Απ’ όλα είχε η απεργιακή συγκέντρωση της 23ης Φλεβάρη. Και μέγα πλήθος εργαζόμενων και νέων, «μπουχτισμένων» από τα συνεχή σκαμπίλια, οργισμένων, αλαφιασμένων. Και διάφορους γραφικούς (ΚΟΕ και αλαβανικό «μέτωπο») που φαντασιώνονταν ότι θα μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος σε… πλατεία Ταχρίρ. Και τους «σπίθες» του Θεοδωράκη και του Καραμπελιά τυλιγμένους στις γαλανόλευκες να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο και να αναζητούν ακροατήριο. Και άγριες συγκρούσεις με τους μπάτσους, που όχι μόνο χτύπησαν με χημικά τη διαδήλωση σχεδόν σε όλο της το μήκος, αλλά και πραγματοποίησαν κυριολεκτικά δολοφονικές επιθέσεις, κυρίως με τη μηχανοκίνητη ομάδα «Δίας», που ορμούσε και χτυπούσε στο ψαχνό με τις μηχανές. Και πέτρες και μολότοφ και αντίσταση, αλλού αποτελεσματική και αλλού όχι. Και το ΠΑΜΕ να διαδηλώνει χωριστά, σε μια ακόμη άνευρη κομματική λιτανεία, για την οποία εισέπραξε ξανά τα συγχαρητήρια του αστικού κόσμου, αφού «δεν έσπασε ούτε ένα τζάμι», όπως έχει δεσμευτεί ενώπιον του κοινοβουλίου η Αλ. Παπαρήγα.
Εκείνο, όμως, που έμεινε στο τέλος είναι η πικρή γεύση του ανικανοποίητου και η περισυλλογή για τη μια ακόμα ημέρα εκτόνωσης, χωρίς καμιά προοπτική.
Εδώ και δέκα μήνες, με συχνότητα σχεδόν μια 24ωρη το μήνα, βλέπουμε το ίδιο σκηνικό. Πολύ λάδι στο τηγάνι, αλλά από τηγανίτα τίποτα. Αυτό, εμάς τουλάχιστον δεν μας απογοητεύει. Οι κοινωνικές καταστάσεις δεν ωριμάζουν σύμφωνα με τις ευγενείς (ή μη) φαντασιώσεις κάποιων, αλλά σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της ταξικής πάλης.
Αυτό που δεν μας απογοητεύει, όμως, μας προβληματίζει βαθύτατα και πρέπει να προβληματίσει κάθε πρωτοπόρο εργάτη. Η έλλειψη της πολιτικής συγκρότησης γίνεται κάθε μέρα και πιο καταφανής. Η έλλειψη της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης επιτρέπει στις δυνάμεις του συστήματος –κυρίως στην πολύχρωμη «πέμπτη φάλαγγα» που δρα στο εσωτερικό του κοινωνικού κινήματος– να εκτονώνουν περιοδικά την οργή, χρησιμοποιώντας σαν βαλβίδα εκτόνωσης αυτές τις περιοδικές 24ωρες γενικές απεργίες, που επαναλαμβάνονται αενάως, χωρίς καμιά κλιμάκωση, καμιά αλλαγή στα μέσα πάλης, καμιά προοπτική.
