«Σε πλήρη απαξίωση και τελικά σε “λουκέτο” οδηγείται το ΕΛ.ΙΝ.Υ.Α.Ε.», όπως καταγγέλλει το σωματείο εργαζόμενων σ’ αυτό, που χτες έδωσε συνέντευξη Τύπου. Η «Κ» όδευε προς το τυπογραφείο την ώρα της συνέντευξης, όμως από την ανακοίνωση του σωματείου προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και τρεις μήνες (χωρίς αυτό να συμβαίνει για πρώτη φορά), με εργοδότες τη ΓΣΕΕ, το ΣΕΒ, την ΕΣΕΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ, που το 1992 ίδρυσαν το Ινστιτούτο «με σκοπό την έρευνα, την πληροφόρηση και την κατάρτιση για θέματα υγείας και ασφάλισης των εργαζομένων». Οπως σημειώνεται στην ανακοίνωση «ιδιαίτερα αναδεικνύονται οι ευθύνες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που αποδέχεται την υποβάθμιση της πρόληψης που αφορά στην υγεία και ασφάλεια των εργαζόμενων, καθώς και την ομηρία απλήρωτων υπαλλήλων με εργοδότη την ίδια».
Η εξέλιξη δεν μας εκπλήσσει. Γέννημα της εποχής της ολοκλήρωσης της αστικοποίησης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τότε που ο παλιός ρεφορμιστικός διεκδικητισμός παραχωρούσε τη θέση του στη «συνεργασία των κοινωνικών εταίρων», το ΕΛΙΝΥΑΕ αποτελούσε απλά μια περιττή βιτρίνα για το σύστημα. Σήμερα, που η σκληρή λιτότητα αποτελεί το βασικό εργαλείο διαχείρισης της κρίσης, αφήνουν και αυτό το Ινστιτούτο να οδεύσει προς την απαξίωση και το «λουκέτο». Και γιατί να ενδιαφερθεί η ΓΣΕΕ για την τύχη του ΕΛΙΝΥΑΕ; Μήπως αξιοποίησε ποτέ κάποια από τις μελέτες του, που μπορούσαν να δώσουν επιχειρηματολογία στην εργατική πλευρά και να πολεμήσουν τα αντιδραστικά ιδεολογήματα του συρμού;
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη με τα ΒΑΕ. Χάρη στη δουλειά κάποιων επιστημόνων, γιατρών εργασίας κυρίως, εκπονήθηκαν κάποιες μελέτες που έδειχναν την αναγκαιότητα να υπάρχει ο θεσμός των ΒΑΕ ως θεσμός ασφαλιστικής άμυνας έναντι της φθοράς που υφίσταται η υγεία των εργαζόμενων σε μια σειρά επαγγέλματα και εργασιακούς χώρους. Μπορεί ο πρόεδρος του ΕΛΙΝΥΑΕ και πρόεδρος της επιτροπής για τα ΒΑΕ που σύστησε ο Κουτρουμάνης να υπαναχώρησε από τις αρχικές επιστημονικές του θέσεις και να έπαιξε το παιχνίδι του «τροϊκανού» υπουργού, όμως οι επιστημονικές θέσεις υπήρχαν και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τις αγνόησε τελείως. Φαντάζεστε, λοιπόν, τι θα γίνει έτσι και εξαφανιστούν από κάθε θεσμική θέση και οι λίγες έντιμες επιστημονικές φωνές που δεν βλέπουν τον εργαζόμενο σαν «πρώτη ύλη», αλλά σαν άνθρωπο με ανάγκες και δικαιώματα.
