Το Brexit αναμφίβολα δημιούργησε μια νέα συνθήκη στον τρόπο συνδιαλλαγής της Βρετανίας με τη μεγάλη «οικογένεια» της ΕΕ. Ολα τα ζητήματα πλέον είναι αποτέλεσμα κοινών και αμοιβαία υπογραφόμενων συνθηκών που καθορίζουν το πλαίσιο των κανόνων που θα εφαρμόζονται. Μεταξύ αυτών το πάντα επίκαιρο προσφυγικό.
Αφορμή για το παρόν σχόλιο αποτελεί δημοσίευμα στην εφημερίδα The Guardian σε σχέση με τη συμπεριφορά Γαλλίας – Βρετανίας απέναντι στα κύματα προσφύγων που αποπειρώνται να περάσουν διά θαλάσσης από την πρώτη χώρα στη δεύτερη, με αποτέλεσμα πολλοί να χάνουν τη ζωή τους. Τι διαπιστώνουμε με μια πρώτη ματιά; Η ίδια τακτική που εφαρμόζεται με το πινγκ-πονγκ των προσφύγων μεταξύ Πολωνίας και Λευκορωσίας εφαρμόζεται και σ’ αυτήν την περίπτωση. Τίποτα το καινούργιο. Τίποτα το πρωτότυπο. Θύματα; Οι ίδιοι οι πρόσφυγες (προφανώς) που πάνω στην απελπισία τους τα παίζουν όλα για όλα για να φτάσουν εκεί που θεωρούν ότι θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Στο ψητό τώρα. Η μεν Γαλλία ζητά την υποστήριξη όλων των χωρών της ΕΕ για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, ενώ υποδεικνύει τη Βρετανία ως τόπο με χαλαρή εργατική νομοθεσία, γεγονός που λειτουργεί ως μαγνήτης για τους πρόσφυγες (γελάει κόσμος). Από την άλλη, η Βρετανία δείχνει με το δάχτυλο τη Γαλλία, υπονοώντας ότι γίνεται προσπάθεια να την αναγκάσουν να δέχεται τους πρόσφυγες που κανονικά πρέπει να μείνουν στην ΕΕ και να αιτηθούν άσυλο εκεί (κοινώς να μη χρειάζεται να τους «υποδέχεται» η Βρετανία, αφού πρώτη χώρα υποδοχής είναι κάποια άλλη χώρα, ευρωπαϊκή).
Ποιος θα πασάρει τους πρόσφυγες σε ποιον; Ποιος θα νικήσει και θα «τραβήξει» τον άλλο προς τη μεριά που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα; Τσακώνονται οι μεγάλες δυνάμεις για το ποια ΔΕΝ θα πρωτοπάρει τους πρόσφυγες. Γιατί μόνιμη επωδός είναι το «δεν σας θέλουμε». Τώρα, με ποιον μανδύα θα επενδυθεί αυτό, μένει να το δούμε.
