Η σύνοδος των G20 για το 2012, που ολοκληρώθηκε την περασμένη Τρίτη στο Λος Κάμπος του Μεξικού, ανέδειξε τις φαγωμάρες που επικρατούν στη διεθνή σκακιέρα. Πρώτα ήταν η οργισμένη αντίδραση του Μπαρόζο σε ερώτηση καναδού δημοσιογράφου «γιατί να ρισκάρει ο Καναδάς τα λεφτά του για να βοηθήσει την Ευρώπη». Ο Μπαρόζο απάντησε ότι δεν δέχεται «μαθήματα δημοκρατίας ή οικονομίας», ρίχνοντας το φταίξιμο για την κρίση στη Βόρεια Αμερική που μόλυνε τον χρηματοπιστωτικό τομέα της Ευρώπης. Μετά ήταν ο Πούτιν που τόνισε ότι «είναι καιρός να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε και να έρθουμε σε συμφωνία για ένα αποδεκτό επίπεδο προστατευτικών μέτρων που θα μπορούν να παίρνουν οι κυβερνήσεις σε περιόδους οικονομικής κρίσης», πράγμα που, όπως δήλωσε, είναι «ιδιαίτερα σημαντικό για τη Ρωσία, καθόσον η χώρα μας θα μπει στον ΠΟΕ (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) αυτό το χρόνο και σκοπεύουμε να παίξουμε έναν ενεργό ρόλο στις συζητήσεις για τους μελλοντικούς κανόνες του παγκόσμιου εμπορίου». Ο ίδιος εμφανίστηκε απαισιόδοξος για την κατάληξη των συζητήσεων με τις ΗΠΑ αναφορικά με την «αντιπυραυλική ασπίδα» (το αμερικάνικο πρόγραμμα εγκατάστασης αντιπυραυλικών συστημάτων στην Ευρώπη), γύρω από το οποίο εξακολουθούν να υφίστανται σοβαρές διαφωνίες.
Στο τέλος, βέβαια, εξέδωσαν ανακοίνωση με τις γνωστές ευχές για την «ανάπτυξη» και τα συναφή, στην οποία όλοι μαζί εκθείασαν το ρόλο του ΔΝΤ, που «προάγει απόψεις για μια ολοκληρωμένη επιτήρηση», και δεσμεύτηκαν να το στηρίξουν, δίνοντάς του συνολικά άλλα 450 δισ. δολάρια για να συνεχίσει το… θεάρεστο έργο του. Οι ηγέτες των ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη μπορεί να τρώγονται για τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων που εκπροσωπούν, είναι όμως μονιασμένοι όταν πρόκειται για τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Εκεί υπάρχει πλήρης σύμπνοια…
