Ερωτηθείς την περασμένη Δευτέρα ο Ρουσόπουλος, αν το νομοσχέδιο που θα φέρει η Πετραλιά θα είναι το πρώτο μέρος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, για να ακολουθήσει δεύτερο μέρος το φθινόπωρο, απάντησε: «Αυτό είναι όντως το πρώτο μέρος, όπως το αναφέρετε, που αφορά τον ιδιωτικό τομέα. Δεν έχω κάτι περισσότερο να σας πω τώρα για επόμενο στάδιο».
Την επομένη, απαντώντας σε εμφανώς στημένες ερωτήσεις (δούλεψε το παρασκήνιο) προσπάθησε να τα μαζέψει, λέγοντας ότι η απάντησή του ήταν «ασαφής» και ότι «δεν είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης να μεταβάλει το Ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων». Για να γίνει πιο πειστικός επιστράτευσε μια γελοία δικαιολογία: «Η δεύτερη φάση – για αυτό είπα ότι ήταν ασαφές και δικαίως δημιούργησε το ερώτημα σήμερα – αναφέρεται στο διάλογο για το νέο μισθολόγιο». Ηλίθιος δεν είναι ο Ρουσόπουλος, γι’ αυτό και αποκλείεται να μπέρδεψε το μισθολογικό με το ασφαλιστικό. Απλά, του είπαν να τα μαζέψει, μπας και μείνουν σ’ αυτή τη φάση οι δημόσιοι υπάλληλοι έξω από τις κινητοποιήσεις.
Πέρα από οποιαδήποτε επιμέρους ρύθμιση, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο βρίσκονται υπό την απειλή μιας ριζικής αλλαγής στο ασφαλιστικό τους καθεστώς, η οποία θα αποτελέσει τη βάση για συνεχείς αντιασφαλιστικές ανατροπές στο μέλλον. Εννοούμε τη δημιουργία ασφαλιστικού ταμείου κύριας σύνταξης, που από παλιά αποτελεί στόχο των κυβερνήσεων. Μάλιστα, με την παραπομπή της ελληνικής κυβέρνησης από την Κομισιόν στο ΔΕΚ (Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων), η οποία στη βάση της έχει τη θεώρηση του Ασφαλιστικού των δημόσιων υπάλληλων ως… επαγγελματικού ταμείου. Να, λοιπόν, ένα πρόσθετο επιχείρημα στην προπαγάνδα της κυβέρνησης: για να γλιτώσουμε από τη μέγκενη του ΔΕΚ, ας δημιουργήσουμε ταμείο ασφάλισης για την κύρια σύνταξη, όπως έχουμε για την επικουρική.
Το εξοργιστικό είναι πως γι’ αυτό το τεράστιας σημασίας θέμα δε γίνεται καμιά συζήτηση. Οι πάντες, της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας συμπεριλαμβανόμενης, αποδέχονται ως φυσιολογική την ειδησεογραφία που μιλά για δημιουργία Ταμείου.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να παλέψουν για να ακυρώσουν κάθε τέτοια προσπάθεια. Πρώτα-πρώτα για λόγους αρχής. Η «ασφάλιση στον εργοδότη», την οποία έχουν, είναι η πιο προοδευτική μορφή ασφάλισης, αφού ο εργοδότης είναι υπεύθυνος για την καταβολή της σύνταξής τους. Δεύτερο, για λόγους που αφορούν το ασφαλιστικό τους μέλλον, αφού αυτό που θα δημιουργηθεί θα είναι ένα εξαρχής υπονομευμένο Ταμείο, που τα ελλείμματά του θα χρησιμοποιούνται ως μοχλός για συνεχή πετσοκόμματα δικαιωμάτων.
Το Μάη του 2003, ο τότε υπουργός Εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ Κ. Σκανδαλίδης έδωσε στην ΑΔΕΔΥ ένα non paper με τίτλο «Οργανισμός Ασφάλισης και Συνταξιοδότησης Δημοσίων Υπαλλήλων». Ξέρετε τι προέβλεπε ως πόρους αυτού του Ταμείου; Ουσιαστικά μόνο τις ασφαλιστικές εισφορές (6,67% των εργαζόμενων, 13,33% του εργοδότη και 10% του κράτους). Μηδέν αποθεματικά. Τόσες δεκαετίες ασφαλιστικής ζωής σε κλάδο με τόσους ασφαλισμένους και 300 ημερομίσθια το χρόνο για τον καθένα και… μηδέν αποθεματικά. Ετσι, λίγο μετά τη δημιουργία αυτού του Ταμείου, θ’ αρχίσει η αποψίλωση των συντάξεων, στο όνομα της βιωσιμότητας.