Από τη μια η ΓΣΕΕ, η οποία «σχετικά με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για την επικουρική ασφάλιση εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της για το γεγονός ότι προωθείται μια τέτοια μεταρρύθμιση, δίχως να έχει προηγηθεί εξαντλητικός διάλογος με όλους τους εμπλεκόμενους παραγωγικούς φορείς»!
Που συμπέρανε ότι «η μεταρρύθμιση που προωθείται διαρρηγνύει τον ενδογενεακό και διαγενεακό χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης, παραβλέπει τα υψηλά ποσοστά ανεργίας της χώρας (κυρίως στις νεότερες γενιές), δε λαμβάνει υπόψιν το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία έχουν καταρρεύσει πλήρως οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που κρατούσαν τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων σε αξιοπρεπή επίπεδα».
Και διαμαρτυρήθηκε γιατί «δεν προβλέπεται η συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στη Διοίκηση του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης, δηλαδή όλων όσοι εκπροσωπούν τους ασφαλισμένους του νέου ταμείου»! Aυτό τους νοιάζει μόνο: μια θεσούλα και γι’ αυτούς στο ΔΣ του κεφαλαιοποιητικού ταμείου.
Δε θα μπορούσε, φυσικά, και να χειροκροτήσει την κυβέρνηση η ΓΣΕΕ. Προσέφερε όση στήριξη της επιτρέπει η θέση της. Και φυσικά, ούτε που της πέρασε από το μυαλό να συμμετάσχει στο εθιμοτυπικό συλλαλητήριο διαμαρτυρίας. Η πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει πλέον ξεπεράσει το στάδιο «να κάνουμε ένα κάλεσμα για τα μάτια του κόσμου».
Από την άλλη η ΟΝΝΕΔ, που επιστρατεύθηκε την τελευταία στιγμή να οργανώσει (μαζί με τη Γραμματεία Εργαζομένων στον Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα της ΝΔ) εκδήλωση με θέμα «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά» και ομιλητή τον (ποιον άλλον;) υπουργό Χατζηδάκη. Η εκδήλωση έγινε στον ανοιχτό χώρο του «Ελληνικού Κόσμου» και… δεν προαναγγέλθηκε. «Για το φόβο των Ιουδαίων», προφανώς.
Καμιά σαρανταριά νοματαίοι (μπορεί να λέμε και πολλούς), επιλεγμένοι προσεκτικά από το προσωπικό των κομματικών γραφείων, κάθησαν στις βελούδινες καρέκλες, ίσα-ίσα για να βγουν μερικές φωτογραφίες. Οπως φάνηκε και από τον εκνευρισμό του στη Βουλή, ο Χατζηδάκης αισθάνεται απομονωμένος. Με κάτι τέτοια, όμως, υπογραμμίζει την απομόνωσή του, δε βγαίνει από αυτήν.
