Οταν οι βουλευτές της συγκυβέρνησης κλήθηκαν να ψηφίσουν το Μνημόνιο-2, γνώριζαν ότι στις λεγόμενες προαπαιτούμενες δράσεις περιλαμβάνεται η περικοπή των συντάξεων ΔΕΗ και ΟΤΕ κατά 12% και ΝΑΤ κατά 7%. Σε λιγότερο από μια βδομάδα πληροφορήθηκαν ότι θα υπάρξει γενική μείωση συντάξεων (σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) κατά 12% για το τμήμα της σύνταξης που είναι πάνω από 1300 ευρώ. Οπως εξήγησε η συγκυβέρνηση, έπρεπε να καλυφθεί ένα τμήμα από το κονδύλι των 325 εκατ. ευρώ, που είχε μείνει ανοιχτό στη διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Και γιατί δεν θέσπισαν κάποια έκτακτη εισφορά στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Ρητορικό είναι το ερώτημα, όπως καταλαβαίνετε. Αυτή η εξέλιξη, η γενίκευση δηλαδή μέσα σε λίγες μέρες του πετσοκόμματος σε όλες τις συντάξεις, αποδεικνύει ότι οι συντάξεις είναι το εύκολο θύμα (σίγουρα λεφτά) και γι’ αυτό βρίσκονται μονίμως στην κλίνη του Προκρούστη. Ακόμη και μεις, που παρακολουθούμε συστηματικά τα ασφαλιστικά θέματα, έχουμε χάσει το λογαριασμό και χρειάζεται να ανατρέχουμε κάθε φορά στο αρχείο για να θυμηθούμε πόσες φορές έχουν πετσοκοπεί οι συντάξεις την τελευταία διετία.
Πέρα από το πετσόκομμα όλων των κύριων συντάξεων πάνω από 1.300 ευρώ, πετσοκόβονται για πέμπτη φορά από τότε που ψηφίστηκε το Μνημόνιο-1 οι επικουρικές συντάξεις. Στον τομέα της επικουρικής ασφάλισης, βέβαια, επέρχεται γενικότερη ανατροπή (με τον πρώτο εφαρμοστικό νόμο του Μνημόνιου-2), στην οποία αναφερόμαστε σε διπλανές στήλες.
Θα είναι αυτό το τελευταίο πετσόκομμα στις συντάξεις; Οχι βέβαια. Αυτό που συμβαίνει με τις διάφορες ρυθμίσεις της τελευταίας διετίας είναι η μείωση όλων των συντάξεων που είναι πάνω από την κατώτερη του ΙΚΑ. Η ψαλίδα κλείνει συνεχώς προς τα κάτω. Ωριμάζει έτσι γρήγορα μια νέα σαρωτική αντιασφαλιστική ανατροπή, το σπέρμα της οποίας βρίσκεται στους δυο αντιασφαλιστικούς νόμους που ψήφισαν οι Λοβέρδος και Παπακωνσταντίνου μετά το Μνημόνιο-1. Η δημιουργία κεφαλαιοποιητικού συστήματος στις επικουρικές μας προϊδεάζει.
