«Οργανική» σύνταξη και «προνοιακή» σύνταξη. «Ανταποδοτική» σύνταξη και «μη ανταποδοτική» σύνταξη. Μέσα από κατασκευασμένα λεκτικά σχήματα προσπαθούν να μας ευνουχίσουν τη σκέψη και το λόγο. Να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να μιλάμε με τρόπο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Προσπαθούν να μας υποβάλλουν την ιδέα, ότι ο εργαζόμενος που στα 65 του παίρνει σύνταξη μικρότερη από 500 ευρώ το μήνα, έχοντας 15 γεμάτα χρόνια εργασίας (300 ένσημα για κάθε χρόνο) και πολλά περισσότερα χρόνια πραγματικής εργασίας, δεν είναι παρά ένας ζήτουλας, που παίρνει το σκάρτο πεντακοσάρικο χάρη στη φιλευσπαχνία του κράτους. Η δουλειά του και οι ασφαλιστικές του εισφορές, μαζί με τη δουλειά και τις ασφαλιστικές εισφορές των συναδέλφων του, δεν αξίζουν για πεντακόσια ευρώ σύνταξη, αλλά για πολύ λιγότερα. Απλά τσοντάρει το φιλεύσπαχνο κράτος, για να πάρει την τεράστια σύνταξη των 486.84 ευρώ.
Ποιος ορίζει την ανταποδοτικότητα; Ποιος ορίζει το ύψος της σύνταξης που πρέπει να πάρει ένας εργαζόμενος στα 65 του με 4.500 ένσημα; Ενας πίνακας που φτιάχτηκε κάποτε, ούτε καν με κριτήρια πραγματικής απόδοσης των ασφαλιστικών εισφορών, αλλά με κριτήρια καταλήστευσης των ασφαλιστικών εισφορών και εξαθλίωσης του συνταξιούχου. Ενας πίνακας που φτιάχτηκε με σκοπό να επιτρέπει στο μεγαλύτερο μέρος των ασφαλιστικών εισφορών να αποθεματοποιεί-ται, για να μπορούν να τις κλέβουν.
Πώς γίνεται να θεωρείται ο συνταξιούχος υποκείμενο φιλανθρωπίας εκ μέρους του κράτους και ταυτόχρονα τα αποθεματικά της ασφάλισης να έχουν κατακλαπεί μέχρι τελευταίας δεκάρας, από το 1953 μέχρι το 1986, δεσμευμένα υποχρεωτικά στην ΤτΕ, είτε άτοκα είτε με επιτόκια πολλές φορές κάτω από τα ισχύοντα, και να δίνονται ως δανεικά κι αγύριστα («αναπτυξιακά κίνητρα») στους καπιταλιστές; Πώς τολμούν να μιλούν για «μη ανταποδοτική» σύνταξη, όταν ο ιδρυτικός νόμος του ΙΚΑ πρόβλεπε και κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος και μέχρι το 1986 το κράτος δεν έδωσε ούτε μια δεκάρα στο ΙΚΑ; Πώς τολμούν να μιλούν για «προνοιακή» σύνταξη, όταν το κράτος φόρτωσε στο ΙΚΑ τις δικές του προνοιακές υποχρεώσεις (π.χ. συνταξιοδότηση ομογενών, υποχρεωτική συγχώνευση Ταμείων για επαγγέλματα που καταργήθηκαν και είχαν μόνο συνταξιούχους και καθόλου ασφαλισμένους κ.λπ. κ.λπ.), ενώ ταυτόχρονα του φόρτωσε και τα χρέη διάφορων επιχειρήσεων που ήθελε να πουλήσει (όπως π.χ. οι περιβόητες «προβληματικές»);
Ομως, ακόμα και αν δεν είχαν γίνει όλα τα παραπάνω, ακόμα και αν δεν είχαν καταληστευθεί τα αποθεματικά του ΙΚΑ, ακόμα και αν το κράτος δεν του φόρτωνε δικές του προνοιακές δαπάνες, ακόμα και αν δεν έβγαζαν συνεχώς χαριστικές πράξεις διαγράφοντας ασφαλιστικά χρέη των καπιταλιστών, ακόμα και αν το ΙΚΑ είχε μια χρηστή διαχείριση, ακόμα κι αν παραβλέψουμε αυτή την επί δεκαετίες κτηνώδη και αχαλίνωτη ληστεία, πώς τολμούν να μιλούν για «ανταποδοτικότητα» και «πρόνοια» στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου; Ο,τι υπάρχει γύρω μας φτιάχτηκε από τους εργαζόμενους. Ο συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος και οι αμύθητες περιουσίες των καπιταλιστών, που προκαλούν με τη χλιδή και τον παρασιτισμό τους, φτιάχτηκαν από τους εργαζόμενους, από την απλήρωτη δουλειά τους. Κι όμως, όλος ο εσμός των εξωνημένων επιστημόνων, δημοσιογράφων, πολιτικών βάλθηκαν να πείσουν τους ανθρώπους της εργασίας, ότι είναι άχρηστοι και ζουν χάρη στη γενναία φιλανθρωπία του κράτους. Τα πραγματικά παράσιτα της κοινωνίας, βάλθηκαν να πείσουν τους εργαζόμενους πως είναι παράσιτα. Βάλθηκαν να πείσουν τον συνταξιούχο εργάτη του πεντακοσάρικου, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της άθλιας σύνταξης δεν το αξίζει, αλλά το παίρνει χαριστικά!
Προσοχή, συντρόφισσες και σύντροφοι, εργαζόμενες και εργαζόμενοι. Προσοχή μη φάμε την παπάρα που μας σερβίρουν. Προσοχή μη μας ευνουχίσουν τη σκέψη και το λόγο. Προσοχή μη βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Προσοχή μην αυτο-υποβιβαστούμε στη θέση των παράσιτων, μην αναπτύξουμε ενοχές ότι με τις συντάξεις του πεντακοσάρικου ζούμε σε βάρος του κράτους και της κοινωνίας. Εμείς είμαστε οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. Εμείς είμαστε τα υποζύγια της φορολογίας. Η σύνταξη είναι ελάχιστο δικαίωμά μας και όχι χάρη του κράτους. Δικαιούμαστε μια σύνταξη με την οποία να μπορούμε να ζήσουμε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Μια πλήρη σύνταξη, ίση τουλάχιστον με τον τελευταίο μισθό μας, χωρίς κανέναν όρο.
