Η εθνικιστική προπαγάνδα στην Ελλάδα ισχυρίζεται ότι ο Φρέντι Μπελέρι είναι πολιτικός κρατούμενος κατ’ εντολή του αλβανού πρωθυπουργού Εντι Ράμα. Δηλαδή, αντιμετωπίζει τη δίωξη του Μπελέρι από την αλβανική εισαγγελία κατά της διαφθοράς ως στημένη πολιτική δίωξη. Αλλα, όμως, δείχνουν οι νομικές κινήσεις που κάνει ο Μπελέρι με τους δικηγόρους του. Κινήσεις που αποδέχονται πλήρως το στάτους της αλβανικής αστικής Δικαιοσύνης και κινούνται αυστηρά μέσα στο πλαίσιό της.
Οι δυο νέες εφέσεις που κατέθεσε προ ημερών ο Μπελέρι στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αλβανίας παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς κάθε άλλο παρά κινήσεις πολιτικού κρατούμενου δείχνουν. Αντίθετα, δείχνουν κινήσεις ενός ποινικού κρατούμενου επιπέδου… κλεφτοκοτά.
Και οι δύο εφέσεις αμφισβητούν τις ενέργειες της αλβανικής αστυνομίας (όχι της εισαγγελίας. Με την πρώτη, ο Μπελέρι ζητά να χαρακτηριστεί ως παράνομη η επ’ αυτοφώρω σύλληψή του, γιατί δεν έγινε κατά τη διάρκεια τέλεσης του αδικήματος, αλλά έγινε σε διαφορετική ώρα και σε διαφορετικό σημείο από τον τόπο που οι διωκτικές αρχές υποστηρίζουν ότι τελέστηκε το αδίκημα. Δηλαδή, δεν αμφισβητεί το αδίκημα, αλλά την τυπική διαδικασία σύλληψης!
Η δεύτερη έφεση αμφισβητεί τη νομιμότητα της παρακολούθησης του Μπελέρη πριν από τη σύλληψή του. Οι συνήγοροί του προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι έχουν στην κατοχή τους έγγραφα που δείχνουν ότι ο Μπελέρι βρισκόταν υπό παρακολούθηση προτού δοθεί η σχετική εντολή από την Εισαγγελία. Και πάλι δεν αμφισβητείται το αδίκημα (εξαγορά ψήφων), αλλά το πότε ξεκίνησε η παρακολούθηση του Μπελέρι.
Δηλαδή, ο δήθεν πολιτικός κρατούμενος Φρέντι Μπελέρι λέει στους διώκτες του ότι δεν τον έπιασαν εκεί που οι κάμερες δείχνουν ότι πλήρωνε ψηφοφόρους, αλλά λίγο αργότερα και σε άλλο μέρος και πως είχαν αρχίσει να τον παρακολουθούν προτού δοθεί η εντολή από την εισαγγελία κατά της διαφθοράς, οπότε η παρακολούθησή του ήταν άκυρη. Δηλαδή, δεν προσπαθεί να ανατρέψει τα σε βάρος του στοιχεία, αποδεικνύοντας ότι οι αλβανικές αρχές λένε ψέματα, αλλά πιάνεται από τυπικές (δικονομικές) πλευρές της διαδικασίας σύλληψής του.
Αυτό θα το μπορούσε να το κάνει ένας κλεφτοκοτάς, όμως εκείνος που καταγγέλλει πολιτική δίωξη και προκαλεί ένταση στις σχέσεις δυο όμορων κρατών, με το ένα απ’ αυτά (Ελλάδα) να καταγγέλλει ότι διώκεται η εθνική του μειονότητα και το άλλο (Αλβανία) να απαντά ότι δεν υπάρχει εθνική δίωξη αλλά ποινική δίωξη κάποιου που αγόραζε ψήφους, οφείλει πρώτα απ’ όλα, αποκλειστικά, να αποδείξει την ανακρίβεια της κατηγορίας. Τα υπόλοιπα έπονται. Αν μάλιστα είναι ψεύτικη η κατηγορία και μπορεί να «ξετινάξει» τους διώκτες του, τα υπόλοιπα δε θα χρειάζονταν.
