Οι εργαζόμενοι στο χώρο των τεχνών συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους. Χθες (1/10/20) οργάνωσαν νέα συγκέντρωση-διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, καθώς η κυβέρνηση και το ΥΠΠΟ εξακολουθούν να μη δίνουν καμιά απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα επιβίωσης, που ταλανίζουν όλους όσοι απασχολούνται στο θέαμα-ακρόαμα.
Καμιά απάντηση; Η υπουργός Πολιτισμού, η κυρία «το πολύ-πολύ αυτό που θα βλέπουν οι επισκέπτες είναι λίγο μαύρο στο χώμα» (στις καμένες Μυκήνες), δήλωσε πως δε θα αποζημιωθούν όλοι οι καλλιτέχνες, γιατί πολλοί κινούνται στο χώρο της «μαύρης οικονομίας»!
Ξεκάθαρη απάντηση, προκλητική και εμετική, από αστούς πολιτικούς που όταν θέλουν να κομπάσουν για τον πολιτισμό και το «μεγαλείο της χώρας», η μόνη τους αναφορά είναι τα αρχαία μνημεία, που δε συντηρούν μάλιστα.
Η Μενδώνη δημιούργησε το μητρώο καλλιτεχνών και δημιουργών για να ξεκαθαρίσει, υποτίθεται, το αχαρτογράφητο τοπίο, όπως έχει δηλώσει η ίδια, και για να θέσει κριτήρια και όρους. Πολλοί εργαζόμενοι ίσως να σκέφτηκαν πως το ΥΠΠΟ θα χρησιμοποιήσει το μητρώο σαν μέσο καταγραφής για να δοθούν επιδόματα, αλλά αποδείχτηκε απλά ένα δημαγωγικό κόλπο για να δείξει πως έχει τάχα σοβαρό σχέδιο για το μέλλον.
Αυτά τα γεγονότα, όμως, είναι γνωστά πια. Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση θα πιέσουν οι εργαζόμενοι την κυβέρνηση. Διαβάζοντας το δελτίο Τύπου για το κάλεσμα στην κινητοποίηση, που συνυπογράφουν πολλά σωματεία, διαπιστώνουμε πως πρώτο αίτημα είναι η επιστροφή στους χώρους εργασίας, δεύτερο να βγουν υγειονομικά πρωτόκολλα για τους χώρους εργασίας και για τους εργαζόμενους και τρίτο στη σειρά, να δοθεί το επίδομα των 534 ευρώ και σε όσους δε θα απασχοληθούν. Ακολουθούν και άλλα αιτήματα, εμείς όμως θα σταθούμε σ’αυτά.
Αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν, τη στιγμή που βρισκόμαστε στο δεύτερο πολύ επιθετικό κύμα της πανδημίας, με ανεξέλεγκτη πλέον τη διασπορά του ιού, τα σωματεία των καλλιτεχνών να έχουν ως πρωταρχικό αίτημα «την επιστροφή στους χώρους εργασίας»; Ζητούν, δηλαδή, «ανοιχτά θέατρα», όταν κινδυνεύουμε να έχουμε εκατόμβες νεκρών, προτάσσοντας και αυτά τη λειτουργία της οικονομίας (σε μικρογραφία τη συνέχιση των καλλιτεχνικών προγραμμάτων -θεάτρων, συναυλιών, κτλ.-, από τα οποία οφελημένοι κυρίως είναι οι επιχειρηματίες του χώρου, ενώ οι εργαζόμενοι, στην καλύτερη περίπτωση, έχουν μισθούς απλά μόνο και μόνο για να φυτοζωούν).
Το δεύτερο επιμέρους ερώτημα που υποβάλουμε είναι για ποια θέατρα μιλάμε. Αυτά που δεν πληρούν τις προδιαγραφές, ανεξαρτήτως πανδημίας; Και για ποια πρωτόκολλα γίνεται λόγος; Ξέρουμε ήδη πώς τηρούνται τα περίφημα πρωτόκολλα και σε άλλους χώρους εργασίας. Μόνο τα μεγάλα θέατρα μπορούν να τα εφαρμόσουν (π.χ. αποστάσεις), ενώ η πλειοψηφία των εργαζόμενων πάλι θα μείνει εκτός νυμφώνος, αφού δε θα πάρει ακόμα και αυτό το πενιχρό επίδομα όποιος/α δε θα έχει σύμβαση με κάποιον εργοδότη.
Οι καλλιτέχνες μπαίνουν σε μια λογική διαχείρισης του προβλήματος, για το οποίο δε φέρουν καμιά ευθύνη. Κοιτάνε πώς θα μοιράσουν την πίτα και πώς κάποιοι εργαζόμενοι θα καταφέρουν να δουλέψουν, αντί να βάλουν ως κύριο αίτημα και προαπαιτούμενο την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, ζητώντας οικονομική στήριξη για όλους τους εργαζόμενους των κλάδων του πολιτισμού.
