Σε ανοιχτή απεργοσπασία η πουλημένη ΓΣΕΕ!

To αστογραφειοκρατικό συνδικαλιστικό σύστημα έχει δημιουργήσει την παράδοση των 24ωρων «ντουφεκιών στο αέρα», κάθε που οι κυβερνήσεις προωθούν για ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο με αντεργατικές ρυθμίσεις. Η αριστερή πτέρυγα αυτού του συστήματος προσθέτει τις δικές της πινελιές με τις ατάκες για «προοπτική», «κλιμάκωση» κτλ. Πράγματα που δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τα λένε και τα γράφουν. Είναι γνωστό άλλωστε ότι καμιά κλιμάκωση δεν υπάρχει. Μόλις ψηφιστούν οι αντεργατικές διατάξεις, επικρατεί σιωπηλά το σύνθημα «τα κεφάλια μέσα».
 
Πρόκειται για απεργίες χωρίς πνοή, «επαγγελματικού» τύπου, με πρώτιστο στόχο την αυτοσυντήρηση των κομματικών και συνδικαλιστικών μηχανισμών. Το αστογραφειοκρατικό συνδικαλιστικό σύστημα δε θέλει και δεν μπορεί να συντονίσει, έστω και στοιχειωδώς, την αντίσταση της εργατικής τάξης ενάντια στην αυθαιρεσία του κεφαλαίου και τον τυφώνα των αντεργατικών ρυθμίσεων. Εχει δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν τρέφει καμιά εμπιστοσύνη σ' αυτό το συνδικαλιστικό σύστημα και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επικαλείται την απογοήτευση του κόσμου της δουλειάς για να συνεχίζει αυτή την εθιμοτυπία των σκόρπιων 24ωρων απεργιών.
 
Οποιος προσπαθήσει να κινηθεί μέσα σ' αυτόν το φαύλο κύκλο θα σπάσει τα μούτρα του. Θα γίνει συνυπεύθυνος με τη μια ή την άλλη τάση του αστογραφειοκρατικού συνδικαλιστικού συστήματος και θα εκτεθεί στα μάτια της εργατικής τάξης ως συνυπεύθυνος για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Η ταξική φλυαρία, οι φραστικές διαφοροποιήσεις, οι «αστερίσκοι», οι διακηρύξεις του τύπου «να δώσουμε ταξικό περιεχόμενο», μπορεί να ικανοποιούν ένα στενό ακροατήριο και να χρησιμεύουν σε μια κατεύθυνση κομματικής και συνδικαλιστικής επιβίωσης, όμως αφήνουν αδιάφορες τις πλατιές μάζες των εργατών και δημιουργούν ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα σ' αυτές και τις πραγματικά ταξικές δυνάμεις. Ενα χάσμα που το γεμίζει η αστική ιδεολογία («όλοι ίδιοι είναι», «οι συνδικαλιστές βολεύονται», «δεν αξίζει να χάνεις μεροκάματα σε απεργίες» κτλ.) και που όσο δε διατυπώνεται μια διαφορετική στρατηγική κατεύθυνση, η κατεύθυνση της πλήρους ρήξης με τον αστικοποιημένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, διευρύνεται.
 
Με το που δόθηκε στη δημοσιότητα το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το οποίο περιέχει και ένα πακέτο αντεργατικών ρυθμίσεων (γράφουμε αναλυτικά δίπλα), υπήρξαν κινήσεις για κήρυξη 24ωρης απεργίας. Λογικό και αναμενόμενο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε ψηφίσει μερικές ακόμα αντεργατικές διατάξεις το κατακαλόκαιρο, αυτό ήταν το δεύτερο πακέτο, δεν μπορούσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να το περάσει σφυρίζοντας αδιάφορα. Σε τελευταία ανάλυση, μια 24ωρη απεργία υπ' αυτές τις συνθήκες δεν κοστίζει τίποτα. Θα βγουν οι ανακοινώσεις, θα κυκλοφορήσουν αφίσες (κυρίως στο Διαδίκτυο και μερικές από επαγγελματικά συνεργεία στις κολόνες), θα γίνουν οι καθιερωμένες τρεις συγκεντρώσεις στην Αθήνα (μία του ΠΑΜΕ, μία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ, μία των «εξωκοινοβουλευτικών» που εκφράζονται από την Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων, και τέλος. Αντε να γίνει και μια απογευματινή συγκέντρωση στη Βουλή, τη μέρα που θα ψηφίζεται το νομοσχέδιο (για δεύτερη 24ωρη το κόβουμε χλομό). Μια ρουτίνα, δηλαδή, που έχει επαναληφθεί πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια (και παλιότερα). Οταν μάλιστα έχεις μια κυβέρνηση της Δεξιάς, ο πρωθυπουργός της οποίας, όπως και μια πληθώρα υπουργοί του, έχουν το στίγμα του νεοφιλελεύθερου, είναι ζήτημα… επαγγελματικής συνέπειας να προκηρύξεις μια 24ωρη απεργία ενόψει ενός αντεργατικού νομοσχέδιου.
 
Αρχισαν, λοιπόν, οι κινήσεις, βρέθηκε μια μέρα (η Τρίτη 24 Σεπτέμβρη) και άρχισαν να παίρνονται οι αποφάσεις. Το ΕΚΑ, η ΟΤΟΕ, άλλες Ομσοπονδίες, η ΑΔΕΔΥ που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά και Ομοσπονδίες της ΑΔΕΔΥ όπως η ΟΛΜΕ. Η κλίκα των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ, όμως, είχε άλλη γνώμη. Κι αυτή τη φορά αποφάσισε να κινηθεί καθαρά απεργοσπαστικά και όχι να παίξει το γνωστό παιχνίδι με τις ημερομηνίες (βάζει μια διαφορετική ημερομηνία για την 24ωρη και αναγκάζει τους υπόλοιπους -ιδίως το μηχανισμό του ΠΑΜΕ- να αλλάξουν τις δικές τους ημερομηνίες, ώστε να φανεί ότι κουμάντο κάνει η ΓΣΕΕ και κανένας άλλος).
 
Αυτό φάνηκε από την πρώτη κιόλας ανακοίνωση της ΓΣΕΕ. Αφού ζήτησαν από την κυβέρνηση «σοβαρό και αξιόπιστο διάλογο» (!), στη συνέχεια την έπεσαν στον Περισσό και το ΠΑΜΕ, υποδεικνύοντάς τους ως βασικούς εχθρούς των εργαζόμενων! Εμείς δε θα μπούμε στη σύγκρουση για τα συνδικαλιστικά οφίκια, όμως ξέρουμε καλά πως δεν νομοθετούν ο Περισσός και το ΠΑΜΕ, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η  κλίκα Παναγόπουλου και σίας, αφού θύμισε ότι η διοίκηση της ΓΣΕΕ είναι διορισμένη από το Πρωτοδικείο και έχει περιορισμένες αρμοδιότητες «στις οποίες δεν περιλαμβάνεται η δυνατότητα κήρυξης απεργίας», κάλεσε «τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες που ανήκουν στο δυναμικό της, να αναλάβουν πρωτοβουλίες και αγωνιστικές δράσεις».
 
Ολα αυτά ήταν ένα πρόσχημα. Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, για παράδειγμα, στην οποία και πάλι έχουν γίνει «κώλος» με το ΠΑΜΕ, με αποτέλεσμα να υπάρχει διορισμένη διοίκηση, η οποία δεν μπορεί να κηρύξει απεργία, κάλεσε τα σωματεία-μέλη της να κηρύξουν απεργίες για την Τρίτη 24 Σεπτέμβρη (στην ΟΙΥΕ έχει δύναμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό βγήκε η συγκεκριμένη απόφαση). Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και η ΓΣΕΕ. Ολα ξεσκεπάστηκαν δυο μέρες μετά, όταν εργατικά κέντρα της περιφέρειας και μικρές ομοσπονδίες που ελέγχει απόλυτα η κλίκα Παναγόπουλου και σίας άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις για 24ωρη απεργία την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη (μια μέρα μετά την ήδη ανακοινωμένη απεργία)!
 
Την επομένη, όταν είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος των αποφάσεων για απεργία στις 25 Σεπτέμβρη, η κλίκα Παναγόπουλου (ή αν θέλετε η κλίκα ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ) έβγαλε ανακοίνωση για να καλέσει «όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της δύναμης της ΓΣΕΕ που συντάσσονται με τη Δημοκρατική Λειτουργία των συνδικάτων και όχι με το σταλινικό μονοκομματικό ολοκληρωτισμό να οργανώσουν συντονισμένα απεργιακή κινητοποίηση για την ΤΕΤΑΡΤΗ  2 ΟΚΤΩΒΡΗ 2019. (Αυτή τη Γενική Απεργία θα προκήρυσσε η ΓΣΕΕ αν είχε τη νομική δυνατότητα)». Διότι, όπως έγραψαν, «κανένας δεν μπορεί να είναι και με τον θύτη (ΠΑΜΕ-ΚΚΕ) και με το θύμα (συνδικάτα και δημοκρατική λειτουργία τους) γιατί μόνο τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ-ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΑ συνδικάτα νοιάζονται για τις Συλλογικές Συμβάσεις»! Τα μαθαίνει αυτά ο εργαζόμενος και του 'ρχεται να ξεράσει. Και χώνεται πιο βαθιά στον καναπέ του. Αυτός είναι και ο στόχος, άλλωστε.