Χτες το απόγευμα, στο άρθρο με τίτλο: Στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη φάση της συμφωνίας τα «βαριά ονόματα» των παλαιστίνιων κρατούμενων, γράψαμε μεταξύ των άλλων:
Θα έχει αρχίσει η επιστροφή στο βορρά των εκτοπισμένων στο νότο της Λωρίδας. Πριν απ’ αυτούς, όμως, θα έχουν επιστρέψει στο βορρά (Τζαμπάλια, Μπέιτ Λάχια, Μπέιτ Χανούν και οι γύρω συνοικισμοί τους) οι εκτοπισμένοι της τελευταίας περιόδου, οι οποίοι δεν πήγαν στο νότο, αλλά συγκεντρώθηκαν στις βόρειες παρυφές της Πόλης της Γάζας. Αυτοί δεν έχουν κανένα περιορισμό στη μετακίνηση και αναμένεται να επιστρέψουν αμέσως στα ερείπια των σπιτιών τους, βάζοντας την ταφόπλακα στο φρικαλέο Σχέδιο των Στρατηγών («Πείνα και Εξόντωση» για να μετατραπεί η βόρεια Γάζα σε νεκρή στρατιωτική ζώνη).
Υστερα από λίγο ήρθε η είδηση: στη Τζαμπάλια, σ’ αυτό το λίκνο των μεγάλων εξεγέρσεων, που ο Προσφυγικός Καταυλισμός της θεωρείται άπαρτο κάστρο, δεν περίμεναν την Κυριακή που θ’ αρχίσει η κατάπαυση του πυρός. Εστειλαν τους νέους ν’ αρχίσουν τις προετοιμασίες της γιορτής της επιστροφής. Καθαρίζουν τα μπάζα, ανοίγουν τους δρόμους, ώστε να είναι όλα έτοιμα όταν θα επιστρέψουν οι ηλικιωμένοι και οι μανάδες με τα παιδιά τους!
Δεν είναι μακριά, άλλωστε, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκονται. Ο δίμηνος αποκλεισμός και οι απειλές με τα όπλά για να φύγουν για το νότο, οι συλλήψεις, οι βασανισμοί, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις δεν τους πτόησαν.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν «παίζονται»!
Είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα γι’ αυτούς οι στίχοι του Ταουφίκ Ζαγιάντ (τους ακούσαμε στην παράσταση της ανοικείωσης, που επαναλαμβάνεται το Σαββατοκύριακο 25-26 Γενάρη):
Ακόμα κι αν με κρέμαγαν από τις φλέβες,
Μένω εδώ.
Μένω εδώ και υπερασπίζομαι
Την κάθε σπιθαμή από το χώμα της πατρίδας μου
Με τα δόντια.
