Εικόνα καθημερινή, οπουδήποτε. Την προσπερνάμε αδιάφορα και το κακό είναι πως ούτε καν τη θυμόμαστε το βράδυ, όταν ακούμε για ένα ακόμα «εργατικό ατύχημα». Το οποίο είναι δολοφονία εκ προμελέτης (η προμελέτη αφορά τις περικοπές του εργασιακού κόστους που… προμελετούν οι εργολάβοι, ο κατά Σουφλιά «εθνικός μας πλούτος»). Ή, βέβαια, δεν είναι καν ατύχημα, αλλά δυστύχημα αν έχει απώλεια ζωής ή ζωών (τι ωραία που έχουν παγιωθεί κάποια ex cathedras εκπορευόμενα στερεότυπα, ε;).
Σχεδόν δέκα μέτρα ψηλά, χωρίς την παραμικρή προστασία, σ’ ένα «λουξ» αστικό μπαλκόνι χωρίς ακόμα κάγκελα, με τεντωμένο μονίμως το σβέρκο και πισωπατώντας, ο εργάτης βάφει! Στα χαρούμενα χρώματα που θα κρύψουν την αστική –εκ του «άστυ» αλλά και εκ του «αστός» με την πολιτική έννοια– ασχήμια και θα σκεπάσουν χαρωπά τις πιθανές δυσάρεστες μνήμες. Αν επιζήσει, αύριο θα πάει στον επόμενο όροφο, με τα ίδια υψηλά μέτρα ασφαλείας. Αν όχι, αύριο θα πουν πως ήταν ατύχημα, έφταιγε η «κακιά ώρα» ή ο… θεός που ήθελε να τον πάρει… Κανείς δεν θα πληρώσει, κάποιοι θα κάνουν copy-paste τις πάγιες ανακοινώσεις (συχνά δεν έχουν καν ονόματα για να μη χρειάζεται να καθυστερούν επεμβαίνοντας) που έχουν αποθηκευμένες για τέτοιες ώρες κι όλα παστρικά θα πάνε στ’… αρχεία τους. Οπως γίνεται χρόνια τώρα. Κι εμείς, χωρίς… αρχεία, θα συνεχίσουμε να βασανιζόμαστε από… ηθικά διλήμματα…
Θ. Μ.
