Ποίηση υψηλού επιπέδου. Και αφήγηση που θα τη ζήλευαν οι καλύτεροι ηθοποιοί.
Στέκεται σε μια ανοιχτωσιά στη Τζαμπάλια. Πίσω του τα ερείπια που σώριασε η σιωναζιστική βαρβαρότητα. Βγάζει τα παπούτσια του και λέει:
Βγάλε τα παπούτσια σου. Εδώ ξεκινάει η Τζαμπάλια. Πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου, γιατί εδώ ξεκινάει η Ιστορία. Αυτό το χώμα είναι ποτισμένο με αίμα ανταρτών. Εδώ δεν μπόρεσαν να νικήσουν παρά μόνο τα σπίτια. Μπροστά στους άντρες αυτής της περιοχής οι εχθροί έσκυψαν τα κεφάλια τους. Γι’ αυτό, σεβασμός. Για το αίμα που δώσαμε σ’ αυτή την περιοχή δεν πρέπει να πατάμε το χώμα με τα παπούτσια μας. Σεβασμός! Αυτή η γη θα γίνει όπως ήταν πριν. Μετά τη νίκη θα επιστρέψει ο κόσμος. Βγάλε τα παπούτσια σου, είσαι σε χώμα ποτισμένο με αίμα ηρώων, νικητών, με το θεό μαζί τους. Ο εχθρός είδε τη δύναμη των αντρών μας. Θα ξαναγυρίσουμε και υποσχόμαστε ότι θα τη φτιάξουμε καλύτερη από πριν. Ο θεός μας βοήθησε να νικήσουμε στους προηγούμενους πολέμους, το ίδιο και σ’ αυτόν. Και στο μέλλον θα νικήσουμε.
Και ναι, οι ανυπότακτοι της Τζαμπάλια επιστρέφουν. Για να ξαναχτίσουν τον τόπο τους.
Ισως η ατάκα της ημέρας από έναν μαχητή της Αντίστασης: Εύκολο να είσαι πολεμιστής, αλλά δύσκολο να είσαι σαν τον λαό της Γάζας.