για χάρη της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αναζήτησης της αλήθειας. Το παλαιστινιακό ζήτημα παραμένει ιερό στην καρδιά κάθε Αραβα, μουσουλμάνου και ελεύθερου ανθρώπου. Το Ισραήλ δεν πρέπει πια να περιμένει να βρει ένα άνετο περιβάλλον, επειδή από την πλευρά των Παλαιστίνιων θα γίνουν θυσίες και θα πληρωθούν τα υψηλότερα τιμήματα μέχρι την νίκη και την απελευθέρωση.
Τέλος, το πιο σημαντικό ερώτημα προς όσους φοβούνται για τους αμάχους είναι: έχεις κάνει το καθήκον σου; Τι έχεις κάνει εσύ για να τους προστατεύσεις; Πώς υποστηρίζεις την αντίσταση και την ακλόνητη στάση της κοινωνίας που την υποστηρίζει; Και κάνεις «αυτό που μπορείς» με όλη τη σημασία της λέξης, χρησιμοποιώντας όλες σου τις δυνατότητες και θέσεις;
