«Εχουμε μια σπουδαία φιλία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ευτυχώς η Ισπανία δεν είναι η Ελλάδα». Τη δήλωση έκανε ο «πολύς» Πάμπλο Ιγκλέσιας αυτοπροσώπως, στον ισπανικό ραδιοσταθμό Cadena Ser. Ο Ιγκλέσιας εξήγησε ότι η Ισπανία έχει μια οικονομία με πολύ μεγαλύτερο βάρος στην Ευρωζώνη, έχει ισχυρότερες διοικητικές αρχές και βρίσκεται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, οπότε μια κυβέρνηση με κορμό το Podemos και πρωθυπουργό τον ίδιο δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει την απομόνωση που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί πιο σκληρή δήλωση του οικονομικού υπεύθυνου του κόμματος, που διαφοροποιήθηκε με σαφήνεια από το δημοψήφισμα που είχε προκηρύξει ο Τσίπρας.
Η τσογλαναρία της αστικής πολιτικής, που βρήκε την ευκαιρία να αναδειχτεί μέσα στην κρίση, φροντίζει να καταστήσει σαφές πως η μόνη αρχή που έχει είναι η δίψα της για εξουσία και ό,τι την εξυπηρετεί. Οι Podemos ξέρουν ότι δεν έχουν καν το ρεύμα που είχε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Μοναδικό τους μέλημα είναι να μην τρομάξουν τους «νοικοκυραίους», ώστε να μπορέσουν να πάρουν ψήφους και από τα πιο συντηρητικά στρώματα. Γι’ αυτό δε δίστασαν να αδειάσουν τους «συντρόφους» τους του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας με νόημα στους Ισπανούς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεύθυνος, ενώ οι Podemos είναι υπεύθυνο κόμμα και δε θα βάλουν την Ισπανία σε περιπέτειες.
Ετσι, ο μύθος του «μετώπου του Νότου» καταρρέει και στην πιο στενή του εκδοχή, αυτή του «μετώπου της Αριστεράς» που (υποτίθεται πως) θ’ αλλάξει την Ευρώπη. Είναι απολύτως λογικό, όταν πρόκειται για αστικά κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό στη χώρα τους, να μην κινούνται με κριτήρια ιδεολογικά, αλλά με κριτήρια καθαρά πραγματιστικά: τι εξυπηρετεί το συμφέρον της αστικής τους τάξης. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε στις διαπραγματεύσεις που κάνει ο Τσίπρας με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, αν στην ισπανική κυβέρνηση ήταν το Podemos. ‘Η θα σφύριζε αδιάφορα ή θα προσπαθούσε να κερδίσει κάτι για τον ισπανικό καπιταλισμό από το γερμανογαλλικό άξονα.
Αντίθετα από το Podemos, που σφυρίζει αδιάφορα βλέποντας τον «αδελφό» ΣΥΡΙΖΑ να υποφέρει, η κυβέρνηση Ραχόι δε συμμετέχει στο «μέτωπο των σκληρών», μολονότι είναι μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση. Ο υπουργός Οικονομικών Λουίς δε Γκίντος, που φιλοδοξεί μάλιστα να διαδεχτεί τον Ντεϊσελμπλούμ στην προεδρία του Eurogroup, έκανε πάντοτε δηλώσεις από μετριοπαθείς έως ευνοϊκές για την ελληνική πλευρά, ενώ δεν ακούστηκε ποτέ να λέει κακιά κουβέντα ακόμα και για τον Μπαρουφάκη. Και ο Ραχόι ήταν ο πρώτος επικεφαλής κυβέρνησης που δήλωσε την περασμένη Τετάρτη ότι η μουσική που παίζουν οι Ελληνες έχει αλλάξει κι αυτό είναι καλό, για να καταλήξει χωρίς ίχνος ειρωνείας: «Περιμένω να διαβάσω αύριο τους στίχους».
Δε γνωρίζουμε τους λόγους αυτού του ξαφνικού «έρωτα» του Ραχόι, σίγουρα όμως έχει να κάνει με τα παιχνίδια που παίζονται σε επίπεδο ΕΕ. Ενδεχομένως να προσεγγίζει ξανά τους Ολάντ και Ρέντσι, προσ-βλέποντας σε κάποια ευκαιριακή συμμαχία κατά της Γερμανίας. Ο γερμανογαλλικός άξονας, βέβαια, εξακολουθεί να λειτουργεί αδιατάρακτα, όμως σε επιμέρους ζητήματα, που δεν κατέστη δυνατόν να λυθούν στο πλαίσιο του γερμανογαλλικού άξονα, έχουν αρκετές φορές δημιουργηθεί ευκαιριακές συμμαχίες ανάμεσα στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία (καμιά σχέση, φυσικά, με «συμμαχία του Νότου»). Εδώ απλά επισημαίνουμε τον πραγματισμό που διακρίνει όλα τα αστικά πολιτικά ρεύματα, χωρίς ίχνος ιδεολογικών και πολιτικών αρχών. Η επίκληση των αρχών είναι απλώς ένα ακόμη παραμύθι.
