Στριμωγμένη εξακολουθεί να είναι η κυβέρνηση Ολάντ από τις αντιδράσεις κατά του νόμου για τα εργασιακά, που συνεχίζονται. Την περασμένη βδομάδα, οι απεργίες εξαπλώθηκαν στον τομέα των συγκοινωνιών και της αποτέφρωσης σκουπιδιών, μετά από την καταστολή των απεργιών και των αποκλεισμών των διυλιστηρίων, που έγινε από τα γαλλικά ΜΑΤ την Παρασκευή 27 Μάη.
Από την περασμένη Δευτέρα, το μεγαλύτερο εργοστάσιο αποτέφρωσης απορριμμάτων στην Ευρώπη, που παράγει ενέργεια από 730 χιλιάδες τόνους σκουπιδιών το χρόνο (παίρνει 1.500 με 2.000 τόνους καθημερινά) βρίσκεται υπό αποκλεισμό, με εργαζόμενους να μπλοκάρουν την εκφόρτωση των σκουπιδιών από τα 150 με 200 φορτηγά που καταφθάνουν καθημερινά από 15 πόλεις της Γαλλίας.
Από την περασμένη Τρίτη οι εργαζόμενοι στα τρένα (του δημόσιου Εθνικού Οργανισμού Γαλλικών Σιδηροδρόμων SNCF) ξεκίνησαν κυλιόμενες απεργίες, όχι μόνο για το αντεργατικό νομοσχέδιο, αλλά και για τις συνθήκες εργασίας. Οπως μας πληροφορεί το ειδησεογραφικό πρακτορείο France 24, η απεργία επηρέασε το 40% των σιδηροδρόμων, σταματώντας τέσσερα στα δέκα τρένα ταχείας, το ένα τρίτο των άλλων υπεραστικών τρένων και τα μισά από τα περιφερειακά (τα στοιχεία έδωσε η ίδια η SNCF).
Από την Πέμπτη ξεκίνησε η απεργία στο Μετρό του Παρισιού. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δε γνωρίζουμε τον αντίκτυπο της απεργίας αυτής, σίγουρα όμως αποτελεί έναν ακόμα πονοκέφαλο για την κυβέρνηση Ολάντ.
Τα προβλήματα στον τομέα των καυσίμων, παρά την καταστολή της περασμένης εβδομάδας που έσπασε τους αποκλεισμούς, συνεχίζονται, καθώς έξι από τα οκτώ διυλιστήρια της χώρας υπολειτουργούν λόγω διάφορων συνδικαλιστικών δράσεων, ενώ οι απεργίες συνεχίζονται στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Μασσαλίας και της Χάβρης, που προμηθεύουν με κηροζίνη τα δύο βασικά αεροδρόμια του Παρισιού.
Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στην Air France αποφάσισαν απεργίες με δικά τους μισθολογικά αιτήματα. Λίγες μέρες πριν (την Παρασκευή 27 Μάη), ξεκίνησε… όλως τυχαίως,η δίκη 16 συνδικαλιστών της Air France (ορισμένοι προέρχονται από τη CGT), που κατηγορούνται ότι τον περσινό Οκτώβρη είχαν συμμετάσχει στο ξυλοκόπημα και το ξεβράκωμα δύο ανώτατων στελεχών της εταιρίας, μετά από τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου που αποφάσισε 2.900 απολύσεις. Πέντε από τους κατηγορούμενους αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης μέχρι τρία χρόνια και 45.000 ευρώ πρόστιμο! Για να μην οξυνθούν παραπάνω τα πνεύματα, η δίκη αναβλήθηκε για το Σεπτέμβρη, με τη δαμόκλειο σπάθη των ποινών να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των απεργών προκειμένου να λειτουργήσει σαν «μπαμπούλας» για τους εργαζόμενους που απεργούν.
Στις 14 Ιούνη το νομοσχέδιο θα συζητηθεί στη Γερουσία. Μέχρι τότε, οι κινητοποιήσεις θα συνεχίζονται. Ιδιαίτερη ανησυχία στην κυβέρνηση δημιουργούν οι απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, λόγω της ποδοσφαιρικής διοργάνωσης Euro 2016. Σαν… ρωμαίος εκατόνταρχος, ο γενικός γραμματέας του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς υποστήριξε με ύφος που δεν χωρά αμφισβήτηση, ότι δε θα γίνουν απεργίες ούτε στα τρένα ούτε στο Μετρό την περίοδο των αγώνων! Ελπίζει στην ανοιχτή καταστολή και τον κοινωνικό συντηρητισμό, γι’ αυτό και επιστρατεύει τη γνωστή επωδό περί «διασυρμού της εικόνας της χώρας διεθνώς». Το αν θα τα καταφέρει, θα το δείξει το επόμενο διάστημα. Αυτό όμως που μέχρι στιγμής έχει φανεί είναι ότι η γαλλική εργατική τάξη συνεχίζει να αντιδρά, έστω κι αν η αντίδραση αυτή δεν ξεπερνά τα όρια της αστικής νομιμότητας τόσο όσο απαιτείται για να αποσυρθεί ένα τόσο αντιδραστικό (και σημαντικό για τους καπιταλιστές) νομικό τερατούργημα, που ανοίγει το δρόμο σε ευκολότερες απολύσεις και δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να εκβιάζουν «διαπραγματευόμενοι» σε ατομική βάση με τους εργαζόμενους για τον καθορισμό του ωραρίου, αντί αυτό να γίνεται μέσα από τα συνδικάτα.
Οι γαλλικές αστικές φυλλάδες υποστηρίζουν ότι η αντίδραση προέρχεται μόνο από μερικούς συνδικαλιστές της CGT, που είναι «κολλημένοι στον περασμένο αιώνα» και δε μπορούν να κατανοήσουν τις «νέες συνθήκες» που επιβάλλουν τη μετατροπή του εργάτη σε λάστιχο με το πρόσχημα της… μείωσης της ανεργίας. Αναφέρουν ότι οι μικροκαπιταλιστές είναι εξαγριωμένοι που οι εργαζόμενοί τους πάνε αργά στη δουλειά λόγω των απεργιών στις συγκοινωνίες και στεναχωριούνται που μέσα στην κοινωνία υπάρχει ρεύμα που πιστεύει ότι όλοι τους είναι εκμεταλλευτές. Ομως, αυτά που γίνονται στη Γαλλία δεν μπορεί να προέρχονται μόνο από «μια χούφτα συνδικαλιστές», όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι η CGT δεν είναι καμία επαναστατική δύναμη. Ρεφορμιστές είναι οι άνθρωποι. Το «Κ»Κ Γαλλίας (στο οποίο πρόσκειται η CGT) αποτελούσε έναν από τους πυλώνες του λεγόμενου «ευρωκομμουνισμού» (υπέρμαχου της «δημοκρατικής πορείας προς το σοσιαλισμό», χωρίς επαναστάσεις και άλλα τέτοια… αιμοσταγή), μέχρι να καταλήξει μέλος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ… αγωνίζονται για μία καπιταλιστική Ευρώπη με «ανθρώπινο πρόσωπο»! Υπάρχει επομένως κλίμα κατά του νόμου μέσα στον εργαζόμενο κόσμο και αυτό είναι που πιέζει και τη CGT να δράσει.
