Ο,τι περνάει από το χέρι της για να αποδυναμώσει τον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι ενάντια στο νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο κάνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Με την τακτική της ενισχύει την κρατική καταστολή και σπάει την ενότητα ανάμεσα στους διάφορους κλάδους.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που έγινε στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας στην Τράπεζα της Ελλάδας. Στη συνεδρίαση του ΔΣ του συλλόγου των εργαζόμενων υποβλήθηκε πρόταση (από την ΕΣΑΚ) τα μέλη των διοικήσεων του Συλλόγου, της ΟΤΟΕ και της ΓΣΕΕ να αναλάβουν την ευθύνη και να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να μπού-νε στις υπηρεσίες που εξυπηρετούν τις χρηματιστηριακές συναλλαγές. Λογική πρόταση, που δε συνιστούσε δα και επαναστατική δράση. Κλασική συνδικαλιστική τακτική: παίρνουμε την ευθύνη από τις πλάτες του κάθε εργαζόμενου χωριστά και τη μεταφέρουμε σε κορυφαία συνδικαλιστικά όργανα, που έχουν άλλο βάρος απέναντι σε κάθε πλευρά της κρατικής καταστολής.
Η πρόταση απορρίφθηκε χωρίς δεύτερη συζήτηση και το χρηματιστήριο λειτούργησε κανονικά. Πρωί-πρωί βγήκε καμαρωτός ο Αλογοσκούφης και έφτυσε όχι μόνο το συγκεκριμένο μικρό κλάδο, αλλά το σύνολο των εργαζόμενων: «Το προσωπικό ελάχιστης λειτουργίας βρίσκεται στις θέσεις του και γίνεται προσπάθεια να λειτουργήσουν κανονικά οι αγορές και όλα τα συστήματα πληρωμών στη χώρα». Οπως και έγινε λίγες ώρες αργότερα.
Στην περίπτωση της ΔΕΗ γίνεται παιχνίδι με τις «ανάγκες του κοινωνικού συνόλου». Η βρόμικη προπαγάνδα ρίχνει στην πιάτσα τα πάντα. Κάθε θάνατος ηλικιωμένου γίνεται προσπάθεια να φορτωθεί στους απεργούς. Ομως, στην περίπτωση της απεργίας της ΤτΕ δε μπορούσαν να βρουν επιχειρήματα με κοινωνικό βάρος. Τι να πουν, ότι οι γιάπηδες και τα λαμόγια δε μπορούν να τζογάρουν τα λεφτά τους; Οτι χάνουν λεφτά οι χρηματιστές; Μα αυτό δεν είναι ο στόχος κάθε απεργίας; Να πονέσει το σύστημα, να χάσουν λεφτά, για ν’ αναγκαστούν να πάρουν υπόψη τους τα εργατικά αιτήματα. Ενώ, λοιπόν, κυβέρνηση και ΜΜΕ μιλούσαν για τη «διεθνή εικόνα της χώρας μας», για «Ουγκάντες» και «Αλβανίες», η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αντί να δώσει απάντηση και να εξηγήσει τι ακριβώς πλήττεται (η τσέπη των λαμόγιων, των γιάπηδων και των καπιταλιστών), αντί να τραβήξει αυτή την απεργία στο όνομα όλων των εργαζόμενων (ή έστω στο όνομα μόνο των εργαζόμενων της ΤτΕ), έσπευσε να την ακυρώσει στην πράξη, επιτρέποντας στο σύστημα να λειτουργήσει τον πιο κρίσιμο τομέα του.